Keith Jarrett

Culpabilité zéro

Frankrijk 1996. Drama van Cédric Kahn. Met o.a. Vincent Berger, Marie Mûre, Marie Payen, Agathe Rouiller en Frédéric Cherboeuf.

Den Attonde dagen

Zweden 1979. Komedie van Anders Grönros. Met o.a. Susanna Ràdö, Benny Feher, Sten Hedman, Mimmo Wȧhlander en Bo-Patrik Gusterman.

Een twaalfjarige eilandbewoonster heeft uitgezien naar de jaarlijkse vakantie van een jonger vriendje dat bij haar gescheiden vader komt logeren, maar kan haar kalverliefde niet anders uiten dan met pesterij en heerszucht. Pas wanneer het verblijf een dag verlengd moet worden komt de verstandhouding in orde. Een van die opmerkelijk geobserveerde en spontane films over kinderen, waarop Zweden het patent lijken te hebben. De 25- jarige debutant kon rekenen op de supervisie van veteraan-collega Olle Hellblom en prachtige fotografie van Jörgen Persson, maar de kwaliteiten van scenario en spelregie zijn volledig eigen verdienste.

Mon coeur est rouge

Frankrijk 1976. Drama van Michèle Rosier. Met o.a. Françoise Lebrun, Jean Opousteguy, Geneviève Mnich, Françoise Vatel en Hermine Karagheuz.

Een enqu[KA4]etrice voor een reclamebureau heeft tijdens een werkdag een reeks ontmoetingen met vrouwen (en mannen) uit uiteenlopende maatschappijlagen, ieder met een verschillende problematiek. `s Avonds gaat zij naar een feestelijke demonstratiebijeenkomst van een feministengroep. Door de episodische opbouw laat deze film in kleine onnadrukkelijke details treffende portretten zien. Die worden tot een groter geheel verbonden door de opgewekte vanzelfsprekendheid van Lebrun als `autonome vrouw` die ook aardig met (aardige) mannen omgaat, in een losse, spontane vormgeving. Alles gaat echter totaal de mist in door het slot over het feministencollectief dat als groep elke overtuigingskracht mist die alle individuen daarvoor wel hadden. Die scène is opeens ook belabberd amateuristisch gefilmd, ondanks het feit dat Bruno Nuytten achter de camera stond.