Philippe Frecon: cast.
Er zijn 3 films gevonden.

Les enfants du juge : Ma mère

1994 | Drama, Familiefilm

Frankrijk 1994. Drama van Christine François. Met o.a. Frédéric Pierrot, Rémy Becquet, Philippe Frecon, Agnès Regolo en Dominique Sicilia.

Een jongen van vijftien (Becquet) moet voor de kinderrechter (Pierrot) verschijnen, omdat hij de autobanden van zijn mentor (Frecon) in het tehuis heeft lek gestoken. De relatie tussen de opvoeder en de jongen, die sinds zijn geboorte in de steek werd gelaten, blijkt van alle kanten te rammelen en behoeft de nodige verbetering. Die moet natuurlijk van twee kanten komen. Vrij naar de documentaire reeks Les enfants du juge Véron van Daniel Karlin, die in 1992 werd uitgezonden. Ook die serie, die uitstekend is, speelt in Marseille. Jammer genoeg haalt de fictie van onderhavige tv-film het niet bij de realiteit van voornoemde documentaires. Het scenario bevat daarvoor te weinig substantie.

Docks des anges

1994 | Drama

Frankrijk 1994. Drama van Bruno Gentillon. Met o.a. Sonia Codhant, Véronique Octon, Yann Trégouët, Christophe Bernard en Gérard Darrieu.

De achttien-jarige Codhant vindt bij haar vader, een weduwnaar die zijn verdriet verdrinkt in de fles, niet de warmte en geborgenheid waarop ze recht meent te hebben. Ze verlaat het ouderlijk huis en sluit zich aan bij de bende van de Docks, een groep jonge misdadigers. Ze wordt verliefd op de leider, Tregouet. Als vuurdoop moet ze een auto stelen. Welgemeend portret van een zekere, losgeslagen jeugd, die zich bezighoudt met kruimeldiefstallen. Maar zelfs voor hen is er redding, als we tenminste het scenario van Eric Bats en Francis Ryck mogen geloven. Goed vertolkt door een groep jonge, nog onbekende acteurs, vol idealisme, maar dat is niet voldoende om de REBEL WITHOUT A CAUSE van de jaren 1990-2000 te maken.

L'amant de ma soeur

1990 | Komedie

Frankrijk 1990. Komedie van Pierre Mondy. Met o.a. Olivia Brunaux, Karin Viard, Philippe Caroit, Roger Carel en Annick Alane.

Elise (Viard) en H[KA1]el[KA2]ene (Bruneaux) lijken meer op elkaar doordat ze elkaar nadoen dan door hun uiterlijk. Ze dragen dezelfde kleding, hetzelfde kapsel en praten hetzelfde, enz. De een is getrouwd met een jonge, ambitieuze man van het type `dynamisch, leidinggevend functionaris`, en de ander met een onhandig hippie-achtig figuur. Ze vervelen zich dood. Bij de begrafenis van hun moeder maken zij kennis met een verleidelijke fat, die hun bestaan wat spannender zal maken, maar ook verstrikt zal raken in het perverse spel dat de twee paren spelen. Een luchtige verfilming van de komedie van Alan Ayckbourn van deze tv-regisseur, die samen met G[KA1]erard Carr[KA1]e voor de bewerking zorgdroeg. Een zeer lachwekkende, vlotte komedie (de begrafenisscène à la Faydeau mag niemand missen), maar ook een tamelijk harde satire op het snobisme.