Isabelle Gruault

Les passagers

Frankrijk 1999. Drama van Jean-Claude Guiguet. Met o.a. Fabienne Babe, Philippe Garziano, Bruno Putzulu, Stéphane Rideau en Gwenaëlle Simon.

La dernière fête

Duitsland​/​​Frankrijk 1996. Historische film van Pierre Granier-Deferre en Denys Granier-Deferre. Met o.a. Charlotte Rampling, Stéphane Freiss, Manfred Andrae, Thomas Kretschmann en Célia Granier-Deferre.

V'la l'cinéma, ou le roman de Charles Pathé

België​/​​Canada​/​​Frankrijk​/​​Oostenrijk 1995. Biografie van Jacques Rouffio. Met o.a. Didier Bezace, Yves Jacques, Isabelle Gélinas, Ronny Coutteure en Bernard Alane.

Geromantiseerde biografie van Charles Pathé een de filmindustrie. Hij werd in 1862 te Vincennes geboren en had een miserabele jeugd. Als kind moest hij klusjes doen voor zijn hardvochtige vader, een slager. Het ouderlijke milieu werkt vestikkend op Charles en op zijn twintigste trekt hij naar Zuid- Amerika. Bij zijn terugkeer is de ziekelijke, onzekere jongeman veranderd in een intelligent zakenman, met een uitzonderlijk talent voor organiseren en het nemen van initiatieven. Op de handelsbeurs van Vincennes ontdekt hij de fonograaf en die geeft zijn leven een andere wending. De kijker ziet hoe hij op kermissen succes heeft en dat geldt steekt in het bewegende beeld. En verder: hoe hij zijn eerste studio creëert, een bioscoopprojector ontwikkeld en de degens kruist met George Eastman, die een monopolie heeft op de markt voor het lichtgevoelige celluloïod. Gemaakt ter gelegenheid van de honderdste verjaardag van de film volgt deze prent getrouw de carière een man die symbolisch werd voor de cinema in Europa. De rol van Charles Pathé wordt vertolkt door Bezace. Rouffio schreef het scenario samen met Jean Gruault, naar een origineel verhaal van Jacqueline Lefèvre. Volledig in België opgenomen door Raymond Fromont.

Les trois frères

Frankrijk 1995. Drama van Didier Bourdon en Bernard Campan. Met o.a. Bernard Campan, Didier Bourdon, Pascal Légitimus, Antoine Du Merle en Anne Jacquemin.

Sedert 1987 nadat ze elkaar al in 1982 ontmoet hadden, vormen Bourdon, Campan en L[KA1]egitimus het komisch-satirische gezelschap Les Inconnus. Ze werden overladen met toneelprijzen en hadden in 1990 een satirisch programma met sketches op de Franse zender FRANCE 2. Nu hebben ze een film - het is overigens niet de eerste keer dat ze in een rolprent zitten: in 1984 zaten ze in LE T[KA1]EL[KA1]EPHONE SONNE TOUJOURS DEUX FOIS van Jean-Pierre Vergne. Deze film die vol sociale kritiek op de Franse maatschappij zit, is heel erg grappig voor wie die toestanden begrijpt en aanvoelt, maar ook buitenstaanders beleven er genoeg lol aan. Het verhaal is eigenlijk krankzinnig, maar tegelijkertijd onzinnig en eenvoudig. Didier Latour (Bourdon) is bewaker van een supermarkt en staat op het punt om te trouwen. Bernard Latour (Campan) is een soft-porno filmster, die inwoont bij vrienden. Pascal Latour (L[KA1]egitimus) is een head-hunter met een duur kantoor. De drie kennen elkaar niet. Ze ontvangen een oproep om bij de notaris te komen, en ontdekken dat ze halfbroers zijn en dat hun moeder hun een fortuin heeft nagelaten. Hoewel het geld nog niet op hun respectievelijke rekeningen is gestort, zetten ze de bloemetjes flink buiten en gaan ze op de pof dingen kopen. Kort erop moeten ze weer bij de notaris komen, die hen op de hoogte stelt dat de wettelijke termijn, waarin zij recht hadden op de erfenis al verstreken was en dat het vermogen naar een weeshuis gaat. Ze zitten tot over hun oren in de schuld, ze zijn zonder werk geraakt en bovendien blijkt Didier ook nog de vader te zijn van een kind, Michael (Du Merle). Ze moeten zich (met het kind) uit de Franse hoofdstad voor hun schuldeisers in veiligheid brengen en vluchten naar het Zuiden. Ze houden zich in leven met kleine vergrijpen, die variëren van het stelen van een auto tot frauderen met loterijbriefjes. Het is echt heel leuk en het wordt met verve gespeeld. Het camerawerk van Alain Choquart past heel goed bij de film. Het scenario is van regisseurs-acteurs Bourdon en Campan en Michel Lengliney. De volgende film van het trio LE PARI is veel minder geslaagd. De film werd bekroond met een César.

Jour de colère

Frankrijk 1992. Drama van David Delrieux. Met o.a. Cécile Pallas, Frédéric van den Driessche, Carlo Brandt, Bernard Ballet en Albert Simono.

