Jessica Forde

Un homme en colère

Frankrijk 1997. Misdaad van Dominique Tabuteau. Met o.a. Richard Bohringer, Nathalie Nell, Sylvain Thoirey, François Bourcier en Julien Cafaro.

Double Team

Verenigde Staten 1997. Actiefilm van Tsui Hark. Met o.a. Jean-Claude Van Damme, Dennis Rodman, Mickey Rourke, Jessica Forde en Sandy Welch.

Basketbal-celebrity en Madonna-ex Dennis Rodman won maar liefst drie Razzie Awards, voor slechtste nieuwe ster, slechtste bijrol en slechtste koppel (met Van Damme). Natuurlijk, Rodman kan niet acteren, maar hij heeft wel een 'presence' en méér vertolken dan zijn flamboyante kameleon-achtige zelf was voor de over-the-top-tongue-in-cheek actiethriller Double Team onnodig. Van Damme speelt een speciale agent die als voornaamste doel heeft de internationale terrorist Stavros (Rourke) uit te schakelen. Daarvoor krijgt hij hulp van wapenhandelaar Yaz (Rodman), die zich tijdens de actie mag uiten in basketbaltermen. De Hongkongse vechtfilmtopper Tsui maakte in zijn Amerikaanse debuut gewelddadige Hollywooddecadentie die in zijn extreme foutigheid wel weer kan bekoren.

Nestor Burma : Les paletots sans manches

Frankrijk​/​​Zwitserland 1995. Misdaad van Daniel Losset. Met o.a. Guy Marchand, Jeanne Savary, Pierre Tornade, Patrick Guillemin en Michel Fortin.

Thierry Abert (Desmaroux), een gewezen Formule 1-piloot, doet een beroep op Nestor Burma (Marchand) om zijn vrouw Camille (Renauld), een ex-mannequin, te beschermen. Zij is met name het slachtoffer geworden van een afperser. Of is het een afperster? De ex-mannequin wordt vermoord en Burma zall zijn onderzoek vooral in het milieu van de mode moeten voeren. Minder pittige dialogen (scenario en dialogen zijn van Lionel Cherki en David Lang) dan we gewoon zijn in vrij pakkende plot. Acteurs zetten hun beste beentje voor, maar meer dan een aantal aangename kijkmomenten biedt deze episode niet. Supervision. Aflevering van het seizoen, nummer van 40.

Un'anima divisa in due

Italië 1993. Drama van Silvio Soldini. Met o.a. Fabrizio Bentivolglio, Mària Bakò, Jessica Forde, Silvia Mocci en Felice Andreasi.

De gescheiden Pietro (Bentivoglio), nachtwaker in een groot warenhuis in Milaan, heeft geen greep op het leven. Zijn kind mag hij alleen in het weekend zien. Door een toeval ontmoet hij Pabe (Bakò), een Hongaars zigeunermeisje. Zij klampen zich aan elkaar vast. Na de eerste ontmoeting gaat hij haar zoeken op plaatsen waar hij haar heeft zien bedelen. Hij redt haar als ze in moeilijkheden komt, volgt haar in een zigeunerkamp en schaakt haar zelfs. Samen gaan ze naar de kust, een wonderlijke reis. Ze weten geen van beiden wat hen te wachten staat en wat ze zoeken in een andere wereld. Een film die tot nadenken stemt over de zin van het leven. Scenario van regisseur Soldini en Roberto Tiraboschi. Camerawerk van Luca Bigazzi.

Ma vie est un enfer

Frankrijk 1991. Komedie van Josiane Balasko. Met o.a. Josiane Balasko, Daniel Auteuil, Richard Berry, Michael Lonsdale en Catherine Samie.

Niet al te grappig amusement over een muurbloem van 35 (Balasko), die een Faustiaans pact met een afgezant van de duivel Auteuil sluit en daarvoor in ruil het schitterende voorkomen van Forde krijgt. Algauw verbiedt de Aartsengel Gabriel (Londsdale) deze overeenkomst, maar als Balasko Auteuil enige weken op het rechte pad houdt, mag zij haar fraaie wensvorm behouden. Berry (in werkelijkheid haar zwager) is de psychiater, haar geile buurman wordt gespeeld door Benguigui. Balasko's echtgenoot Philippe en dochtertje Marilou zijn even te zien in piepkleine rolletjes. Niet verstoken van dure speciale effecten, en raspende muziek van de trendy Les Ritas Mitsouko, blijft het Franse lol à la de meester van de ongein, Claude Zidi. Scenario van hoodrolspeelster-regisseuse Balasko en fotografie van Dominique Chapuis.

Adieu Marin

Frankrijk​/​​Zwitserland 1991. Thriller van Alain Schwarzstein. Met o.a. Jean-Philippe Écoffey, Pierre Vaneck, Jessica Forde, Cathérine Alcover en Marisa Pavan.

