Philippe Agostini

Philippe Agostini: regie, scenario en camera.
Er zijn 12 films gevonden.

Scenarist	VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
1956	La Mariée était trop belle

L' Age en fleur

1974 | Muziek

Frankrijk 1974. Muziek van Philippe Agostini. Met o.a. Marceline Collard, Blanche Rayne, Bonnet, L. Attilio en Gulgud Maina.

Langdradig melodrama over Marie die haar carrière als sterdanseres bij het ballet van de Opera van Monte-Carlo opgeeft omdat de baas van het ballet haar rol aan een vervangster geeft. Het scenario is van Odette Joyeux. De zowel onsamenhangende als bodemloze intrige drijft op de choréografische scènes, het resultaat is vreselijk vervelend.

La Soupe aux poulets

1963 | Drama, Thriller

Frankrijk 1963. Drama van Philippe Agostini. Met o.a. Jean Servais, Françoise Spira, Gérard Blain, Claude Brasseur en Guy Bedos.

De weduwe van een heroïnesmokkelaar stelt een politie-inspecteur aansprakelijk voor de dood van haar man en dringt zich, voorzien van nitroglycerine, zijn bureau binnen om zich te wreken. Tijdens het wachten op de komst van de inspecteur loopt de spanning gevaarlijk op, terwijl hij ondertussen de echte moordenaar probeert te arresteren. Deze roman van Ed MacBain werd effectief naar Frankrijk verplaatst en boeit door de genuanceerde karaktertekening, waaraan de toch wel bekende spectaculaire actie is opgeofferd. Onderdrukte spanningen op het politiebureau worden beklemmend vastgehouden, met een goede centrale rol van de jong overleden Spira.

Rencontres

1961 | Drama, Thriller

Frankrijk 1961. Drama van Philippe Agostini. Met o.a. Michèle Morgan, Pierre Brasseur, Gabriele Ferzetti, Monique Mélinand en Jacques Morel.

Een invalide piano-virtuoos probeert zijn gokschulden te voldoen door zijn eigen verdrinking te ensceneren om zo de uitkering van zijn levensverzekering op te strijken. Hij ontdekt dat zijn vrouw hem ontrouw is en zet de verzekeringsmaatschappij op het spoor van de gelieven, maar 'herleeft' weer om de echtgenote van haar minnaar op te eisen. De chique society-thriller blijft ondanks de zorgvuldige makelij zeer aan de oppervlakte van suspense en psychologie. Hoewel het aangenaam kijken is naar de mediterrane locaties kwijten de topacteurs zich niet meer dan geroutineerd van hun taak.

Le dialogue des carmélites

1960 | Drama, Historische film

Italië/Frankrijk 1960. Drama van Philippe Agostini en R.L. Bruckberger. Met o.a. Jeanne Moreau, Alida Valli, Pascale Audret, Madeleine Renaud en Pierre Brasseur.

Een jonge aristocratische novice die aan haar roeping twijfelt wordt in 1793 met andere Carmelitessen ter dood veroordeeld en vindt voldoende moed en geloof om ook het schavot te bestijgen. Die Letzte am Schafott van Gertrude von Le Fort kreeg een ingetogen en niet nadrukkelijk stichtelijke filmbewerking, met soms onnodige of onnodig uitgesponnen scènes om de sterke rolbezetting dramatische kansen te geven. De zwakste rol is helaas van Audret als novice. Camerawerk van André Bac.

Les trois font la paire

1957 | Komedie, Misdaad

Frankrijk 1957. Komedie van Sacha Guitry. Met o.a. Michel Simon, Sophie Desmarets, Philippe Nicaud, Darry Cowl en Christian Méry.

De beeltenis van een moordenaar is in het bezit van de politie en leidt tot de arrestatie van twee mannen die daar sprekend op lijken. De getuige weet de dader niet te identificeren. Publikatie van de foto brengt de opdrachtgevers van de moord in paniek zodat ze de echte dader zelf liquideren. Het gezochte scenario van regisseur Guitry voor deze misdaadkomedie kreeg een nogal amechtige filmvorm met een paar individueel aardige scènes dankzij Simon als commissaris in verwarring. Camerawerk van Philippe Agostini.

