Ian Kerkhof: regie.
Er zijn 7 films gevonden.

The Turner Revelation

1995 | Drama, Thriller

Nederland 1995. Drama van Ian Kerkhof. Met o.a. Kain en Stacey Grace.

Mini-budgetfilm, gebaseerd op het toneelstuk [KL]Ritual for A Poet in B Natural[KLE] van de zwarte Newyorkse dichter Kain, die ook de zwarte man Turner speelt. Hij vermoordt zijn blanke vrouw (Grace). Na een kort gesprek met de duivel realiseert hij zich de verkeerde vrouw te hebben gedood. De motieven voor de moord worden ontrafeld in de vorm van psychologisch drama, waarin innerlijke monologen worden afgewisseld met een dialoog tussen de moordenaar en zijn geweten. Onverteerbaar cerebraal gestoethaspel dat op reality-televisie moet lijken. Hoewel de materie vrij concreet is maken Kain en Kerkhof, geassisteerd door diens trouwe cameraman Joost van Gelder, er een statische woordenvloed van, die poëtisch en estethisch moet overkomen. Het resultaat lijkt op een examenfilm van een filmschool, een soort oefening in structuur en vorm, maar zonder pit noch onthullende cinema. Gedraaid op 16mm.

The Dead Men

1994 | Experimenteel, Erotiek

Nederland 1994. Experimenteel van Ian Kerkhof.

Een opeenvolging van onsamenhangende gruwelijke, pornografische en apocalyptische beelden die reeds duidelijk aantonen dat Kerkhof enkel de bedoeling heeft zijn publiek te choqueren zonder eigenlijk echt iets te creëren of een verhaal te vertellen. Je kan alle mogelijke theoriën zoeken achter de beelden, maar het is en blijft een zinloos vertoon waarvan we niet begrijpen dat dit gemaakt kon worden als eindexamenfilm voor de Nederlandse Film en Televisie Academie. Het enige dat je aan dit onding kan overhouden is een geweldige hoofdpijn. De regisseur/scenarist was duidelijk klaar voor zijn speelfilmdebuut NAAR DE KLOTEN, dat al even ergerlijk is.

The Dead Man 2: The Return of the Dead Man

1994 | Fantasy

Nederland 1994. Fantasy van Ian Kerkhof.

Choquerende eindexamenfilm die op Georges Bataille's erotische tekst Le mort geïnspireerd is. Hij vestigde meteen Kerkhofs reputatie als schrik voor de bougeoisie. Menigeen loopt de zaal uit bij de eerste scène: een man braakt over een andere man, die masturbeert. Nachtmerrie-achtige fantasie over de hel. Taboe-doorbrekend, jawel, maar opwindend? Origineel? Low-budget is niet synoniem met oerlelijk, en de 'industriële muziek' van Merzbow vormt een kwelling voor het oor.

Ten Monologues from the Lives of the Serial Killers

1994 | Documentaire

Nederland 1994. Documentaire van Ian Kerkhof. Met o.a. Lorand Sarna, Kain, Rodney Beddall en Mark Bellamy.

Vaak verontrustende collage waarin tien fictieve seriemoordenaars aan het woord zijn, via gedramatiseerde sc[KA2]enes, pornofilmfragmenten, found-footage, etc. Elk van de genummerde `monologen` is in een andere stijl verfilmd: documentaire-achtig, als interview, rap, spelende kinderen met buiten beeld de lustmoordenaar die zijn aandrang beschrijft, grafische uitbeelding van verkrachting en geweld (in het negende deel). Lijkt dus te veel op een stijloefening, hoewel Kerkhof af en toe belangstelling toont voor de psyche van de seriemoordenaar en de fascinatie voor dit verschijnsel. Geraffineerd, met soms boeiend camerawerk van Joost van Gelder. Provocerend, gedreven, compromisloos.

Confessions of a Yeoville Rapist

1994 | Experimenteel

Nederland 1994. Experimenteel van Ian Kerkhof. Met o.a. Eric Miyeni, Gustav Grass en Matthew Oats.

In Zuid-Afrika, tijdens de verkiezingen van april 1994 gedraaide film, die het portret moest worden van de `psychotische cultuur` van een land `van barbecues, rugby, zonneschijn en verkrachting` (volgens de in Zuid-Afrika geboren Kerkhof wordt daar elke 83 seconden iemand verkracht), in een associatieve en theatrale vorm. De drie acteurs, een zwarte, een jood en een Angelsaksische blanke, trachten elkaar te overbluffen in een waterval van verbale obsceniteiten. Ook met zijn KYODAI MAKES THE BIG TIME, goed voor een Gouden Kalf in 1992, koos Kerkhof voor een compromisloze en benauwende vormgeving, maar nu is hij te ver gegaan: niemand haalt vrijwillig het einde van deze 'film'.

The Mozart Bird

1993 | Experimenteel

Nederland 1993. Experimenteel van Ian Kerkhof. Met o.a. Daniel Daran, Stacey Grace, Roz George en Gabrielle Provaas.

Daran en Grace zijn twee Engelstalige, werkeloze academici, die in Amsterdam genieten van de sociale voorzieningen. Zij bedrijven de liefde met elkaar, wat zij gedetailleerd bespreken. Hun grote angst bestaat erin te eindigen als een stel. Eindeloos wordt geluld over politiek, muziek, literatuur en filosofie. Tweede film (na KYODAI MAKES THE BIG TIME) van in Nederland werkende Zuidafrikaan Kerkhof (die met Daran ook het scenario schreef) is niet veel meer dan een low-budget variatie op ULTIMO TANGO A PARIGI (LAST TANGO IN PARIS). Cerebraal en kunstmatig. Sommigen raken opgewonden door de expliciete seks, anderen griezelen ervan. Je moet wel goede ogen hebben, want de eerste 15m zijn geheel in de duisternis gedraaid. Cameraman Joost van Gelder zorgt voor een huzarenstukje door in het donker enkele lichaamsvormen zichtbaar te maken.

Kyodai Makes the Big Time

1992 | Romantiek

Nederland 1992. Romantiek van Ian Kerkhof. Met o.a. Koos Vos, Janica Draisma, Ysabel Evers en André Arend.

Vos is een werkeloze, narcistische acteur, die overtuigend James Dean kan nabootsen. Hij heeft een verhouding met Draisma, een jonge, getalenteerde danseres. Hun verhouding is voornamelijk op agressieve seks gebaseerd. Van echte intimiteit is geen sprake. De weinig sympathieke Vos behandelt Draisma steeds brutaler. Na verloop van tijd krijgt hun relatie sadomasochistische trekjes. Alles loopt in het honderd als Vos met Evers aanpapt, de jaloerse en egoïstische vriendin van Draisma. Jaren later belt Vos Draisma op, net voordat hij met een gestolen motorfiets zelfmoord gaat plegen. Deze film geeft een nihilistisch portret en tijdsbeeld. Met een minimum aan middelen gedraaid door een naar Nederland uitgeweken, 28-jarige lefgozer uit Zuid-Afrika. Tot veler verrassing bekroond met een Gouden Kalf als Beste Film in 1992 en met de Josef van Sternberg Prijs op het festival van Mannheim voor de 'vernieuwende vertelstructuur'. Draisma kreeg de Gouden Kalf als de Beste Actrice.