Gisteravond was de finale van Idols, ontdekt Tim. Daar had hij bij de eerste keer geen krantenbericht voor nodig.

In een artikel uit 2003 zegt een fan die net een handtekening van Jamai op haar buik heeft gekregen dat ze haar buik nooit meer zal wassen. Dat is nu dertien jaar geleden. 

Gisteravond was de finale van Idols 2016, Nina won, Kimberley verloor. Anders dan de eerste editie in 2003 met Jim en Jamai is dat ik nu uit de krant moet halen wie er heeft gewonnen, en dat er überhaupt een finale was. De foto van de finalisten bij het artikel was het eerste beeld wat ik van ze zag. 

Dat was toen wel anders: in 2003 woonde ik wekenlang in de televisie, net als de rest van Nederland. Zoiets hadden we nog nooit meegemaakt, een talentenjacht op televisie. Reinout en Tooske werden je tweede ouders, Hind je gekke zus en Rexona was wat je onder je oksels spoot. Vijf miljoen mensen zagen hoe een verwarde Jamai zijn zwarte-witte montuur tegen de schouder van Jim platdrukte nadat hij als winnaar was gekozen. In het jaar erna schoot het aantal baby’s die Jamai heten omhoog van 0 naar 21.

'Tijdens Idols was Jamai zelfs nog niet uit de kast maar werd wel verdacht van homoseksualiteit, wat direct naar mijzelf terugwees: wat ben ik eigenlijk?' 

Tim den Besten

Wat veel indruk maakte was de Krasnapolsky balkonscene die onderdeel was van de campagnetour op weg naar de finale: Jim en Jamai zwaaiend naar duizenden gillende fans op de Dam. Twee jongens die weken daarvoor een auditieruimte waren binnengewandeld, stonden nu verdwaasd te zwaaien naar wat hen overkwam. 

Zestien jaar was ik toen dit alles zich voor mijn weelderige puisten afspeelde. Tijdens Idols was Jamai zelfs nog niet uit de kast maar werd wel verdacht van homoseksualiteit, wat direct naar mijzelf terugwees: wat ben ik eigenlijk? Ben ik ook homo? Of moet ik ook een Dewi? Geen gemakkelijke vragen voor een puber maar gelukkig kwam het allemaal goed want ik stepte right up. Er is veel gebeurd in dertien jaar, tijden veranderen, we zijn volwassen geworden. 

Laatst zag ik Jim en Jamai op televisie en dacht ik door hun veranderende gezichten, kleine lijntjes bij de ogen: 'Goh, die zijn ook oud geworden', om meteen daarna te beseffen dat als zij ouder zijn geworden dat ook voor mij geldt.

Over heel veel jaar als Jim en Jamai in een bejaardenhuis wonen en ik door dementie mijn leeftijd niet meer weet, hoef ik alleen maar naar hen te kijken om te weten hoe oud ik zelf ben.