Christine Fersen

Petites

Frankrijk 1997. Familiefilm van Noémie Lvovsky. Met o.a. Ingrid Molinier, Julie-Marie Parmentier, Camille Rousselet, Magali Woch en Jean-Luc Bideau.

Les Ritals

Italië​/​​Frankrijk 1991. Komedie van Marcel Bluwal. Met o.a. Gastone Moschin, Christine Fersen, Jean-Michel Leroy en Jean-Michel Leray.

Geen echt verhaal, maar een verslag van de manier waarop een zoon van Italiaanse immigranten in Nogent-sur-Marne gedurende de dertiger jaren leert wat het leven inhoudt. Tussen zijn elfde en zijn dertiende verdeelt hij zijn tijd tussen de school, zijn vriendjes, zijn ouders, de straat en de meisjes. Hoewel Bluwal nooit de kans heeft gekregen zijn genie te tonen, is hij toch een eerlijke vakman die zijn publiek respecteert. Deze opeenvolging van kleine feitjes maakt het geheel geloofwaardig en de acteurs zijn boeiend, van de kleine Leroy tot Moschin, die met verve de rol van een vader met een grote mond en een klein hartje speelt.

Geliebte Milena

Duitsland​/​​Canada​/​​Frankrijk 1990. Biografie van Véra Belmont. Met o.a. Valérie Kaprisky, Gudrun Landgrebe, Stacy Keach, Philip Anglim en Nick Mancuso.

Boeiende film over het bewogen leven van Milena Jesenska (Kaprisky), die tegen de wil in van haar vader, de pen ter hand neemt om van te leven. Ze trouwt in Wenen met de joodse, avantgardistische criticus Polak (Gallagher). Door de rassenwetten van Neurenberg kan Polak niet meer de kost verdienen. Jesenska verdient voor beiden. Polaks trots raakt gekrenkt en hun huwelijk loopt stuk. Ze verkeert in de kringen van Max Brod (Jacques), Franz Werfel en Willy Haas en ze krijgt een bijzondere relatie met Franz Kafka (Anglim) wiens werk zij in het Tsjechisch vertaalt. Ze trouwt met een linkse architect, die als de druk van de nazi's steeds groter wordt, naar Moskou vlucht, terwijl Jesenska verkiest achter te blijven. Geleidelijk wordt ze het slachtoffer van depressies en drugs. Ze werd door de nazi's om haar uit de gratie geraakte geschriften gedeporteerd naar het concentratiekamp voor vrouwen in Ravensbruck. Naar de gelijknamige roman van Jana Cerna, door Belmont tot scenario bewerkt, die de film op vaardige en waardige wijze regisseerde. Ook bekend als LOVER.

Les Deux Fragonards

Frankrijk 1989. Biografie van Philippe Le Guay. Met o.a. Joaquim de Almeida, Robin Renucci, Philippine Leroy-Beaulieu, Sami Frey en Jean-Louis Richard.

Pas sinds 1984 is bekend dat de beroemde 18e eeuwse Franse schilder Honoré Fragonard een broer had. Cyprien oefende het naargeestige beroep van anatoom-patholoog uit. Rond dit gegeven hebben Le Guay en Jérôme Tonnerre een scenario bedacht, gewijd aan de dualiteit van eind 18e eeuw. Het was de tijd van losbandigheid en de aristocraten die in de ban verkeerden van hun eigen nabije dood ten behoeve van de goede zaak. Het kost enige moeite beide tegenstrijdige thema's met elkaar in verband te brengen. Het gaat hier dan ook om een eigenaardige film die zowel innemend als afstotend is. Ook zit er iets theatraals en dromerigs in, en dat is zeldzaam in de hedendaagse Franse cinema.

Le grand frère

Frankrijk 1982. Drama van Francis Girod. Met o.a. Gérard Depardieu, Jean Rochefort, Roger Planchon, Jacques Villeret en Souad Amidou.

Een ex-legionair komt voor een wraakactie in Marseille en krijgt hulp van enkele aan de zelfkant levende Arabische randfiguren, die zijn verantwoordelijkheidsbesef opwekken. Zijn verliefdheid op een meisje wekt de afgunst van haar dertien- jarige broer, die hem door middel van een anonieme brief bij de politie aangeeft. Deze ambitieuze poging om de romantische film noir van vóór WO II nieuw leven in te blazen met actuele, sociale en politieke observaties en geweldelementen, struikelt over een warrig scenario, dat vooral in de eerste helft op een chaotische manier door tijd, locaties en uiteenlopende thematieken springt zonder enige organische eenheid. Individueel treffende scènes en toegewijd acteren slagen er niet in om de film adem te geven. Het scenario is van regisseur Girod en Michel Grisolia. Het camerawerk is van Bernard Zitzermann.

L' Archipel des amours

Frankrijk 1982. Drama van Paul Vecchiali, Jacques Frenais, Gérard Frot-Coutaz, Michel Delahaye en Jean-Claude Guiguet. Met o.a. Jean-Christophe Bouvet, Jean-Claude Drouot, Françoise Fabian, Christine Fersen en Dénise Gence.

Deze episodenfilm, een manifestatie van een collectief rond Vecchiali van in de bioscoopmarge opererende acteurs als een demonstratie van eensgezindheid, schiet zijn doel voorbij omdat de formule juist de verschillen in kwaliteit en talent benadrukt. Lang niet elke filmer heeft de vereiste puntigheid voor dit korte bestek, hoewel de bijdrage van Frot-Coutaz een scenaristisch meesterstukje is met een reeks van parallel-intriges in een beperkt aantal minuten. De geestigste sketch is die van Davila, nota bene over de besmettelijkheid van platjes. Treilhous episode over een keutelig-ruziënd oud echtpaar tegen de absurde achtergrond van winters Lourdes met alle verwijzingen naar bedevaart-toerisme en -commercie viel als afzonderlijke film in diverse prijzen. De belangeloze medewerking van prominente toneel-acteurs zorgt soms voor andere boeiende momenten.

Heller Wahn

Duitsland​/​​Frankrijk 1982. Drama van Margarethe von Trotta. Met o.a. Hanna Schygulla, Angela Winkler, Peter Striebeck, Franz Buchrieser en Christine Fersen.

Verslag van de vriendschap tussen twee zeer verschillende vrouwen: een vrijgevochten docente op de universiteit en een schuchtere, vaak psychisch in de knoop zittende vrouw van een polemoloog. De vriendschap wekt de jaloersheid op van de verschillende mannen en de ene vrouw vermoordt haar echtgenoot. Von Trotta schetst dit verhaal in een wat tegenvallende film die de woede opwekte van veel mannen. Scenario van de regisseuse. Camerawerk van Michael Ballhaus.

Le Troisième cri

Zwitserland 1973. Drama van Igaal Niddam. Met o.a. Jacques Denis, Myriam Mezières, Christine Fersen, Leyla Aubert en Camille Fournier.

Een tiental mensen dat zich toevallig, om uiteenlopende taken en verantwoordelijkheden, in een atoomschuilkelder bevindt, wordt getroffen door alarm en afgesloten van de buitenwereld, waarna de spanningen en persoonlijke conflicten tijdens het afwachten steeds hoger oplopen. Nucleaire dreiging is niet meer dan een aanleiding voor een variant op HUIS CLOS, waarbinnen de personages zó duidelijk en snel getypeerd zijn, dat de onderlinge confrontaties zeer voorspelbaar blijken. Een bekwame vormgeving binnen de afgesloten ruimte en goed spel kunnen de verveling van eindeloze en nergens verrassende dialogen niet compenseren.