Al sinds haar kindertijd wordt Pallas gekweld door de herinnering aan het dodelijk ongeluk van haar vader. Ze was er getuige van en volgens haar was Brandt, destijds een vriend des huizes, bewust verantwoordelijk voor diens dood. Als ze hem na vijftien jaar toevallig terugziet is ze vastbesloten zich op hem te wreken. Een jonge vrouw bezeten door haatgevoelens op een persoon waarvan ze niet eens met zekerheid weet of hij haar vader vermoord heeft. Kan je als jonge volwassene trouwens wel nuchter oordelen over een feit, hoe ingrijpend ook, dat je als kind meemaakte? Acteerprestaties zijn redelijk, maar het scenario van Delrieux en Mireille Lanteri is niet altijd even geloofwaardig. Gérard Vigneron stond achter de camera.

Imogène dégaine

Frankrijk 1991. Komedie van Thierry Chabert. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Riton Liebman, Louba Guertchikoff en Pierre Maguelon.

Speciale agente Imog[KA2]ene (Lavanant) wordt aangesteld als lijfwacht van de prins van Baharastrah (Carcos), wiens vader vermoord werd door de sadistische terrorist Lulu le Balafr[KA1]e (Touratier). Deze laatste wil zijn werk nu voltooien door ook de prins te likwideren. Maar dan heeft hij buiten Imogène gerekend. Wie dacht dat deze idiote spionage-serie haar dieptepunt al lang bereikt had, heeft ongetwijfeld deze aflevering nog niet gezien. Domme agenten moeten het opnemen tegen nog dommere moordenaars. Lavanant wist ongetwijfeld niet dat ze zo slecht kon acteren als in deze episode en de andere acteurs doen hun best om haar de loef af te steken. Tijdverspilling, zelfs voor een commerciële zender. Het scenario werd cliché per cliché aan elkaar genaaid door Daniel Goldenberg. Achter de camera werd plaatsgenomen door Jean Monsigny. Het meest huiveringwekkende is het besef dat de reeks hierna nog werd verdergezet.

Imogène : 3615 Bise Marine

Frankrijk 1991. Misdaad van Jean-Daniel Verhaeghe. Met o.a. Dominique Lavanant, Jean Benguigui, Riton Liebman, Louba Guertchikoff en Pierre Maguelon.

Imog[KA2]ene (Lavanant) stormt het gemeentehuis binnen om het huwelijk te verhinderen van agent Trouillet (Benguigui), op wie zij verliefd is, met een roodharige schone. Razend loopt de bruid buiten en een seconde later vinden ze haar terug met een dolk in de borst. Dit alles blijkt opgezet spel te zijn geweest om een maniak te klissen die via het computernetwerk roodharige Bretoense meisjes opzoekt om hen vervolgens te vermoorden. Imog[KA2]ene beantwoordt helemaal aan het patroon van de slachtoffers, dus stelt de Directeur (Maguelon) voor dat ze als lokaas dient. Imog[KA2]ene neemt dit aan op voorwaarde dat zij het onderzoek mag leiden. Tot verbazing van elke kijker is dit een aflevering van deze reeks die iets beter is dan de anderen. Op een bepaald moment wordt er zelfs geacteerd en is er iets van spanning te bespeuren. Zelfs Benguigui als de eeuwige Trouillet is een beetje minder onuitstaanbaar en dom. Niet dat we met hoogstaand filmwerk te maken hebben, maar het is een aflevering die kan bekeken worden. Mich[KA2]ele Letellier schreef het scenario. Fotografie is van Roland Dantigny. Soms wordt deze aflevering aangekondigd als IMOGENE 3615 BIGORNEAU (Bise Marine).

La Vallée des Espoirs

Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Italië 1987. Jean-Pierre Marchand. Met o.a. Patrick Catalifo, Nicolas Navazo, Nourredine Souli, Jean-Claude Adelin en Milena Vukotic.

Lang epos over de moeilijke weg naar de top van een Italiaanse immigranten-familie. Vlak na WO II betrokken de gezinsleden de houten barakken van een krijgsgevangenkamp in de omgeving van een mijnbouwstadje in Lotharingen. De basis van dit verhaal wordt gevormd door een eindeloze reeks van verwikkelingen en voorvallen. Een film van wisselende kwaliteit. Hij duurt te lang en bevat te veel gepraat. Voorts veel Italiaanse opgewondenheid naast geslaagde scènes, gespeeld door precies de juiste acteurs.

Le Mystère Alexina

Frankrijk 1985. Drama van René Féret. Met o.a. Philippe Vuillemin, Valérie Stroh, Véronique Silver, Bernard Freyd en Marianne Basler.

Een getrouwe bewerking van Mémoires d'un hermaphrodite français du XIXe siècle, geschriften die door Michel Foucault ontdekt en uitgegeven zijn. Pas tegen de tijd dat zij onderwijzeres wordt, ontdekt Alexina dat zij in werkelijkheid een man is. Dat is te wijten aan haar uiterst vrome opvoeding die, kenmerkend voor die tijd, ervoor zorgde dat zij haar lichaam totaal niet kende noch iets wist over seksualiteit. Alexina pleegt dan ook zelfmoord. Een verstikkende verfilming van de zeden uit die periode, de heersende hypocrisie en de taboes. Echter te didactisch, waardoor er een hiaat ontstaat tussen het beeld en de overvloedige woorden. Opvallende fotografie van Bernard Zitzerman.