Sophie Leclair: cast.
Er zijn 3 films gevonden.

Quand passent les faisans

1965 | Komedie, Misdaad

Frankrijk 1965. Komedie van Edouard Molinaro. Met o.a. Paul Meurisse, Bernard Blier, Jean Lefebvre, Michel Serrault en Claire Maurier.

Kruimeldieven gaan samenwerken met een meesteroplichter die op zijn beurt door een rijke weduwe wordt benadeeld, zodat hij gekwetst zijnde, spoorloos verdwijnt en zijn handlangers voor de gevolgen van hun kraak laat opdraaien. Ook de acteurs in overbekende typeringen en de vlotte regie kunnen het mager en het voorspelbare scenario van Jacques Emmanuel en Albert Simonin niet redden, waardoor ook geslaagde grappen door de inhoud bedorven worden. Camerawerk van Raymond Lemoigne. Ook bekend als QUAND PASSENT LES ESCROCS.

Les Amoureux de Marianne

1953 | Komedie

Frankrijk 1953. Komedie van Jean Stelli. Met o.a. André Luguet, Gaby Morlay, Jean Brochard, Claire Jane en Sophie Leclair.

De dochter van een boekhouder is verliefd op de zoon van diens werkgever. Als de boekhouder kandidaat wordt gesteld voor de gemeenteraadsverkiezingen en daarmee de politieke opponent van zijn baas wordt, dreigt de rivaliteit van de vaders de jonge liefde te verstoren. Het naïeve optreden van de directeursvrouw keert alles ten goede. Simpel komedietje, dat beter wordt geacteerd dan de rollen verdienen, is vooral onderhoudend in het verkiezingsgebeuren, maar nogal flauw in de voornaamste intrige. Al te mat geregisseerd.

La Pocharde

1952 | Drama

Frankrijk 1952. Drama van Georges Combret. Met o.a. Pierre Brasseur, Monique Mélinand, Alfred Adam, Sophie Leclair en François Patrice.

Een vrouw die door haar omgeving voor alcoholiste wordt aangezien, wordt ervan beschuldigd haar echtgenoot te hebben vergiftigd. Een aan lager wal geraakte advocaat ontdekt samen met haar aanstaande schoonzoon dat zowel de dood van de man als de dronkenschapssymptomen van de vrouw te wijten zijn aan gasvergiftiging, ontstaan door experimenten van een naburige chemicus. Als smartlap gepresenteerde who-done-it geeft de acteurs de gelegenheid om breed uit te pakken, maar enige ironie zou de film verteerbaarder hebben gemaakt.