Er was eigenlijk niets dat Humör onderscheet van alle andere kleine dorpjes in de wereld. Behalve dan dat de bewoners een anus in hun gezicht hadden. In plaats van de klassieke neus zoals die bij mensen in de rest van de wereld voorkwam, hadden alle mensen die in Humör geboren waren in het midden van hun gezicht de zo kenmerkende naar een centraal punt gerichte rimpels van een anus. Niemand wist hoe dat zo kwam, men hield het op een ‘ongelukkig foutje in de evolutie’. De anus zo midden in het gezicht van kleine kinderen, stoere mannen en knappe vrouwen zag er voor buitenstaanders gek uit en was voor de eigenaren zeer onpraktisch.
Niet op zijn minst voor de enige opticien in Humör die in zijn hele leven nog nooit één bril had verkocht. Een bril heeft namelijk een neus nodig, en neuzen waren er niet in Humör. Hoewel de gezichtsanus voor de hechte gemeenschap de normaalse zaak van de wereld was, was het voor de vele toeristen die naar Humör afreisden een vreemde gewaarwording om een local zijn hoofd in een toiletpot te zien hangen. Maar het wekte ook nieuwsgierigheid: in de op het toerisme gerichte binnenstad stonden immer lange rijen toeristen die grof geld betaalden om minder bedeelde inwoners uit hun gezicht te zien poepen. De show waarin tien mensen synchroon uit hun gezicht poepten op swingende muziek was het populairst.
Het was een doodnormale dag in het Zweedse plaatsje Humör tot de avondkrant verscheen. Op pagina twaalf stond links onderin een verhaaltje met onverwachte zinnen en een einde waarvan de waarheid op verzinsels berustte. Iedereen die het las begon adem uit te stoten, op een ritmische manier. Ha! Ha! Ha! klonk het uit huisjes door het hele dorp. Lang, heel lang geleden werd in het Zweedse plaatsje Humör het eerste grapje gemaakt.