Le Naïf aux quarantes enfants

1957 | Komedie

Frankrijk 1957. Komedie van Philippe Agostini. Met o.a. Michel Serrault, Sylva Koscina, Jean Poiret, Darry Cowl en Henri Crémieux.

Een pas gediplomeerde leraar krijgt zijn eerste aanstelling aan een dorpsschool. Door zijn goede bedoelingen komt hij in conflict met het strak-traditionele systeem. Zijn verliefdheid op een getrouwde Italiaanse verzwakt zijn positie binnen de gemeenschap nog meer. Deze innemende maar weinig pittige komedie is vooral aardig om bekende acteurs aan het begin van hun carri[KA2]ere te zien. (Joyeux, een ster uit de jaren veertig, schreef mee aan het scenario.)

Paris, Palace Hôtel

1956 | Komedie, Romantiek

Frankrijk/Italië 1956. Komedie van Henri Verneuil. Met o.a. Charles Boyer, Françoise Arnoul, Roberto Risso, Tilda Thamar en Michèle Philippe.

Françoise (Arnoul), een manicure in een luxe hotel, krijgt veel aandacht van een oudere gast (Boyer), maar heeft zelf meer oog voor monteur Gérard (Risso). De driehoeksrelatie blijkt gecompliceerder dan de betrokkenen hadden gedacht. Veel om het lijf heeft deze Frans-Italiaanse romcom niet, maar de acteurs zijn leuk. Veteraan Boyer zorgt voor wat gewicht en Arnoul is charmant als de jongedame in een lastig parket. Met haar maakte Verneuil, van Armeense afkomst, opgegroeid in Frankrijk en vooral bekend om z'n thriller-oeuvre, eerder onder meer Le mouton à cinq pattes.

La Mariée était trop belle

1956 | Komedie, Erotiek, Romantiek

Frankrijk 1956. Komedie van Pierre Gaspard-Huit. Met o.a. Brigitte Bardot, Micheline Presle, Louis Jourdan, Marcel Amont en Roger Dumas.

Een redactrice van een tijdschrift wil als stunt fotomodellen die voor de camera een ideaal koppel zijn echt met elkaar laten trouwen. Haar verloofde en directeur wordt tijdens de voorbereiding zelf verliefd op de aanstaande bruid. De regisseur concentreert alle aandacht op de boezem en decolleté van B.B., zodat er voor romantische verwikkelingen in deze satire op het 'wereldje' te weinig overbleef.

Du rififi chez les hommes

1955 | Film noir, Misdaad

Frankrijk 1955. Film noir van Jules Dassin. Met o.a. Jean Servais, Carl Möhner, Robert Manuel, Magali Noël en Janine Darcey.

Du rififi chez les hommes is een toonbeeld van film noir en kluizenkrakerij tegelijk, met een sterke invloed op toekomstige genregenoten. Invloed op dieven zelfs: in Mexico werd de film verboden omdat dieven succesvol methodes imiteerden uit Rififi. Een groepje inbrekers met verschillende specialiteiten besluit een juwelier te beroven. Een kwart van de film bestaat uit een spannend en gedetailleerd verslag van de roof zelf - zonder dialoog of muziek. Na jaren te zijn gekopieerd en ook geparodieerd, maakte regisseur Dassin zelf de ultieme persiflage op Rififi: Topkapi.

Leçon de conduite

1946 | Komedie

Frankrijk 1946. Komedie van Gilles Grangier. Met o.a. Odette Joyeux, André Alerme, Gilbert Gil, Maurice Baquet en Yves Deniaud.

