Anne-Marie Jabraud

Meilleur espoir féminin

Frankrijk 2000. Komedie van Gérard Jugnot. Met o.a. Gérard Jugnot, Bérénice Béjo, Antoine Duléry, Sabine Haudepin en Mohamed Hicham.

La rêverie

Frankrijk 1994. Komedie van Jean-Luc Trotignon. Met o.a. Dominique Labourier, Micheline Boudet, Popeck, Boris Terral en Agnès Seelinger.

De 43-jarige Labourier is voor de eerste keer, sinds haar scheiding vijf jaar geleden, weer verliefd. Terral is echter amper 25, minder intellectueel en leeft veel eenvoudiger dan zij. Labourier is zich maar al te zeer bewust van de kloof die hen scheidt en denkt eraan hun relatie te beëindigen. De enige met wie ze over haar gevoelens durft te praten is haar assistente, die haar tracht op te vrolijken met haar cynische humor. Het laatste taboe op emotioneel gebied: een vrouw is verliefd op een jongen die haar zoon zou kunnen zijn. Mireille Lanteri vertelt het verhaal met een geamuseerde blik, maar kan toch niet verhinderen dat het sentimentele zoetigheid wordt. Ervin Sanders zette het om in beelden.

L'instit : Concerto pour Guillaume

Frankrijk​/​​Zwitserland 1993. Komedie van Jacques Ertaud. Met o.a. Gérard Klein, Robinson Stévenin, Didier Sauvegrain, Dominique Rousseau en Ginette Garcin.

Victor Novak (Klein) moet invallen als leerkracht op een basisschool in een vissersdorpje. Zijn aandacht wordt onmiddellijk getrokken door de tien-jarige Guillaume (Stévenin), een eenzame jongen die bekend staat als moeilijk en opstandig. Volgens de directrice is zijn gedrag het gevolg van de tragische dood van zijn moeder, een begaafd violiste. Novak ontdekt echter het geheim van Guillaume: hij wordt regelmatig door zijn vader, een tandarts, nodeloos mishandeld. Je vraagt je af hoe men toch steeds weer de inspiratie weet te vinden om zulke stroperige verhalen te blijven bedenken. Sommige kijkers vinden dit valse, sentimentele gedoe schitterend, maar ditmaal zijn de scenaristen Ertaud, Gilles Gerardain en Didier Cohen toch echt over de schreef van het redelijke en het aanvaardbare gegaan. Jean-Claude Hugon deed de fotografie. Gefilmd op Super 16.

Les cravates léopard

Canada​/​​Frankrijk 1991. Komedie van Jean-Luc Trotignon. Met o.a. Raymond Aquilon, Jean-Marie Bigard, Michel Cremades, Pierre Curzi en Jacques François.

Monsieur Bergaux-Latour(François) is de directeur van een afvalverwerkend bedrijf in Parijs. Hij is van oordeel dat zijn personeel te weinig strijdvaardigheid aan de dag legt en besluit, ten einde hen te motiveren, voor zijn mensen een overlevingsweekend te organiseren. In deze tijd van crisis mag het echter allemaal niet teveel kosten, dus stelt de aangeworven coach voor om de verre jungle in te ruilen voor het maquis op Corsica, waar toch ook dieren huizen, ook al zijn deze tam. Infantiele komedie die ontdaan is van elke vorm van humor. De acteurs hebben blijkbaar een onderlinge wedstrijd afgesloten om te zien wie het slechtste kan acteren. Hopeloos tijdverlies dat zelfs niet goed gemaakt wordt door de kritiek op het gebrek aan contact tussen directie en arbeiders. Lullig scenario van Christian Dob en Trotignon. Fotografie van Jacques Audrain.

Tête à claques

Frankrijk 1981. Komedie van Francis Perrin. Met o.a. Francis Perrin, Fanny Cottençon, Antoine Bessis, Jacques François en Geneviève Fontanel.

Acteur Perrin is achter de camera vandaan gekropen om zichzelf een hoofdrol van een verstrooide, onhandige liedjesschrijver te geven in deze lachfilm naar de roman [KL]Pas ce soir, ch[KA1]erie[KLE] van Alex Varoux. Perrin is een alleenstaande vader met een zoon van tien (Bessis). Hij bestuurt een taxi om de kost te verdienen, want liedjes en gedichten leveren niets op. Hij wordt door een misverstand gearresteerd en draait voor enige tijd de bak in. In die turbulente periode maakt hij kennis met Cotten[KA1]con, die hem helpt succes te krijgen als hij uit het gevang is. Het resultaat is een niet onaardige film, met een vlakke mise-en-scène maar leuk om te zien en met een tamelijk pikante humor die alles goedmaakt. Alex Varoux bewerkte zijn eigen boek met regisseur Perrin, Alex Varoux en Paul Claudon tot scenario. Didier Tarot deed de fotografie.

Le maître d'école

Frankrijk 1981. Familiefilm van Claude Berri. Met o.a. Coluche, Josiane Balasko, Charlotte de Turckheim, Jacques Debary en Roland Giraud.

Een werkloze weet ondanks zijn gebrek aan opleiding, een aanstelling als hulponderwijzer te krijgen, en weet zijn collega's, die door depressie of ziekte geveld zijn, met goed gevolg te vervangen, tegen de bezwaren van de vakbond in. Deze simpele komedie laat de bekende theaterkomiek Michel Coluche met goedgehumeurde spontaniteit op de kinderen reageren en de regisseur heeft nauwelijks moeite om die scènes in een scenario in te passen. De subversieve stelling, dat iedereen met wat goede wil een betere pedagoog kan zijn, dan degene die ervoor gestudeerd heeft, krijgt van de luie film zo weinig overtuigingskracht, dat hij niet eens het aanvechten waard is. Scenario van de regisseur. Camerawerk van Colin Mounier.