Eleonora Vallone: cast.
Er zijn 4 films gevonden.

Fuga

1985 | Erotiek, Actiefilm

Colombia​/​​Italië 1985. Erotiek van Nello Rossati. Met o.a. Rodrigo Obregon, Eleonora Vallone, Sergio Arevalo en Sergio Dow.

De film vertelt het doorsnee verhaal van een voortvluchtige, deze keer in Colombia. Een uit een strafkolonie ontsnapte gevangene gijzelt de mooie dochter van een rijke grootgrondbezitter en misbruikt haar seksueel. De exotische decors en de erotische scènes vormen maken iets goed van het waardeloze acteerwerk en het middelmatige scenario.

Il Motorino

1984 | Muziek, Drama

Italië 1984. Muziek van Nini Grassia. Met o.a. Eleonora Vallone, Mario da Vinci, Sal da Vinci, Lino Crispi en Nunzio Gallo.

De rolprent gaat over een jongetje uit Napels, dat bij zijn vader woont, nadat zijn ouders uit elkaar zijn gegaan. Zijn moeder, die huis en haard verlaten heeft, mist haar zoon en probeert hem te benaderen tijdens een bezoek aan de stad. Het loopt natuurlijk goed af in deze voorspelbare, sentimentele film, die bol staat van Napolitaanse liederen. De rolbezetting is niets bijzonders.

Si ringrazia Regione Puglia per averci fornito i milanesi

1982 | Komedie

Italië 1982. Komedie van Mariano Laurenti. Met o.a. Giorgio Porcaro, Massimo Boldi, Teo Teocoli, Manuela Gatti en Eleonora Vallone.

Een jongeman uit de bourgeoisie probeert op alle mogelijke manieren tot de beau monde van Milaan door te dringen. Hij doet zich voor als liedjesschrijver terwijl hij slechts ober is. Deze strategie bezorgt hem heel wat moeilijkheden en is uiteindelijk niet vol te houden. Een onnozele film die in zijn eigen plot verstrikt raakt.

Le Rose di Danzica

1979 | Drama

Italië 1979. Drama van Alberto Bevilacqua. Met o.a. Franco Nero, Helmut Berger, Macha Méril, Olga Karlatos en Roberto Posse.

Duitse legerofficieren - vrienden sinds hun opleiding - zijn in 1919 tegenstanders geworden in hun opvattingen over Duitslands toekomst. De aristocraat doodt zijn linkse opponent, maar wreekt zich vervolgens op zijn familie, een broeinest van opkomend fascisme, die zijn ideeën fataal misvormd had. De film weet de omkeer bij de anti-held niet overtuigend te maken en steunt vooral op wijdlopige dialoog en verwarrende flash-backs. De hoofdrollen geven reliëf aan een troebele haat-liefde verhouding, maar het politiek tijdsbeeld komt nergens tot leven en wordt nooit aannemelijk Duits.