Annie Jouzier

Verdict : Le mensonge

Frankrijk 1996. Drama van Laurent Carcélès. Met o.a. Alexandre Zambeaux, Frédéric van den Driessche, Annie Jouzier, Claire Barotra en Valérie Toledano.

Le crabe sur la banquette arrière

Frankrijk 1996. Drama van Jean-Pierre Vergne. Met o.a. Macha Méril, Barbara Schultz, Bernard Dhéran, Alain Mac Moy en Samuel Labarthe.

Chauffeur de maître

Frankrijk 1996. Komedie van Alain Nahum. Met o.a. Victor Lanoux, Adrien De Van, Delphine Zentout, Annie Jouzier en Philippe Morier Genoud.

Ma cousine de Varsovie

Frankrijk 1991. Komedie van Michel Treguer. Met o.a. Michel Beaune, Annie Jouzier, Patrick Guillemin en Alexandra Lorska.

De dokter schrijft een gepensioneerde bankier een lange rustkuur voor vanwege zijn overspannen toestand, maar zijn vrouw vindt zijn aanwezigheid thuis meer dan lastig. Zij heeft nu immers geen seconde meer om haar minnaar te zien! Aan de hand van dit verschrikkelijk afgezaagde plot van de eeuwigdurende driehoeksverhouding hebben de tweederangs boulevardschrijvers Louis Verneuil en Georges Berr een flauw brouwsel zonder enige originaliteit in elkaar geflanst. De rest van de ramp komt voor rekening van de regie. Meer dan

Diable d'homme

Frankrijk 1989. Komedie van Daniel Ceccaldi. Met o.a. Robert Lamoureux, Marthe Mercadier, Claude Nicot, Magali de Vendeuil en Liliane Patrick.

De eigenares van een uitzendbureau ontvangt een klant die op zoek is naar een werkneemster. Het gaat hier eigenlijk om Satan, die naar de aarde is gekomen om een schrijver te helpen de Prix Goncourt te winnen. Deze schrijver is een pact met hem aangegaan: een meesterwerk in ruil voor de ziel van de vijf vrouwen die hij tot de personages van zijn roman heeft gemaakt. Met de hulp van een jonge en knappe man, die ook uit de hel afkomstig is, probeert de duivel de eigenares zelf, haar dochter, een van haar werkneemsters, haar assistente en haar secretaresse te verdoemen. Over het gegeven van deze door Lamoureux geschreven komedie mag iedereen denken wat hij wil, maar zijn toneelstukken zijn in ieder geval beter dan zijn films. Welke duivel heeft acteur Ceccaldi er trouwens toe gebracht zichzelf als regisseur op te werpen: banaler dan deze film kan het niet. Dankzij de spelers nog net

La menteuse

Frankrijk 1988. Komedie van Patrick Bureau. Met o.a. Sabine Paturel, Henri Courseaux, Bernard Lavalette, Annie Jouzier en Geneviève Brunet.

In de stijl van La Bruyère maar zonder ook maar in de schaduw van dit grote talent te kunnen staan, beschrijven Bricaire en Lasayagues bepaalde hedendaags gedragingen, variërend van 'lichte gekte' tot 'de hallucinatie'. Centraal staat een ziekelijke fantaste wier bedenksels allerlei rampen om haar heen tot gevolg hebben. Een knap in elkaar zittende, leuke boulevardkomedie die iets wegheeft van een zedenschets. Hij werd echter op gemakzuchtige en weinig creatieve wijze verfilmd.

Lili, petit à petit

Frankrijk 1987. Komedie van Philippe Galardi. Met o.a. Patricia Elig, Sabine Paturel, Annie Jouzier, Eric Legrand en Michelle Moretti.

De moeilijke weg naar de top van een onstuitbaar meisje uit Charenton, dat vastbesloten is niet voor altijd in de kruidenierszaak van haar ouders te staan. Lijkt gemaakt voor liefhebbers van kitscherige plattelandsromantiek. Kleurloze en onpersoonlijke mise en scène. Een mini-serie geschreven door Joëlle Goron.

Vaudeville

Frankrijk 1985. Komedie van Jean Marboeuf. Met o.a. Marie-Christine Barrault, Guy Marchand, Roland Giraud, Jean-Marc Thibault en Annie Jouzier.

Marboeuf, een getalenteerde cineast, heeft nooit een commercieel kassucces geoogst, vanwege het feit dat zijn werk niet in een bepaald hokje te duwen is. Deze film heeft ook weer een misleidende titel. De film heeft de gebruikelijke ingredi[KA3]enten van een vaudeville komedie (mannen, echtgenotes, minnaars) maar is vervormd om zodoende te komen tot een maatschappij van lichamelijk en geestelijk vermoeide veertigers, die tot een middelmatig leven gedoemd zijn. De regisseur drijft er geen spot mee, hij stelt zich eerder broederlijk op. Het resultaat is een trieste komedie met tragikomische elementen. Voor het grote publiek is de film echter verwarrend.

Le Joli Coeur

Frankrijk 1983. Komedie van Francis Perrin. Met o.a. Francis Perrin, Cyrielle Claire, Sylvain Rougerie, Patricia Cartier en Michèle Bernier.

Bernard wil graag trouwen en kinderen krijgen maar is ziekelijk verlegen. Hij draagt zijn vriend, een vrouwenjager, op om voor hem jonge vrouwen te versieren. Dat werkt zo goed dat zij zich later beiden in het ziekenhuis bevinden, nadat de jaloerse echtgenoten hebben ingegrepen. Maar het loopt goed af. De hele film draait rond de regisseur en acteur Perrin: we zien alleen hem, en zijn figuranten spelen slechts bijrollen. Niets nieuws valt er te ontdekken, het was allemaal al eerder te zien. Samen met de uitgekauwde grappen en een gebrek aan tempo ontstaat zo een tamelijk saaie komedie. Scenario van Alex Varoux.

En cas de guerre mondiale, je file à l'étranger

Frankrijk 1983. Komedie van Jacques Ardouin. Met o.a. Florence Haziot, Denise Didier, Annie Jouzier en Rachel Boulanger.

Franse makers van komisch bedoelde films bedenken vaak eerst een leuke, vlotte titel en improviseren daar vervolgens een hele film omheen, doorgaans met desastreuze gevolgen. In dit onding draait het allemaal om vijf jonge vrouwen die lijden onder de tirannie van de man. Ze besluiten daar iets aan te doen. Goed voor hen, maar of daar pers[KA1]e een film over gemaakt moest worden is een andere vraag (waarop het antwoord luid en duidelijk NEEN is).