Franco Garofalo: cast.
Er zijn 3 films gevonden.

Ciano Nì!

1978 | Muziek

Italië 1978. Muziek van Paolo Pieti. Met o.a. Renato Zero, Enzo Rinaldi, Nerina Montagnani, Carlo Monni en Franco Garofalo.

Zero speelt zichzelf in deze surrealistische fantasie, door hemzelf en regisseur Pieti geschreven. Zowel de kwaliteit, mise- en-scène als het acteren en de regie zijn erg slecht. Het verhaal is gebaseerd op Zero in zijn enorme, ronde tent waarin hij iedere avond voor het publiek optreedt. Hij krijgt een brief waarin hij met de dood wordt bedreigd. Was getekend: Ciao Nì. In zijn dromen gaat Zero terug naar het verleden, waar hij zijn ouders, een non en een officier ontmoet. Zijn moeder wilde een zoon, zijn vader een dochter, en zo werd Zero hermafrodiet. De non mishandelde hem als kind. Zero verdenkt iedereen van de dreigbrief, met inbegrip van een gekke geleerde. Maar de moordenaar-in-spe is zijn eigen spiegelbeeld. Er zijn wat goede liedjes en extravagante kostuums.

Un Urlo dalle tenebre

1975 | Horror

Italië 1975. Horror van Angelo Pannacciò. Met o.a. Richard Conte, Françoise Prévost, Jean-Claude Verné, Mimma Monticelli en Elena Svevo.

Doordat zijn ouderlijk huis is gebouwd boven de grot waarin een beruchte 18e-eeuwse monnik zwarte missen opdroeg, wordt de zoon des huizes door de geest van de duivel overvallen en brengt hij rampspoed over zijn familie. Hoog tijd voor een ervaren exorcist dus. Een vreselijke EXORCIST-kloon, zwak aan plot en karakters, sterk aan mystificaties en zeer onsmakelijke effecten. Geen ogenblik de moeite waard. Ook bekend als CRIES AND SHADOWS, NAKED EXORCISM, en A CRY IN THE DARK.

Lo chiamavano Verità

1972 | Western, Komedie

Italië 1972. Western van Luigi Perelli. Met o.a. Mark Damon, Pietro Ceccarelli, Franco Garofalo, Maria d' Incoronato en Luigi Bonos.

Vier deserteurs krijgen door de beëindiging van de Amerikaanse Burgeroorlog net vóór hun executie gratie. Ze zijn geheel berooid. Als ze van een geplande overval op een goudtransport horen, besluiten ze de bandieten op hun beurt te beroven. Dit gegeven is een simpel plagiaat van de TRINITA-formule, met als voornaamste verschillen dat het aantal goed bedoelende nietsnutten verdubbeld is, terwijl de regisseur een duidelijk gebrek aan fantasie vertoont.