Claude Brosset

Les rois mages

Frankrijk 2002. Komedie van Didier Bourdon en Bernard Campan. Met o.a. Didier Bourdon, Bernard Campan, Pascal Légitimus, Virginie de Clausade en Walid Afkir.

Le radeau de la Méduse

Frankrijk 1998. Historische film van Iradj Azimi. Met o.a. Jean Yanne, Daniel Mesguich, Laurent Terzieff, Rufus en Jean Desailly.

Navarro : Un bon flic

Frankrijk​/​​Zwitserland 1997. Misdaad van José Pinheiro. Met o.a. Roger Hanin, Jacques Martial, Christian Rauth, Daniel Rialet en Emmanuelle Boidron.

Inspecteur Moretti : Un enfant au soleil

Frankrijk 1997. Misdaad van Gilles Béhat. Met o.a. Alicia Alonso, Alain Rimoux, Luc Bernard, Mehdi en Pierre-Marie Escourrou.

Flairs ennemis

Frankrijk 1996. Thriller van Robin Davis. Met o.a. Samuel Labarthe, Nadia Farès, Jean-Pierre Cassel, Yves Lambrecht en Claude Brosset.

Crédit bonheur

Frankrijk 1996. Komedie van Luc Béraud. Met o.a. Marie Bunel, Robin Renucci, Eleonore Weisgerber, Typhen Rocchia en Pauline Mesa.

Capitaine Conan

Frankrijk 1996. Oorlogsfilm van Bertrand Tavernier. Met o.a. Philippe Torreton, Samuel Le Bihan, Bernard Le Coq, Catherine Rich en Yves Roan.

Na La vie et rien d'autre Taverniers tweede meesterwerk over '14-'18. In de chaosnadagen van De Grote Oorlog opereren op de Balkan kapitein Conan en zijn vijftig soldaten van de Armée des Orients. Als ouderwetse Sioux-krijgers doden ze de vijand met het mes. Wanneer een aantal van het peloton, het merendeel ex-bajesklanten, van plundering en moord wordt beschuldigd, verdedigt de bikkelharde doch bloedsbroederloyale Conan hen. In deze adaptatie van Roger Vercels roman uit 1934, door dialoogsmid par excellence Jean Cosmos, is Torreton groots als tragische barbaar. Briljante 'Scope-fotografie van Alain Choquart. Onder de vele onderscheidingen: Césars voor regisseur en hoofdrolspeler.

Une femme explosive

Frankrijk​/​​Duitsland 1995. Thriller van Jacques Deray. Met o.a. Roger Hanin, Laure Killing, Claude Brosset, Christophe Moosbrugger en Mallaury Nataf.

Mr. M[KA3]Muller (Hanin) heeft alle reden om gelukkig te zijn. Een boeiende baan bij een privébank in Genève, een luxueus huis aan de rand van een meer en een intelligente zoon. Een gelukkig en rijk gevuld bestaan. Dan verschijnt er ineens een geheimzinnige vrouw in zijn leven. Hij kent haar nergens van, maar zij weet blijkbaar een en ander uit zijn verleden dat hij liever verborgen wil houden. Speels opgebouwde thriller met heel wat knipoogjes, duidelijk verteld door talentvolle filmmakers met ervaring. Voor Hanin een welkome afwisseling van zijn NAVARRO-personage. Jean-Claude Carrière schreef een scenario vol verrassende wendingen. De fotografie was in handen van Guillaume Schiffman. Formaat 16/9. Nicam Stereo.

La braconne

Frankrijk 1993. Drama van Serge Pénard. Met o.a. Francis Perrin, Henri Guybet, Maurice Baquet, Claude Brosset en Guinal Barthélémy.

Zo`n dikke veertig kilometer ten ZW van de Normandische havenplaats Caen lig het dorpje Livarot. WO II (1939-45) is voorbij en het leven probeert weer zijn normale patroon te hervatten. Jean (Barth[KA1]el[KA1]emy) wordt toevertrouwd aan zijn grootouders en leert zijn ooms Andr[KA1]e (Guybet) en Arthur (Fréon) van nabij kennen. André, die saai en serieus is, is burgemeester van het dorp. Arthur is een rokkenjager en een gewiekste stroper, die Jean gaat inwijden in zijn quasi illegale activiteiten. De twee broers kunnen elkaar niet luchten of zien en André loert op een kans om Arthur erbij te lappen, maar die is hem telkens te slim af. Het scenario is van Jean- Claude Pon[KA1]con, die zijn autobiografische streekroman bewerkte voor de film. Gemaakt met o.a. geld van de regio en terechtgekomen op de Franse thuisbuis via jongerenzender M6. Het camerawerk is van Jean-Claude Rivière.

