Sid Ahmed Agoumi

Ramdam

Frankrijk 2020. Komedie van Zangro. Met o.a. Lyès Salem, Djemel Barek, Yamine Dib, Sid Ahmed Agoumi en Thaïs Kirby.

Les diseurs de vérité

Nederland​/​​Frankrijk 2000. Karim Traïdia. Met o.a. Sid Ahmed Agoumi, Mireille Perrier, Jaap Spijkers, Monic Hendrickx en Mahmoud Benyacoub.

De film begint met de politieke moord op de Algerijnse journalist Sahafi (Agoumi) in zijn land. Dan gaan we in flashback terug naar Nederland, waar hij een spreekbeurt houdt en zijn vriend Madjid (Tra[KA3]ida) hem voorstelt een asielaanvraag in te dienen. Sahafi aarzelt, want het werk voor democratie en vrijheid lijkt hem belangrijker dan monddood af te wachten in het koele opvangland Nederland. Aan de hand van de ervaringen van Madjid zien we, wat het betekent om een asielaanvraag in te dienen: de vruchteloze gesprekken met de onverschillige ambtenaar van de immigratie Breeveld (Spijkers), de hulp van de welwillende tolk Dierna (Hendrickx) en het afwachten onder de bedreiging van de lange arm van de conservatieve, duistere, Algerijns-islamitische stille krachten. Aanvankelijk was deze mooi gespeelde film bedoeld als een tv-spel en derhalve vindt men de toneelachtergrond erin terug. Het afstandelijke scenario van regisseur Traïdia is complex en verraadt dat hij al twintig jaar buiten zijn vaderland woont. Het meest opvallende is de vrijwel onherkenbare afstand tussen zijn succesfilm DE POOLSE BRUID, die oer-Hollands aandeed. De film is traag ondanks zijn beperkte speelduur. Het camerawerk van Jacques Laureys is zeer effectief, alsmede de muziek van Fons Merkies, gepast ondersteund door de klanken van Algerijnse volksmuziek. De dialogen zijn in het Frans, Arabisch en het Nederlands. Opgenomen in de prestigieuze serie Das kleine Fersehspiel in de reeks Migranten onder de titel WAHRHEIT ODER TOD.

Hassan Terro au maquis

Algerije 1978. Komedie van Moussa Haddad. Met o.a. Rouiched, Boualem Ourais, Sid Ahmed Agoumi, Hassan El Hassani en Kaci Tizi.

Het zesdelige vervolg op HASSAN TERRO en HASSAN TERRO S'ENVADE, ofwel de avonturen van een legendarische held uit de Bevrijdingsoorlog. Hoe na zijn ontsnapping de bevolking van Algerije haar blijdschap uit, terwijl de parachutisten vergeefs naar hem blijven zoeken. De avondklok wordt ingesteld. Daarmee is de zaak echter nog niet afgedaan, want een bijzonder racistische commandant besluit persoonlijk achter onze held aan te gaan. Met het verstrijken der jaren heeft deze beschrijving van de kolonialen aan kracht ingeboet, en nu heeft de film meer van een mooie, goedmoedige, pretentieloze western. Gezien de lengte is dit beslist een onvolledige versie.

Zone interdite

Algerije 1972. Oorlogsfilm van Ahmed Lallem. Met o.a. Sid Ahmed Agoumi, Said Hilmi, Belhadj en Mahdiz.

Een dorpje ergens in Algerije tijdens de bevrijdingsoorlog. Een jonge Algerijn, die met de dochter van een zeer rijke handelaar getrouwd is krijgt het benauwd, omdat hij ingesloten zit tussen zijn ongeletterde vrouw, zijn reeds talrijke kroost en zijn werk in een winkel die tegenover het huis van zijn schoonvader ligt. Hij gaat op de vlucht en probeert zich onder de Fransen te mengen door zich voor een Italiaan uit te geven. Wanneer hij ontmaskerd wordt, wordt hij uiteindelijk verjaagd, waarna hij zich bij het verzet aansluit. We treffen in deze film het obsessionele oorlogsthema aan, dat sinds de eerste speelfilm, UNE SI JEUNE PAIX (1964), zo eigen is geweest aan het filmgebeuren in dit land. In de vorm van een oriëntaalse parabool wordt er geen partij gekozen tussen de nostalgie van de mohammedaanse hoofdrolspeler en de integratie in de pseudocultuur van de koloniale mogendheid. Er is een verdienstelijke poging gedaan de toentertijd gebruikelijke tegenstellingen te overstijgen, maar hoewel de Algerijnse acteurs zeer spontaan zijn, kan dat niet gezegd worden van de Europeanen, die zo stijf als een plank hun rol opdreunen.

Les Hors-la-loi

Algerije 1969. Historische film van Twefik Farès. Met o.a. Sid Ahmed Agoumi, Cheikh Noureddine, Mohamed Chouikh, Jacques Monod en Jeanne Augier.

De Franse overheid voert haar eigen structuren in tijdens de verovering van haar nieuwe kolonie (1830-1857), maar men slaagt er niet zonder meer in het in Algerije geldende ererecht te vervangen door een Napoleontische wetgeving. Dat heeft tot gevolg dat er 'bandieten van de eer' opstaan, waarvan in deze film de heldendaden verhaald worden. Zij bevinden zich in een paradoxale situatie. Het Franse rechtssysteem behandelt hen als misdadigers, maar de bevolking ziet hen als helden. Een mijlpaal in de geschiedenis van de film: eerste speelfilm van deze regisseur, eerste speelfilm in kleur en eerste film met een wezenlijke Franse deelname aan de 'casting'. Een heus gevoel voor epiek en schitterende, soms romantische kleuren in een explosief mengsel van satirische, komische en tragische elementen. Zeer kleurrijke en overtuigende personages. Traditionele muziek.