Alhoewel verjaardagen gaan over hoeveel rondjes je om de zon bent gedraaid, is het instituut verjaardag de afgelopen jaren helemaal naar zich toegetrokken door Facebook. Zoals ze dat met meer ‘levensgebeurtenissen’ doen. Ik ben het vandaag, jarig. En het is ieder jaar weer een beetje kutter dan het vorige. Je wordt de hele dag gefeliciteerd met iets waar je niets mee te maken hebt. Waarvoor je niets hebt gedaan, behalve geboren worden. En ook dat was niet mijn eigen keus. Nooit heeft iemand mij gevraagd of ik geboren wilde worden. Ook heb ik nooit bewust actie ondernomen om mijn geboorte te forceren. Liever was ik nu gewoon nog niets in het nergens maar ja mijn ouders moesten zo nodig.
Feliciteren kan je mij hooguit met het feit dat ik het al zo lang heb volgehouden zonder voor de tram te zijn gesprongen. En als er iets gevierd zou moeten worden dan is het de vagina van mijn moeder: ik was een grote baby en hield me met mijn kleine klauwtjes vast aan haar baarmoederwand. Ik wilde eigenlijk niet maar volgens de TomTom des levens had ik mijn bestemming bereikt. De eerste twaalf verjaardagen van mijn leven was ik ziek omdat ik kapot ging van de zenuwen. Welk Disney-figuur zou er dit jaar op mijn taart staan? Moet ik van mama wéér die gezonde bananenbootjes trakteren op school? Loopt mijn feestje weer net zo uit de hand als vorig jaar toen Juanita het linkeroog van Omar op een sateprikker had gespiest (het Rotterdam van de jaren negentig). Het was spanning die ik niet kon dragen en die zich uitte in een spoor van braaksel. Door overal te kotsen vond ik de weg naar mijn volgende verjaardag terug, weet ik nu.
Iedere stap die ik zette die leidde naar hier. Naar mijn achtentwintigste verjaardag. En vooruit, ik vier vandaag het leven en vooral mijn vrienden. Want dat er mensen vrijwillig in mijn omgeving zijn is – komtie – het mooiste cadeau. En ondertussen vraag ik mij af: als Facebook eruit ligt op je verjaardag, ben je dan nog wel jarig?