Pas de bavards à la Muette

Frankrijk 1991. Mysterie van Henri Helman. Met o.a. Guy Marchand, Sophie Broustal, Claude Brosset, Danièle Girard en Pierre Tornade.

Naar de gelijknamige roman van de surrealistische poe[KA3]et L[KA1]eo Malot. Het gaat om een wijk in Parijs, zoals in elke roman uit de reeks [KL]Nouveaux Myst[KA2]eres de Paris[KLE] een ander arrondissement wordt verkend. Deze keer heet de serie gewoon [KLE]Nestor Burma[KLE], naar de beroemde priv[KA1]e- detective die, bijgestaan door zijn trouwe secretaresse H[KA1]el[KA2]ene (Broustal), de kunst verstaat verzeild te raken in de grootste puinhopen. Tijdens zijn onderzoek naar een juwelenroof in de rijke kringen van het XVIe arrondissement, stuit hij op allerlei familieverwikkelingen en krijgt te maken met een reeks moorden. Waarom is Burma (Marchand is niet de aangewezen figuur voor zo'n personage) in een elegante en 'aanstellerige' dandy veranderd? Hij werd opgescheept met grof taalgebruik en een veel minder bekrompen persoonlijkheid. Wat 'n afzwakking! Eenvoudige regie in de stijl van een fotoroman.

Nestor Burma : Les cadavres de la plaine Monceau

Frankrijk 1991. Misdaad van Claude Grinberg. Met o.a. Guy Marchand, Nathalie Presles, Nicolas Silberg, Sophie Broustal en Claude Brosset.

In de vroege ochtenduren wordt Burma (Marchand) opgebeld door een bewoonster van een chique herenhuis uit Monceau in het 17de Arrondisement, met het verzoek meteen te komen. Als hij aanbelt, doet niemand open. Hij vindt in de vestibule van het huis de meid (Felten). Ze vertelt hem dat zij haar werkgevers dood heeft aangetroffen, Monsieur in zijn kantoor, Madame op haar kamer. Burma denkt meteen aan zelfmoord. Hij belt de politie en Inspecteur Faroux (Guillemin) komt ter plekke de eerste conclusies trekken van het onderzoek. Burma keert terug naar zijn kantoor waar hij opgewacht wordt door zijn lekkere secretaresse H[KA1]el[KA2]ene (Broustal) en een bekende actrice, No[KA1]emie (Presles) die beweert gechanteerd te worden met pornofoto's. Een jonge vrouw die sterk op haar lijkt, zou naakt poseren in pornotijdschriften. Burma raakt ongewild, zoals vaak het geval is, betrokken in een dubbele zaak met dubbele moord en chantage. Geslaagde policier die lichtvoetig intriges en humor combineert. Marchand acteert weer op het randje van de karikatuur maar je blijft kijken. Presles speelt een dubbelrol: ze is zowel voornoemde Noémie als het model Régine. Het scenario is van Gildas Bourdet naar de roman van Léo Malet. Het camerawerk is van Francis Junek. Aflevering 2 van het eerste seizoen, 2 nummer van 40.

Emma Zunz

Frankrijk 1991. Actiefilm van Benoît Jacquot. Met o.a. Judith Godrèche, Stéphanie Cotta, Sandrine Baerlain, Claude Brosset en Alain Godreche.

Een jonge vrouw beraamt een minutieus plan om de dood van haar vader te wreken op de man die zij daarvoor verantwoordelijk houdt. Verfilming van een kort verhaal van Jorge Luis Borges in de zesdelige reeks CUENTOS DE BORGES.

Le pavé du gorille

Duitsland​/​​Italië​/​​Frankrijk 1990. Misdaad van Roger Hanin. Met o.a. Karim Allaoui, François Périer, Robert Hossein, Jean Benguigui en Claude Brosset.

