“Ik zeg dit verder tegen niemand, maar ik ben bang,” hoor ik een vrouw tegen haar vriendin lispelen. Ik spiek tussen de ontbijtgranen in het supermarktschap door.
“We waren zo verliefd in Afrika, het hele universum kwam samen. En toen kwam dit. Toen ik het hoorde was ik in een klap zo alleen. Ik kon het hem niet zeggen. Ik kon het aan niemand zeggen.”
“Hm hm.”
“Nu ik thuis ben wil iedereen me opbeuren maar ik ben vooral bang. Jij bent nooit bang, daarom ben je zo’n goede vriendin voor mij.”
“Hm hm.”
Fluisterend vervolgd ze haar mantra.
In haar stem wisselen angst en hoop elkaar af met de snelheid van een op hol geslagen flikkerlicht.
Sinds ik in een grote stad leef, heb ik af en toe behoefte aan een moeder. Dan verander ik in een moedervoyeur. Net als gluurders met fantasieën dicht ik heimelijk moeder/kind gevoelens aan vreemde vrouwen toe.
moeder met verwachtingen
“Maar als ik ’t nu niet houd dan krijg ik die kans misschien nooit meer. Zo oud ben ik niet maar toch. Mag ik een kind omdat ik dat gewoon wil hebben. Dat ik deze gevoelens heb, is dat al een slecht teken. Moet ’t niet helemaal uit liefde?”
Nu loopt haar mantra vast.
“En ik weet niet of ik wel met hem, en of hij met mij.”
Een plaatsvervangend kutgevoel maakt zich van mij meester.
Haar universum van verliefdheid is plots in haar buik geland en straks moet ze het eruit gaan persen.
Ze pakt iets uit het schap. Vanuit mijn spionage plek zie ik precies haar ogen. Haar angst en hoop hebben zich vermengd tot verwachting.
“Ik bedoel, dit is toch eigenlijk heel leuk?”
Oh fuck. Misschien was het zo vlak voor ik geboren werd. Vlak voordat mijn moeder mijn moeder werd. Met een schok denk ik:
“bent u mijn moeder?”
Soms heb ik behoefte aan een moeder. Gelukkig zitten er allerlei soorten moeders in de stad verstopt. Als ik er een ontdekt heb tekent Tessa Jongerius een vingerpoppetje van haar die jij kan uitknippen. Spaar ze allemaal en voer eindeloos gesprekken met je handen vol moeders.