Erfgenaam

De raison d’être van de literaire avond is de ontmoeting tussen lezer en schrijver. De lezer wil de schrijver niet alleen lezen, de lezer wil de schrijver ook horen, aanraken, ruiken en in sommige gevallen verleiden. Het kan ook zijn dat de lezer de schrijver wil slaan, maar daar zijn mij even geen voorbeelden van bekend. De schrijver op zijn beurt hoopt, vermoed ik, boeken te verkopen, hij gaat uit van de gedachte dat een burger die de schrijver wil zien en ruiken het werk van de schrijver ook wil kopen. Volgens mij is dat een misverstand, er zijn heel veel mensen die de schrijver alleen willen ruiken en zien.

Een andere mogelijkheid om de afstand tussen schrijver en lezer te verkleinen is de brief van de lezer. Voor zover – op zijn minst in theorie – alle tekst een poging tot dialoog is, neemt de lezer deze poging letterlijk. Ik stel de schrijvende lezer zeer op prijs, al zijn brieven met het verzoek om spermadonor te worden of het bericht van een weduwe dat ze na lang denken heeft besloten haar vermogen niet na te laten aan de dierenambulance, maar aan mij, zeldzaam – ik vermoed dat veel eenzame weduwen in stilte hebben besloten mij op te nemen in hun testament.

Daarnaast, dit komt een enkele keer voor, zijn er de verzoeken als deze: ‘Mogen wij op uw huis passen in New York? We willen de stad graag eens zien, maar de hotels zijn nogal duur.’ Ook deze verzoeken stel ik zeer op prijs, maar ik kan er meestal niet op ingaan.

Dan zijn er ook gekwetste lezers die niet willen of kunnen zwijgen over hun kwetsuur. Deze lezers zijn mij lief. Liefde is kouder dan de dood, maar haat is warmer dan een pizza die net uit de oven komt.

Om het contact tussen schrijver en lezer te vergemakkelijken wil ik u via deze, mij onsympathieke weg, informeren dat u mij kunt adopteren als kleinkind.

Bent u 75 jaar of ouder en hebt u een vermogen van 50.000 euro of meer? Als u mij benoemt tot uw erfgenaam, word ik uw kleinzoon.

Dit is wat mensen een win-winsituatie noemen.