Frans Bromet maakt een film over een nieuwe zorgaanbieder in Rotterdam. Je kunt zien dat de sociaal-democratie het heeft verloren van de vrije markt, de nieuwe hulpverlener stuurt de oudjes het bos in.
Alles is voorspelbaar, de domme hardvochtigheid, de macht van de bierkaai, mijn afkeer en woede. Toch gaat het me om iets anders. Er wordt een oude man geportretteerd die me fascineert. Zijn kop, zijn kleren, zijn bed, zijn muren, zijn tafel, zijn stoel, bij alles denk ik: ja, zo moet het. Hij maakt geen hulpeloze indruk, hij lijkt me onaanraakbaar, laat ik maar even theatraal worden: zo’n man zou ik in mijn ouderdom willen zijn. Hij heeft maar één probleem, hij weet niet wat hij met al die papieren moet die de overheid hem toestuurt. Wat de mensen ook denken, de overheid bestaat eigenlijk niet, het is de onbekende man aan de deur, die komt vertellen dat de papieren ingevuld moeten worden. Er is trouwens toch nog wel iets anders met de man, hij volgt een cursus modeltekenen, hij laat achteloos twee tekeningen zien, prachtig. Hij kan het goed, maar de vrijwilligers zijn kopschuw, zij hebben geen zin om een cliënt te bezoeken die naakte vrouwen tekent.
Frans Bromet maakt een film over een nieuwe zorgaanbieder in Rotterdam. Je kunt zien dat de sociaal-democratie het heeft verloren van de vrije markt, de nieuwe hulpverlener stuurt de oudjes het bos in.