Yasha

Je hebt slachtoffers in verschillende soorten en maten en niet alle slachtoffers zijn gelijk.

De ombudsman van NRC Handelsblad, ­Sjoerd de Jong, maakte recentelijk – naar aanleiding van MH17 – een onderscheid ­tussen verkeersslachtoffers en oorlogsslachtoffers. ‘Zij [de slachtoffers] zijn geen verkeersslachtoffers (waar iedereen die vliegt wel eens bang voor is) maar oorlogsslachtoffers.’

Je hebt slachtoffers in verschillende soorten en maten en niet alle slachtoffers zijn gelijk.

De ombudsman van NRC Handelsblad, ­Sjoerd de Jong, maakte recentelijk – naar aanleiding van MH17 – een onderscheid ­tussen verkeersslachtoffers en oorlogsslachtoffers. ‘Zij [de slachtoffers] zijn geen verkeersslachtoffers (waar iedereen die vliegt wel eens bang voor is) maar oorlogsslachtoffers.’

Of dat voor de doden en nabestaanden van MH17 veel verschil maakt waag ik te betwijfelen, maar zeker is dat in onze cultuur het slachtoffer een bepaalde status heeft en dat sommige slachtoffers meer status hebben dan andere.

Het vermoeden lijkt mij gerechtvaardigd dat de slachtoffers van natuurrampen, aardbevingen en orkanen zich ergens tussen de verkeersslachtoffers en oorlogsslachtoffers in bevinden.

Maar wat te denken van mensen die aan kanker, hart- en vaatziekten, longziekten en diabetes overlijden? Ook slachtoffers?

‘Ik ben een slachtoffer van diabetes,’ klinkt niet heel overtuigend vrees ik.

Wij leven in een land waar euthanasie een recht is. Misschien moet mensen ook de mogelijkheid worden geboden om te kiezen wat voor slachtoffer ze willen worden. Dus iemand is doodziek, heeft van de dokter te horen gekregen dat hij nog maar twee maanden te leven heeft, maar diegene zegt: ‘Ik weiger dood te gaan aan kanker, ik wil als oorlogsslachtoffer het leven verlaten.’ Dan vind ik dat de overheid er zorg voor moet dragen dat deze burger af kan reizen naar een oorlogsgebied om oorlogsslachtoffer te worden. Of de kosten die deze reis met zich meebrengt moeten worden betaald door ziektekostenverzekeraars of dat het ministerie van SZW deze last op zich moet nemen is een vraag waarover discussie mogelijk is, maar zeker is dat in een fatsoenlijk land mensen het recht hebben te kiezen wat voor slachtoffer ze willen worden. Ik kan me levendig voorstellen dat sommige mensen zich echt te goed voelen om dit leven als verkeersslachtoffer te verlaten.

Mensenrechten zijn er niet voor niets; mensenrechten impliceren dat mensen kunnen kiezen.