De internationale avonturier Hossein slaagt erin de Soedanese regering voor ettelijke miljoenen op te lichten. Hij verkoopt hen een uitgestrekt stuk woestijn, dat hij belooft te irrigeren. Maar zijn plannetje lekt uit en de Franse regering stuurt hem de Gorilla (Allaoui) op de hielen. Zuivere comic strip met een uitstekende Hossein die moeiteloos de show steelt, waarvoor hij van kameraad Hanin (ooit zelf de Gorilla) overvloedig de kans krijgt. Het verhaal raakt kant noch wal, maar Hossein amuseert zich kostelijk met deze (voor hem) uiterst lichte kost. Hanin zelf bewerkte de roman van Antoine Dominique en hij profiteert van de prachtige locatie-fotografie van Alain Levent.

Le dénommé

Frankrijk 1990. Drama van Jean-Claude Dague. Met o.a. Bernard Fresson, Philippe Léotard, Michel Galabru, Claude Brosset en Leny Escudero.

Een zogenaamde autobiografie en een bewerking door de cineast van zijn gelijknamige roman (Olivier Orban, Paris, 1982). Inderdaad! Na in snel tempo vier films in het genre `tweederangsdetective` (1960-1971) in elkaar te hebben gedraaid, bevindt hij zich voor enige tijd in de gevangenis, nadat een bankoverval op jammerlijke wijze mislukte! Auguste Le Breton kwalificeert hem als de `Al Capone van het urinoir`. Deze uitzonderlijke en vooringenomen `come-back` heeft niettemin de verdienste oprecht aan te doen, schetst op intelligente wijze de sfeer van de gevangenis, en de hoofdpersoon komt opmerkelijk geloofwaardig over (Fresson). Ook bekend als NO TIME FOR JUSTICE.

La guinguette à deux sous

Frankrijk 1990. Misdaad van Claude Loursais. Met o.a. Jean Richard, Robert Rondo, François Cadet, Jean-François Devaux en Philippe Mercier.

Een zoveelste bewerking naar Georges Simenon met commissaris Maigret in de hoofdrol. Trouw naar de letter maar een beetje aan de lange kant. Deze film speelt zich af in het criminele milieu van de grote Parijse voorsteden. Best aardig om naar te kijken.

Les supporters

Frankrijk 1989. Sportfilm van Sylvain Joubert. Met o.a. Claude Brosset, Jacques Richard, Marie Bess, Luc Florian en Cerise.

Een onbeduidend en alledaags verhaal over de supporters van een voetbalploeg die door een diep dal gaat, tegen de achtergrond van een industriestad in de provincie. Er wordt ongelofelijk veel over sport geouwehoerd, zeker tijdens de wedstrijden maar vooral in het café. Hoewel de acteurs de indruk wekken zich te vermaken, worden de kijkers duidelijk buitengesloten. Een film die een goed beeld schept van wat leegte is.

Le déjeuner de Sousceyrac

Frankrijk 1989. Komedie van Lazare Iglesis. Met o.a. Hélène Vincent, Claude Brosset, Jean-Yves Berteloot, Christiane Jean en Bernard Freyd.

Op basis van de roman van Pierre Benoit (1886-1962), die opeens uit het niets tevoorschijn lijkt gehaald. De dialogen van Patrick Besson houden het origineel letterlijk aan, evenals de bittere zedenschets van de gegoede plattelandsbevolking van destijds. Overtuigend acteerwerk. De film heeft de Pierre Benoît-prijs van de Académie française verkregen.

Il y a maldonne

Frankrijk 1988. Misdaad van John Berry. Met o.a. Clovis Cornillac, Luc Thuillier, Jacques Martial, Nathalie Gabay en Marcel Maréchal.

Een somber verhaal dat zich afspeelt in de arbeiderswijken van Courbevoie. Over een kleine dief (hij heeft een horloge gestolen!) die de tragische dood van twee hoofdpersonen, waaronder een omgekochte politieman, veroorzaakt. Afgezien van de anekdote, gaat het er voor John Berry om - een Amerikaanse filmer die in het McCarthy-tijdperk werd verjaagd en sinds 1954 in Frankrijk films maakt - de thema's vriendschap en verraad te behandelen. Een paar zwakheden, waaronder een 'voorspelbaar' slot. Doch deze triller gaat uitgebreid in op een minder begunstigde sociale klasse en de personages weten te overtuigen.

Tout comme un homme

Frankrijk 1986. Komedie van Michel Boisrond. Met o.a. Christine Millet, Alain Sachs, Xavier Saint-Macary, Frédérique Cerbonnet en Claude Brosset.