Officier van een Frans koopvaardijschip Escoffey komt, op weg van huis terug naar zijn schip, een knappe vrouw tegen die pech heeft met haar auto. Hij biedt haar een lift aan naar een hotel. De vrouw is duidelijk bang. Na een etentje gaat hij met haar mee naar de kamer. De volgende ochtend vertrekt hij vroeg, maar plotseling staat de politie voor zijn neus. De vrouw is vermoord en hij is de enige verdachte. Klassiek opgebouwde thriller waarbij de toeschouwer zelf niet weet of de officier schuldig is of niet. De film zit vol met ongure typen en goede plotwendingen houden de aandacht vast. Het scenario dat Schwazstein en Patrick Laurent baseerden op de roman Murder On Room 13 van Marvin Albert levert geen grote filmkunst op, wel aangename spanning. Gefilmd door Eddy van der Enden.

Visioni privati

Italië 1990. Documentaire van Ninni Bruschetta, Francesco Calogero en Donald Ranvaud. Met o.a. Jessica Forde, Patrick Bauchau, Antonio Caldarella, Antonio Alveario en Peter Berling.

De film, eigenlijk bedoeld als een vluggertje, werd op 16mm gedraaid maar groeide uit tot een volwaardige film, opgenomen in Taormina tijdens het filmfestival in 1988. Er wordt goedmoedig de spot gedreven met sterren en regisseurs, maar zonder ego's te beschadigen. De film rekent eens en voor altijd af met het idee dat filmfestivals respectabele culturele evenementen zijn: niets dan in het honderd gelopen tijdschema's, geïmproviseerde vertalingen, verkeerde kopieën, haperende projectie en incompetente medewerkers.

Schatten der Wüste

Duitsland 1990. Avonturenfilm van Jürgen Bretzinger. Met o.a. Jessica Forde, Hannes Jaenicke, Oliver Stokowski, Joachim Kemmer en Adam Choucou.

Adam en Kai, twee mannen die elkaar bij toeval hebben leren kennen, worden lotgenoten. Bij een tocht door de woestijn blijft hun wagen steken en dan begint het gevecht om te overleven. Een slecht gemaakte, langdradige avonturenfilm.

Les P'tits vélos

Duitsland​/​​Frankrijk​/​​Italië 1990. Komedie van Carlo Mazzacurati. Met o.a. David Torsello, Massimo Santella, Roberto Citran, Jessica Forde en Adriana Asti.

De oude stad Vicenza in 1939, de tijd dat de eerste voortekenen van de oorlog zich aandienen. De wereld der volwassenen dringt het dagelijkse bestaan van twee min of meer in de steek gelaten jochies van een jaar of twaalf binnen. Hoewel ze wel eens stelen en brutaal zijn, zijn ze diep van binnen wanhopig. Een realistisch verhaal - maar nooit t[KA2]e - voorzien van een niet te opdringerige tijdsreconstructie en een scenario (Franco Bernini), dat niet zeer grondig werd voorbereid. Geloofwaardige dialogen in deze sympatieke en warme film, die de ontdekking van een nieuwe filmer met zich meebrengt.

Le trio en bémol

Frankrijk 1990. Komedie van Eric Rohmer. Met o.a. Jessica Forde en Pascal Greggory.

Een stel gaat uit elkaar, zonder drama`s of sc[KA2]enes. Ze blijven vrienden maar worden na een jaar weer minnaars. Rohmer ('Filmer van het dagelijks leven in de moderne wereld', aldus Henri Lefebvre) weeft kleinigheden, vluchtige kanttekeningen, blikken, gebaren en heel wat woorden samen tot een film. Echte intriges ontbreken. Op het eerste gezicht niets vernieuwends, maar in werkelijkheid vallen zijn films bij geen van de bekende genres in te delen. Dit geldt ook voor zijn tv-werk, dat eveneens het tegendeel is van verfilmd theater. Bij hem telt de persoonlijkheid van de acteurs mee, zodat het er altijd op lijkt dat zij zichzelf spelen. Het mysterie van mens en milieu tekent zijn films.

Modigliani

Frankrijk​/​​Italië 1989. Biografie van Franco Brogi Taviani. Met o.a. Richard Berry, Elide Melli, Bétarice Hastings, Laurent Grévill en Jessica Forde.

Frans-Italiaanse biografie over het leven van de schilder Amadeo Modigliani (1884-1920), die stamde uit een joodse familie uit Livorno. Als twintig-jarige trok Modigliani (gespeeld door Berry) naar Parijs, waar hij de schilders Utrillo (Mincer) en Picasso (Brandon) ontmoette. Modi`s bestaan als schilder- beeldhouwer was armoedig, en hij had een voorliefde voor drugs en alcohol. Jeanne H[KA1]ebuterne (Melli) voegde zich bij hem en deelde zijn leven. De zieke kunstenaar bleef echter ongelukkig, want hij moest het beeldhouwen opgeven. De tentoonstelling van zijn grote naakten werd een mislukking. WO I dwong hem Parijs te verlaten. Hij trok naar de Côte d'Azur, maar ook daar vond hij geen rust. Stijlvol in beeld gebracht door de broer van het veel bekendere regisseursduo Paolo en Vittorio Taviani. Berry, met zijn getormenteerde uiterlijk, is een geloofwaardige Modigliani. Ook bekend als MODI.

