Koppen XL
Een, 21.00-21.30 uur
In de BBC-documentaire Walking with dogs gaat regisseur Vanessa Engle naar Hampstead Heath, het grootste hondenuitlaatpark van Londen. Ze knoopt praatjes aan met hondenbezitters en stuit zo op bijzondere en ontroerende verhalen.
Het hondenweitje is een wereld op zich, hebben we ons laten vertellen, maar zonder trouwe viervoeter word je er natuurlijk met de nek aangekeken. Daarom mogen we op een zonnige doordeweekse middag mee met Jerry, een vrolijke zwarte voormalige straathond uit Griekenland. We gaan naar het Cremerpark in Utrecht, een van de weinige stadse groenstroken waar honden los mogen lopen. Daarom is het altijd druk, zeker in de namiddag. Alle hondenbezitters kennen elkaar hier – bij hondennaam. Met de riem om de nek roepen ze naar elkaar: ‘oooh, even snuffelen!’ en ‘kom dan, dikke stinkerd!’ Hondenspeelweide Pebbles heeft zelfs een eigen Facebookpagina.
Maar het is niet alleen knuffelen en aaien in het parkje langs de spoorlijn. Lopend over de smalle grindpaadjes worden we benaderd door een dikke man op een rode scooter. Hij draagt een polo van het Gemeentelijk Vervoersbedrijf en op zijn onderarmen zijn slordig een zwaluw en een hart getatoeëerd. In plat Utrechts legt hij uit dat zijn labrador afgelopen zondag, toen hij met zijn vrouw aan het wandelen was, is aangevallen door een grote mastiff. De eigenaar heeft wel haar telefoonnummer gegeven, maar nu de dierenartskosten hoger uitvallen dan verwacht, neemt ze niet meer op.
De baas, die Gijs blijkt te heten en buschauffeur is, toont op zijn telefoon een foto van een opengereten hondenpoot met bebloed verband er omheen. Het eerste bezoek aan de dierenarts kostte al ruim zevenhonderd euro. Nu is hij dus op zoek naar de agressieve hond en zijn baasjes. ‘Als ik ze zie, bel ik meteen de politie. Want als ik het zelf regel, dan loopt het slecht me ze af,’ dreigt hij. We noteren het telefoonnummer van Gijs en beloven te bellen als we de gevaarlijke mastiff zien.
Gelukkig komen we de boosdoener niet tegen en blijft het de rest van de wandeling bij stokgooien en snuffelen. Of er in het Engelse hondenpark ook geweldsdelicten voorkomen, zien we vanavond.
Het hondenweitje is een wereld op zich, hebben we ons laten vertellen, maar zonder trouwe viervoeter word je er natuurlijk met de nek aangekeken. Daarom mogen we op een zonnige doordeweekse middag mee met Jerry, een vrolijke zwarte voormalige straathond uit Griekenland. We gaan naar het Cremerpark in Utrecht, een van de weinige stadse groenstroken waar honden los mogen lopen. Daarom is het altijd druk, zeker in de namiddag. Alle hondenbezitters kennen elkaar hier – bij hondennaam. Met de riem om de nek roepen ze naar elkaar: ‘oooh, even snuffelen!’ en ‘kom dan, dikke stinkerd!’ Hondenspeelweide Pebbles heeft zelfs een eigen Facebookpagina.
Maar het is niet alleen knuffelen en aaien in het parkje langs de spoorlijn. Lopend over de smalle grindpaadjes worden we benaderd door een dikke man op een rode scooter. Hij draagt een polo van het Gemeentelijk Vervoersbedrijf en op zijn onderarmen zijn slordig een zwaluw en een hart getatoeëerd. In plat Utrechts legt hij uit dat zijn labrador afgelopen zondag, toen hij met zijn vrouw aan het wandelen was, is aangevallen door een grote mastiff. De eigenaar heeft wel haar telefoonnummer gegeven, maar nu de dierenartskosten hoger uitvallen dan verwacht, neemt ze niet meer op.
De baas, die Gijs blijkt te heten en buschauffeur is, toont op zijn telefoon een foto van een opengereten hondenpoot met bebloed verband er omheen. Het eerste bezoek aan de dierenarts kostte al ruim zevenhonderd euro. Nu is hij dus op zoek naar de agressieve hond en zijn baasjes. ‘Als ik ze zie, bel ik meteen de politie. Want als ik het zelf regel, dan loopt het slecht me ze af,’ dreigt hij. We noteren het telefoonnummer van Gijs en beloven te bellen als we de gevaarlijke mastiff zien.
Gelukkig komen we de boosdoener niet tegen en blijft het de rest van de wandeling bij stokgooien en snuffelen. Of er in het Engelse hondenpark ook geweldsdelicten voorkomen, zien we vanavond.