Thelonious Monk

Jazz Collection: Fats Waller

Frankrijk 1996. Documentaire van Jean-Noël Cristiani en Elisabeth Kapnist.

Le nouveau monde

Frankrijk 1995. Muziek van Alain Corneau. Met o.a. Nicolas Chatel, Sarah Grappin, James Gandolfini, Alicia Silverstone en Guy Marchand.

Na D-Day in 1944 zijn de Amerikanen nog lang in Frankrijk gebleven, omdat ze vreesden dat het land dat door WO II verdeeld was geraakt, door de communisten omvergeworpen zou worden en in de schoot van Stalin zou belanden. Pas rond 1960 verdwenen hun bases uit het landschap. Regisseur Corneau groeide op in Orleans, zo`n 125 km ten Zuiden van Parijs, waar 14.000 GI`s gestationeerd waren. De film is een min of meer autobiografisch verhaal (waarvoor Corneau samen met Pascal Quignard het scenario schreef naar diens roman [KL]L`occupation am[KA1]ericaine[KLE]) dat in 1952 begint. De Amerikanen met hun Coca-Cola cultuur maken indruk op de jonge Patrick Carrion en zijn vriendinnetje Marie-Jos[KA1]e Vire; ze zijn beiden rond de tien en beginnen te dromen van de V.S. Vooral de muziek raakt hen sterk, door de glitter en glans van de rijke soldaten. Tegen 1960 zijn Marie-Jos[KA1]e en Patrick op weg naar de volwassenheid: Patrick interesseert zich te weinig voor zijn studie op school en valt voor een blonde Amerikaanse stoot, Trudy Wadd (Silverstone). Hij sluit vriendschap met een sergeant Will Caberra (Gandolfini) van de US Army, die hem de liefde voor de jazz bijbrengt. Marie-Jos[KA1]e duikt uiteindelijk met Will tussen de lakens. Het camerawerk van Williams Lubtchansky is uiterst doeltreffend: hij werkte met drie camera`s; de muziek is heel goed - gouwe ouwe uit die tijd van Buddy Holly, Bill Haley, Paul Anka, Neil Sedaka, Jimmy Reeves, Bill Monroe, Brenda Lee en Miles Davis zijn op de geluidsband te horen, terwijl er live-optredens te horen (en te zien zijn) van Trotignon, Benny Golson, Thelonius Monk, Charlie Parker, Dizzy Gillespie, Bobby Timons en James Henckis. De rekwisieten die voor de sfeer en het tijdsbeeld moeten zorgen inclusief kostuums, haarstijlen en classic cars, zijn dik voor mekaar. Wie een muzikale jazz-show op het witte doek wil zien krijgt waar voor zijn geld en neemt het soms buiten Frankrijk moeilijk te bevatten verhaaltje, dat stijf staat van de clichés op de koop toe. De cast laat te wensen over en dat komt omdat ze meer ervaring hebben met het spelen op muziekinstrumenten dan het afleveren van drama voor de camera. De 52-jarige regisseur Corneau, die een behoorlijk oeuvre op zijn naam heeft staan, heeft sterkere films afgeleverd.

Alice

Verenigde Staten 1990. Drama van Woody Allen. Met o.a. Mia Farrow, Alec Baldwin, Blythe Danner, Judy Davis en William Hurt.

Na vijftien jaar huwelijk met yuppie Hurt lijkt Alice (Farrow) geslaagd te zijn in het leven. Ze baadt in weelde, en elke dag is mooi ingedeeld. Dan veranderen vrijwel gelijktijdig twee dingen in haar leven. Op de school van een van haar kinderen ontmoet ze de gescheiden saxofonist Mantegna, die haar aan het succes van haar leven doet twijfelen, en de oude Chinees (Luke in zijn laatste filmrol) die ze op aanraden van vrienden in verband met rugklachten opzoekt. Hij geeft haar een poeder dat onverwachte gevolgen heeft. Een dramatische komedie, die rustig en zonder hoogte- of dieptepunten voortkabbelt. Het is als een momentopname uit het leven van een vrouw, schitterend geënsceneerd, zoals alleen Allen het kan. Knappe vertolking van de hele, bekende cast. Zoals altijd schreef Allen zelf het scenario, maar de muziek die hij op de soundtrack plaatste is soms te opdringerig. Carlo Di Palma stond in voor de fotografie.

Thelonious Monk: Straight no Chaser

Verenigde Staten 1988. Documentaire van Charlotte Zwerin.

Boeiend portret van de zwarte jazz-legende Monk, waarbij gebruik gemaakt werd van filmmateriaal uit vooral de jaren 60. Personen die met hem gewerkt hebben, zoals managers Rob Jones en Harry Colomby, muzikanten als Charlie Rouse, John Coltrane, Phil Woods en Johnny Griffin, producer Theo Macero en Monks echtgenote en zoon vertellen over hem, zijn bezetenheid en zijn zwakheden. De rebelse Monk vernieuwde de jazz-sound met zijn kwartet en octet. Het scenario van Zwerin laat uiteraard veel ruimte voor de muziek van Monk, met zowel eigen nummers als songs van anderen, maar telkens gekenmerkt door die heel persoonlijke stijl. Het project werd mogelijk gemaakt dank zij Clint Eastwood, die als uitvoerend producent fungeerde. Filmmateriaal is voornamelijk geschoten door Christian Blackwood, terwijl Joan Churchill en Stuart Math aanvullende opnamen maakten. Dick Hyman voorzag de delen waarin verteld wordt van muziek.

The Homecoming

Verenigde Staten 1973. Komedie van Peter Hall. Met o.a. Cyril Cusack, Ian Holm, Michael Jayston, Vivien Merchant en Terence Rigby.

Na een lang verblijf in Amerika, waar hij filosofie doceerde aan een universiteit, keert Jayston samen met zijn vrouw Merchant terug naar zijn ouderlijk huis in Londen. Gedurende zijn afwezigheid is de hele familie uit elkaar gegroeid. Het duurt niet lang of Jayston moet lijdzaam toezien hoe ook zijn vrouw het slachtoffer wordt van de eigenaardige gedragingen van de rest van de familie. Trouwe verfilming van het toneelstuk van Harold Pinter in het kader van Ely Landau's American Film Theater. Voor de liefhebbers van deze auteur is het een waar juweeltje, ongetwijfeld een van zijn beste filmadaptaties, met voelbare onderhuidse spanningen. Vertolkt door stuk voor stuk schitterende acteurs. Pinter bewerkte zelf zijn toneelstuk. Achter de camera stond David Watkin.