Il prete bello

Italië​/​​Frankrijk 1989. Drama van Carlo Mazzacurati. Met o.a. Massimo Santelia, Davide Torsello, Roberto Citran, Jessica Forde en Adriana Asti.

Deze film, naar een boek van Goffredo Parise, is een hommage aan vriendschap en de gouden kinderjaren. Het verhaal speelt in het noord-Italiaanse Vincenza, in de periode 1930-1940. Held is de elf-jarige Sergio, wiens beste vriend leider is van en jeugdbende. De parochie krijgt een neiuwe pastoor, die Sergio betrekt bij een gedichtenavond met gemene rijkeluiskinderen. Een oude vrijster wordt verliefd op de pastoor, een jonge hoer gaat met hem naar bed. Aardige situaties aaneengebreid tot een goede film.

Buisson ardent

Frankrijk 1987. Familiefilm van Laurent Perrin. Met o.a. Jessica Forde, Jean-Claude Adelin, Alice De Poncheville, Simon de La Brosse en Anne Brochet.

Voor zijn tweede film heeft Perrin een symbolische titel gekozen, waarin hij het einde van de adolescentie en de pijn die met het volwassen worden gepaard gaat, wil verbeelden. Een moeilijk thema en hoewel de film minder geslaagd lijkt dan RENDEZ-VOUS DE JUILLET van Jacques Becker of LES DERNIERES VACANCES van Roger Leenhardt, is hij beter dan LES TRICHEURS van Marcel Carné. Nadat het grootste deel van de film op heldere wijze en tot in de details het gedrag schetst, eindigt hij helaas in de stijl van een tragedie, hetgeen niet bij de rest past: er had een open einde moeten zijn. Let ook op het satirische aspect van deze schets van de jeugd van tegenwoordig.

Quatre aventures de Reinette et Mirabelle

Frankrijk 1986. Drama van Eric Rohmer. Met o.a. Jessica Forde, Joëlle Miquel, Philippe Laudenbach, François-Marie Bannier en Jean-Claude Brisseau.

In de vorige film van Rohmer, LE RAYON VERT, ging de laatste zonnestraal onder. L`HEURE BLEUE is de tijd die voorafgaat aan het aanbreken van een nieuwe dag, en dan met name op het platteland in dit eerste deel van een vierluik met als rode draden Reinette (Miquel), het plattelandsmeisje en Isabelle (Forde), het meisje uit de stad. Reinette schildert en Isabelle is etnologe. Alleen het eerste verhaal speelt zich af op het platteland, de andere drie, LE GARÇON DE CAFÉ, LE MENDIANT, LA KLEPTOMANE ET L'ARNAQUEUSE en LA VENTE DU TABLEAU, hebben de lawaaiege en drukke stad als achtergrond. Vreemde en zonderlinge figuren passeren de revue. Mensen die je doen lachen, maar je tegelijkertijd verontrusten. Deze mengeling van humor, ironie, zotheid, maar ook van angst en leed verleent de zo speciale sfeer aan deze film, die absoluut niet lijkt op de rest van Rohmers oeuvre, wat over het algemeen moralistisch, poëtisch, realistisch, subtiel, elegant en helder is. Het camerawerk van Sophie Mantigneux is zeer bijzonder. Scenario van Rohmer.

La Puritaine

Frankrijk​/​​België 1986. Drama van Jacques Doillon. Met o.a. Michel Piccoli, Sandrine Bonnaire, Laurent Malet, Brigitte Coscas en Anne Coesens.

Doillon lijkt geobsedeerd te zijn door het thema van Oedipus. Na LA FILLE PRODIGUE en LA VIE DE FAMILLE krijgen we hier voor de derde keer het pijnlijke weerzien tussen een vader en zijn dochter voorgeschoteld. Uitgezonderd een korte scène op het station van Antwerpen en een andere op het appartement van Manon, de dochter van Pierre, speelt de hele film zich in het theater af, waarvan Pierre de directeur is. Het toneelgezelschap voert LE RETOUR DE MANON op. Beklemmend, frustrerend, fascinerend, dramatisch, veel psycho-analyse en desondanks uitmondend in een zekere sereniteit. Misschien wel de beste film van Doillon met een mise en scène die aan die van Ingmar Bergman doet denken.

L' Ogre

Frankrijk 1986. Drama van Simon Edelstein. Met o.a. Marcel Bozzuffi, Jean-Quentin Chatelain en Jessica Forde.

Een bewerking van de roman van Jacques Chessex oftewel de tragische geschiedenis van een jonge leerkracht die er niet in slaagt zich te bevrijden van de greep die zijn vader zelfs na zijn dood nog op hem heeft, zo zeer blijft diens zeer autoritaire manier van optreden allesoverheersend. Na mislukking op mislukking pleegt hij zelfmoord. Overtuigend spel, maar een vlakke regie die geen enkel leven in dit drama weet te brengen. Het resultaat is een hele vervelende film. Zoiets is des te pijnlijker omdat Chessex voor L'Ogre de Prix Concourt van 1973 kreeg.