Een jonge journaliste gaat samenwonen en trouwt vervolgens met een man die zijn geld verdient met allerlei klusjes. Zij verdient het geld en hij blijft nu thuis om voor het huishouden te zorgen. Een oppervlakkige klucht waarin het thema nauwelijks uitgediept wordt.

À mort l'arbitre

Frankrijk 1984. Thriller van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Eddy Mitchell, Carole Laure, Michel Serrault, Jean-Pierre Mocky en Claude Brosset.

Scheidsrechter Maurice (Mitchell) laat de thuisclub bij een bekerwedstrijd voor de EK door een strafschop verliezen. Hierdoor breekt de hel los. Maurice wordt samen met zijn vriendin Martine (Laure) achterna gezeten door een woedende, bloeddorstige menigte, die tot doden bereid is. Ter elfder ure weet inspecteur Granowksi (Mocky) hun het vege lijf te redden. Fascinerende film over het nodeloze voetbalgeweld, die grenst aan een surrealistisch griezelwerk. Rico (Sarrault) is een keurige man van ongeveer 45 die verandert in een beest, de meute aanvoert en een spoor van vernieling achterlaat. De stunts van Daniel Vérité en Roland Neunreuther zijn de moeite waard. Scenario van Jacques Dreux en regisseur Mocky naar het boek The Death Penalty van Alfred Draper. Camerawerk van Edmond Richard.

Les ripoux

Frankrijk 1984. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Philippe Noiret, Thierry Lhermitte, Régine, Grace De Capitani en Claude Brosset.

Typisch zo'n komedie waar de Fransen mee weglopen, die ze overladen met prijzen (maar liefst drie Césars) maar die in het buitenland koel wordt ontvangen. Terwijl het verhaal van de door de wol geverfde politieinspecteur die een groentje op z'n dak krijgt, best leuk is. Oude rot René (Noiret) licht jonge idealist François (Lhermitte) beentje, maar krijgt zijn trekken thuis. François maakt rare sprongen, wordt pardoes rijk, en blijkt zelfs gewetenloos te zijn. Misschien moet je Frans zijn om er chocola van te maken, maar geinig is het zeker.

Le Marginal

Frankrijk 1983. Actiefilm van Jacques Deray. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Henry Silva, Claude Brosset, Pierre Vernier en Roger Dumas.

Belmondo is 'Le Marginal', een randfiguur binnen het politieapparaat die zijn werk doet onder het motto: geen arrestatie, geen advocaat, geen proces. Met de gebeitelde glimlach in het vlezige gezicht en een gezonde dosis sarcasme baant hij zich een weg door de Franse onderwereld met een drugsdealer als doelwit en wraak als motivatie. Alleen de mening van God telt en die lijkt een hoop door de vingers te zien als Belmondo per vuurrode Talbot, Renault 18 GTL, opgefokte Ford Mustang én helikopter ten strijde trekt. Vlak als een remschijf maar uiterst vermakelijk.

La Flambeuse

Frankrijk 1981. Komedie van Rachel Weinberg. Met o.a. Lea Massari, Gérard Blain, Laurent Terzieff, Didier Sauvegrain en Evelyne Dress.

Huisvrouw die sinds haar man in zijn carrière is geslaagd en de kinderen zelfstandig zijn, geen dagvulling meer heeft, ontdekt toevallig een gokkroegje in de buurt van hun nieuwe woning. Eerst om de gezelligheid, later uit spelverslaving, brengt ze al haar dagen dáár door en offert gezinsleven en erfenisgeld op aan het gokspel. Boeiend uitgangspunt kreeg zwakke scenario-uitwerking, waardoor de film na een half uur geen enkele verrassing meer biedt en quasi-folklore van stamgasten en gokkers in achterhaalde clichés etaleert. Voortreffelijke acteurs doen hun best, maar alleen Massari houdt zich in de hoofdrol staande.

La carapate

Frankrijk 1978. Komedie van Gérard Oury. Met o.a. Pierre Richard, Victor Lanoux, Jean-Pierre Darras, Yvonne Gaudeau en Claire Richard.

Een cipier in Lyon in mei 1968 geeft een onschuldig ter dood veroordeelde de kans om te ontsnappen. De gevangene gijzelt zijn advocaat die door de media prompt als medeplichtig wordt afgeschilderd. Na veel avonturen onderweg bereiken ze Parijs waar de studenten-oproer in volle gang is. De advocaat slaagt erin om een gratieverzoek bij De Gaulle ingewilligd te krijgen. Om de klucht te situeren in de inmiddels mythologisch geworden mei- revoltes lijkt een kras idee, maar levert voor de film alleen een spectaculaire finale op. Voor het overige een episodische achtervolgingskomedie met nogal mechanische humor, waarbinnen Richard niet echt tot zijn recht komt. Amusante rol van Bussières als oude anarchist. Scenario van Oury en Danièle Thompson.