Een jong, rijk krengetje wordt ontvoerd door een jongen en gevangen gehouden aan de bosrand. Echter in alle eer en deugd: hij wil haar talrijke huishoudelijke karweitjes bijbrengen. Totdat er echte amateur-gangsters opduiken...het loopt echter allemaal af met een huwelijk. Deze door Gaston Modot en Georges Lacombe uitgebroede komedie mag bekeken worden aangezien de Grangier uit die jaren meer waard was dan de 'hofleverancier' van onder meer Jean Gabin en Fernandel die hij naderhand is geworden. Camerawerk van Philippe Agostini.

Les portes de la nuit

1946 | Drama

Frankrijk 1946. Drama van Marcel Carné. Met o.a. Yves Montand, Nathalie Nattier, Serge Reggiani, Pierre Brasseur en Saturnin Fabre.

Vlak na WO II beleeft een voormalig verzetsman (Montand) een gedenkwaardige nacht dankzij een rendez-vous met een droomvrouw (Nattier) én een ontmoeting met een voormalig verrader (Reggiani). De gangmaker is een zwerver die zichzelf voorstelt als Het Lot. Les portes de la nuit is het melodramatische, soms surrealistische voortbrengsel van de zevende samenwerking tussen regisseur Carné en scenarist/poëet/schrijver Jacques Prévert, vlak na hun meesterwerk Les enfants du Paradis. Les portes flopte, het publiek was niet ontvankelijk voor een verfijnde ontleding van de gespleten Franse naoorlogse maatschappij. Inmiddels overheerst ontzag.

Douce

1943 | Drama

Frankrijk 1943. Drama van Claude Autant-Lara. Met o.a. Odette Joyeux, Madeleine Robinson, Marguerite Moreno, Gabrielle Fontan en Marie-José.

Het aristrocratische gezin De Bonaf[KA1]e bewoont een chique herenhuis in Parijs in 1887. Madame de Bonaf[KA1]e (Moreno) is mater familias en de moeder van Engelbert de Bonaf[KA1]e (Debucourt), die weduwnaar is. Hij heeft een houten been. Ir[KA2]ene Comtat (Robinson) is de gouvernante van Engelberts zeventien-jarige dochter Douce (Joyeux) en de ma[KA4]itresse van rentmeester Fabien Marani (Pigaut). Engelbert verlangt naar een vrouw en wil desnoods trouwen met iemand uit de lagere stand; Irène wil wel een stapje omhoog, maar Madame de Bonafé is furieus als haar zoon haar zegen vraagt om met Irène te mogen trouwen. Ondertussen heeft Fabien Douce verleid en het tweetal gaat na hun romantische interlude naar de Opéra- Comique, waar brandt uitbreekt. Douce weet dat de knappe Fabien van plan is met Irène naar Canada te gaan, nu Madame de Bonafé vertoornd is op haar zoon. De wanhopige en vernederde Douce stort zich in het vuur en Irène en Fabien worden ontslagen. In de slotscène's wordt het huis voorgoed gesloten. Deze geweldige draak scoorde qua genre best hoog toen hij uitkwam. Hij werd echter beroemd na de première, omdat de censuur de producent dwong de scène's van een bezoek aan de armen te couperen, omdat men deze te vernederend vond. Vijftig jaar later volslagen belachelijk, al was de strekking natuurlijk onjuist - dat blijft onveranderd. Het scenario is van Pierre Bost en Jean Aurenche naar de roman van Michel Davet. Het camerawerk is van Philippe Agostini. Geproduceerd onder de Duitse bezetter toen de middelen schaars werden; toch kwamen er in dat jaar nog zestig films uit, maar dat was weinig vergeleken met het bevrijdingsjaar 1944, waarin er 73 uitkwamen en het jaar ervoor met 77.

imdb: Zoek Philippe Agostini op IMDB

Regisseur		VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
1974	L' Age en fleur
1963	La Soupe aux poulets
1961	Rencontres
1960	Le dialogue des carmélites
1957	Le Naïf aux quarantes enfants

name

email

mijn instellingen