Rosetta
Op het filmfestival van Cannes werden de Waalse gebroeders Dardenne onderscheiden met de Gouden Palm en werd de jonge Dequenne bekroond als beste actrice, voor deze rauwe kijk op het armzalige leven van de jonge Rosetta. Ze woont samen met haar alcoholische moeder in een trailerpark in het grauwe gebied rond de industriestad Seraing, waar de Dardennes zelf al hun hele leven wonen. Rosetta, vijftien jaar oud en weerbarstig, wil maar een ding: werk vinden. Werk biedt tenminste de kans respect te krijgen en deel te nemen aan de samenleving. De gebroeders Dardenne blijven met een schokkerige camera dicht op de huid van het meisje dat zich, om te overleven, krampachtig vasthoudt aan dagelijks terugkerende rituelen. In een klassieke verhaalstructuur met een begin en een eind, zijn ze allerminst geïnteresseerd: Rosetta is na anderhalf uur geen steek verder dan aan het begin. Opwekkend is de film niet, maar de makers, wier eerdere La promesse ook al hoge ogen gooide, voeren de kijker op onnavolgbare wijze mee in een wereld die zo benauwend levensecht is dat je je nauwelijks kunt voorstellen dat die tot in details in een scenario is vastgelegd.