Le corps de mon ennemi

Frankrijk 1976. Drama van Henri Verneuil. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Marie-France Pisier, Bernard Blier, Charles Gérard en Daniel Ivernel.

Na zeven jaar onschuldig in de gevangenis te hebben gezeten, komt een man weer in zijn woonplaats terug om wraak te nemen op zijn omgeving. Hij weet hij als nachtclubeigenaar carrière te maken, waardoor men hem wel als gelijke moet accepteren als een drugssmokkel aan het daglicht komt. Hierdoor krijgt hij de kans de oude rekening te vereffenen. A priori een welkome afwisseling van Verneuil op het gebruikelijke avontuurlijke stuntwerk van Belmondo. De film krijgt bar weinig overtuigingskracht door de onbestemdheid van de misdaadintrige en de ongerichte sociale kritiek, waardoor de held geen spat beter lijkt dan zijn opponenten. Scenario van de regisseur, Michel Audiard en Felicien Marceau naar een roman van Marceau. Camerawerk van Jean Penzer.

R.A.S.

Italië​/​​Frankrijk 1973. Oorlogsfilm van Yves Boisset. Met o.a. Jacques Spiesser, Jacques Weber, Jean-François Balmer, Philippe Leroy en Jacques Villeret.

In 1966 worden voor het eerst Franse dienstplichtigen naar Algerije gezonden. Ondanks hun onwil en verzet slaagt de commandant er in hen tot een keurkorps te drillen. Deze eerste Franse film die direct de Algerijnse oorlog tot onderwerp neemt, is vooral een indringend anti-militaristisch pamflet met een reeks opmerkelijke jonge acteurs. De titel staat voor: RIEN A SIGNALER.

Les rois maudits: Le lis et le lion

Frankrijk 1972. Biografie van Claude Barma. Met o.a. Georges Ser, Claude Brosset, Geneviève Casile, Jean Piat en Gilles Béhat.

Zesde en laatste deel van het epos Les rois maudits van Maurice Druon. Een symbolische titel, want het verhaal eindigt aan het begin van de Honderdjarige Oorlog tussen Frankrijk en Engeland, die uitbreekt danzij de onwetendheid, hebberigheid en ambities van genoemde koningen en de konkelaars in hun directe omgeving. Deze laatste film heeft, hoewel hij heel kleurrijk is, een sombere en tragische ondertoon, alsof het noodlot elk moment kan toeslaan. Schitterende regie, net als bij de vijf voorgaande delen.

Les rois maudits: La reine blanche

Frankrijk 1972. Biografie van Claude Barma. Met o.a. Jean Amos, Gilles Behat, Hélène Duc, Jean Piat en Claude Brosset.

De vierde titel van het epos [KL]Les rois maudits[KLE] van Maurice Druon. Hierin wordt de korte regeerperiode van Philip V, ook wel de Lange (1316-1322) beschreven, die zich vooral heeft beziggehouden met het ophelderen van de intriges van Karel de Valois. Een zeer kleurrijk en bloemrijk geheel, een prima tijdsreconstructie en naast epische scènes ook een karakterstudie bevattend.

On est toujours trop bon avec les femmes

Frankrijk 1970. Komedie van Michel Boisrond. Met o.a. Elizabeth Wiener, Jean-Pierre Marielle, Robert Dhéry, Roger Carel en Gérard Lartigau.

Een Ierse lokettiste is net even een plasje doen als in 1916 Republikeinen het postkantoor van Dublin bezetten; ze wordt per ongeluk gegijzeld. Terwijl buiten de militair met wie ze verloofd is het beleg rond het gebouw aanvoert, is zij binnen haar gijzelaars te slim af met 'de wapens van de vrouw'. Deze merkwaardige en onevenwichtige combinatie van de surrealistische woordhumor van Raymond Queneau met de in lichte pikanterie gespecialiseerde regie van Boisrond en acteurs uit de boulevardtheatertraditie levert een vlotte, vermakelijke en nogal rumoerige film op. Bij het kijken ernaar kan men maar beter níet aan de Ierse realiteit en actualiteit denken.