Lolita Sevilla: cast.
Er zijn 6 films gevonden.

Habanera

1959 | Drama

Spanje 1959. Drama van José María Elorrieta. Met o.a. Virgilio Teixeira, Lolita Sevilla, Antonio Casas en Félix de Pomés.

In het leven van Rosa spelen twee mannen een belangrijke rol: de een is een avontuurlijke matroos, van wie zij hartstochtelijk houdt. Van de ander moet zij gaan houden wanneer zij haar vader van de ondergang wil redden. Een zeer middelmatige film.

El Fotogénico

1957 | Komedie

Spanje 1957. Komedie van Pedro Lazaga. Met o.a. José Luis Ozores, Lolita Sevilla, Antonio Ozores en Roberto Rey.

Een jongeman uit de provincie gaat naar Madrid, om voor een film te auditeren. Sympathieke, maar geen sterke film.

La Chica del barrio

1956 | Komedie

Spanje 1956. Komedie van Ricardo Núñez. Met o.a. Pepe Blanco, Lolita Sevilla, Pepe Isbert en José Luis Ozores.

De liefdesavonturen van drie knappe jonge vrouwen uit Madrid vormen een leuke maar inhoudsloze komedie.

Aventuras del barbero de Sevilla

1954 | Avonturenfilm

Spanje 1954. Avonturenfilm van Ladislao Vajda. Met o.a. Luis Mariano, Lolita Sevilla, Danielle Godet en José María Rodero.

Een aaneenschakeling van duizend-en-één verwikkelingen rondom een schaamteloze barbier uit Sevilla aan het eind van de achttiende eeuw zorgt voor een aanvaardbare film, schitterend gespeeld door Luis Mariano.

3 citas con el destino

1953 | Komedie

Mexico​/​​Argentinië​/​​Spanje 1953. Komedie van Florián Rey. Met o.a. Antonio Vilar, Amparo Rivelles, Lolita Sevilla en Manuel Arbó.

Drie verschillende sketchjes, gesitueerd in elk van de drie coproducerende landen. Een flauwe, onbelangrijke film.

Bienvenido, Mr. Marshall!

1952 | Komedie

Spanje 1952. Komedie van Luís Garcia Berlanga. Met o.a. Lolita Sevilla, Manuel Morán, José Isbert, Alberto Romea en Elvira Quintillá.

Een onderontwikkeld Castillaans dorpje hoopt op de economische steun van het Marshall-Plan en probeert zich daartoe aan te passen aan het image dat de buitenlanders van Spanje hebben met folklorische kleding, flamenco-muziek en heftig temperament. De Amerikanen laten het echter afweten, waarna iedereen - zowel teleurgesteld als opgelucht - terugkeert naar de gewone identiteit. Milde maar rake satire prikt dwaze illusies door en belicht tevens de Spaanse volksaard. Vormgeving in de stijl van het sociaal-realisme van de Sovjet-films lijkt uit de toon te vallen, maar is een stuk ironie op zich.