Lynn Seymour

Relative Values

Verenigd Koninkrijk 2000. Komedie van Eric Styles. Met o.a. Julie Andrews, Sophie Thompson, Edward Atterton, Jeanne Tripplehorn en William Baldwin.

Wittgenstein

Verenigd Koninkrijk 1993. Biografie van Derek Jarman. Met o.a. Karl Johnson, Michael Gough, Tilda Swinton, John Quentin en Kevin Collins.

Jarman`s fraaie portret van de filosoof Wittgenstein (Johnson), die in 1889 in Wenen werd geboren. Hij trok op nog vrij jeugdige leeftijd naar Engeland waar hij in de universiteitsstad Cambridge een solide reputatie opbouwde. Hij sloot vriendschap met collega-filosoof Bertrand Russell (Gough) en met econoom John Maynard Keynes (Quentin). De jonge Wittgenstein wordt gespeeld door Chassay. Hoewel de onderdrukte homoseksualiteit van de heren (in de hoofdrollen) wel voor het voetlicht komt, is dit op zeer bedekte wijze tot uiting gebracht. Je kunt zonder meer naar deze mooie film kijken en ervan genieten, maar wie kennis heeft van het werk van Wittgenstein, kan bovendien zijn hart ophalen aan de fijne nuances. Voorlaatste film van 52-jarige Jarman (BLUE was de laatste), die op 20 februari 1994 - in het harnas - stierf aan AIDS. Het scenario is van Terry Eagleton, Ken Butler en regisseur Jarman. James Welland verzorgde het camerawerk en film is voorzien van Dolby-geluid.

Dancers

Verenigde Staten 1987. Romantiek van Herbert Ross. Met o.a. Mikhail Baryshnikov, Alessandra Ferri, Leslie Browne, Thomas Rall en Lynn Seymour.

Misschien zijn we toe aan een herijking van het neergesabelde Dancers. De film had geen dramatische lijn, totaal ongeloofwaardige ontwikkelingen (hoe kunnen mensen met zulke kapsels op elkaar vallen!?) en zelfs het dansen was minderwaardig, onder meer door geknip en close-ups. Maar zoals 'slechte films' uit bijvoorbeeld de jaren vijftig nu met een weemoedige mildheid worden bekeken, zo kan Dancers uit de vermaledijde jaren tachtig nu toch ook wel op wat clementie rekenen? De beelden van Ennio Guarnieri (La Traviata) bijvoorbeeld, zijn mooi als je voorbij de eng strakke panties kijkt. En de regie van choreograaf Ross (The turning point, The goodbye girl) toont toch wel degelijk iets van zijn kennis van dans. Daarnaast blijft Mikhail Baryshnikov een van de groten der aarde, wiens klassieke ballet en good looks miljoenen fans maakten. Het verhaal is als insidewereldje best interessant. Baryshnikov als Tony danst het ballet Giselle en ondervindt in zijn eigen leven enige parallellen met het stuk. Zo ontmoet hij een jong meisje (Kent) dat tragisch verliefd op hem wordt. (IdH/VPRO Gids)