Marie-Claude Reverdin: productie.
Er zijn 3 films gevonden.

Les vagues

2005 | Drama

Frankrijk 2005. Drama van Frédéric Carpentier. Met o.a. Guillaume Baché, Clémentine Célarié, Roxane Mesquida, Cris Campion en Jean-Claude Drouot.

Negentienjarige groenteboer/surfer Jérémy (Baché) pubert richting volwassenheid in een sympathieke televisiefilm die sombere scènes met ouders, vrienden en vriendinnen soepel combineert met fantastische surfbeelden aan de kust van Bretagne. Debuterend speelfilmmaker Carpentier plukte surfer Baché van de Franse golven tijdens een guerrilla-auditie. Bachés naturel verschijning komt zowel op het water als op het land volledig tot zijn recht. Cameramannen op jetski's leverden de vlotte plaatjes. Een drama 'over de golfbewegingen van het leven', aldus de maker.

Ceux d'en face

2001 | Experimenteel

Frankrijk 2001. Experimenteel van Jean-Daniel Pollet. Met o.a. Michael Lonsdale en Valentine Vidal.

Negentienjarige groenteboer/surfer Jérémy (Baché) pubert richting volwassenheid in een sympathieke televisiefilm die sombere scènes met ouders, vrienden en vriendinnen soepel combineert met fantastische surfbeelden aan de kust van Bretagne. Debuterend speelfilmmaker Carpentier plukte surfer Baché van de Franse golven tijdens een guerrilla-auditie. Bachés naturel verschijning komt zowel op het water als op het land volledig tot zijn recht. Cameramannen op jetski's leverden de vlotte plaatjes. Een drama 'over de golfbewegingen van het leven', aldus de maker.

Galères de femmes

1993 | Documentaire, Drama

Frankrijk 1993. Documentaire van Jean-Michel Carré.

Een onthutsende documentaire over Fleury-Mérogis, de grootste vrouwengevangenis van Europa. Jaarlijks verblijven hier om en bij de drieduizend vrouwen, w.o. 80% verslaafden en 45% seropositieven. Regisseur/scenarist Carré volgde zeven gedetineerden gedurende drie jaar. Alle zeven zaten ze een straf uit wegens drughandel of -gebruik, of voor misdaden gepleegd om hun drugs te kunnen betalen. De vrouwen gaan door een echte hel, niet enkel door hun verslaving, maar ook door de soms onmenselijke behandeling door de cipiers. Het werd zeker geen aangename ontspanningsfilm, maar een forumfilm waarover je nadien nog urenlang kunt debateren. De prent werd terecht bekroond op diverse festivals voor documentaire films. Hij laat inderdaad een onvergetelijke indruk na, temeer daar we getuige zijn van de langzame dood van een aantal vrouwen. Sober-realistische beelden geschoten door Gilles Clabaut en Jean-Marc La Rocca. Voor de montage tekende Sarah Matton. Gemaakt in samenwerking met UNESCO en diverse anti-AIDS-organisaties.