Ik was somber. Het zag er niet uit. Ik leek op een bejaarde wurm in een al bijna versteende appel. Mijn dochter adviseerde me toen om mezelf voor de gek te houden.

Ik was somber. Het zag er niet uit. Ik leek op een bejaarde wurm in een al bijna versteende appel. Mijn dochter adviseerde me toen om mezelf voor de gek te houden. Als ik zou glimlachen, zei ze, ook al was ik somber, zouden er neurotransmitters vrijkomen die me vrolijk zouden maken. En het werkte! Zwart gemoed, maar o wat een gezicht vol gloed! Zo werkt ook de poëzie van Erik Bindervoet, wiens nieuwe bundel De mond van de waarheid de komende VSB-poëzieprijs moet winnen. Mijn zusters stonden erop / Dat mijn vader begraven werd / In sinterklaaskostuum.