Antonio Veretti: muziek.
Er zijn 3 films gevonden.

Tre storie proibite

1953 | Drama

Italië 1953. Drama van Augusto Genina. Met o.a. Eleonora Rossi-Drago, Lia Amanda, Antonella Lualdi, Gino Cervi en Gabriele Ferzetti.

Overbelast door honderden sollicitantes stort de trap van de Romeinse arbeidsbeurs in. Voor twee van de gewonde meisjes - een met een jeugdtrauma door een aanranding, een ander met een ongelukkig verstandshuwelijk - betekent het ongeval een nieuw begin, de derde - verslaafd aan cocaïne - zal sterven. Dit waar gebeurde ongeval dat ook tot ROMA ORE UNDICI inspireerde, is als raamvertelling gekozen voor drie melodramatische verhalen, die door het korte bestek nogal aan de oppervlakte blijven en geen overtuigingskracht krijgen, behalve in de terugkerende korte scènes van het ongeluk zelf.

Maddalena la peccatrice

1953 | Drama

Frankrijk​/​​Italië 1953. Drama van Augusto Genina. Met o.a. Marta Toren, Gino Cervi, Charles Vanel, Jacques Sernas en Folco Lulli.

Vanwege een vete met de pastoor huurt een rijke boer een prostituée, die als veronderstelde prille maagd in de Madonna-rol bij de jaarlijkse dorpsprocessie moet meelopen. Door haar identificatie met haar rol verandert de bittere vrouw haar levenswijze totaal, maar als de waarheid aan het licht komt wordt ze door de dorpelingen gestenigd. Dit merkwaardige beeld van godsdienstfanatisme en folkloristisch bijgeloof heeft een breuk in de stijl door de combinatie van internationale steracteurs met de authentieke plattelandsbewoners, die in de neo-realistische aanpak voor de meest overtuigende momenten zorgen. De fraaie kleurenfotografie is van Claude Renoir.

L' Edera

1950 | Drama, Misdaad, Romantiek

Italië 1950. Drama van Augusto Genina. Met o.a. Columba Dominguez, Roldano Lupi, Juan de Landa, Franca Marzi en Emma Baron.

Een dienstmeisje is de geliefde van een aristocraat die voor een bankroet staat, waarvoor zij diens oom aansprakelijk stelt. In een vlaag van woede doodt ze de oom, die testamentair toch voor zijn neef blijkt te hebben gezorgd. Hoewel het onderzoek een natuurlijke doodsoorzaak aanwijst, wil ze uit gewetensnood vrijwillig boeten. De decoratieve verfilming van de roman van Grazia Deledda maakt de pathos van het gegeven aannemelijk, waarbij de vormgeving de film uittilt boven het zware acteren van de hoofdrolspelers.