Uit onvrede over het reguliere onderwijs besloot Maurice de Hond een nieuw soort school op te richten, waar de iPad centraal staat. Regisseur Neeltje Pavicic-van der Haak volgde hem bij zijn pogingen.

2Doc: Een school voor mijn dochter
Dinsdag, Nederland 2, 23.25-0.15 uur

Daphne is een schattige kleuter met lang zwart haar en guitige bruine oogjes. Ze is pas drie jaar, maar nu al is de iPad haar beste vriend. Hij gaat overal mee naartoe. Veel ouders zullen ervan gruwen, maar de vader van Daphne moedigt dit gedrag juist aan. Die vader is namelijk Maurice de Hond. In de Human-documentaire Een school voor mijn dochter volgen we hem tijdens zijn missie: het oprichten van de eerste Nederlandse iPad-school.

Daphne is drieënhalf als regisseur Neeltje Pavicic-van der Haak en cameraman Karel Poortman beginnen met filmen in huize De Hond. Het moment nadert waarop De Hond zijn dochter moet inschrijven op een basisschool, maar geen enkele school voldoet aan zijn eisen. De technologie waarmee het gemiddelde kinderleven inmiddels is verweven, is in het onderwijs nog nauwelijks doorgedrongen. Zodra een kind de schooldrempel passeert, stapt het uit zijn vertrouwde digitale wereld terug in de tijd. Op de basisschool kun je zien hoe het vroeger ging, betoogt De Hond, het is een museum waar nog met potloden in schriftjes geschreven. Kinderen van nu zijn volgens hem ‘volledig anders gewired’.

Daphne de Hond

Uit onvrede over het reguliere onderwijs besluit De Hond een nieuw soort school op te richten; een school waar de iPad centraal staat, net zoals in het leven van zijn dochter. Bijna twee jaar lang volgde Pavicic-van der Haak De Hond in zijn pogingen zo’n school van de grond te krijgen. Onvermoeibaar licht hij zijn plannen toe op scholen, congressen en ouderavonden. De kijker wordt voortdurend heen en weer geslingerd: is De Hond een visionair of een luchtfietser? Neeltje Pavicic-van der Haak laat dat wijselijk in het midden. ‘Het is geen propagandafilm. Je ziet wat hij wil, en waarom hij het doet, maar of het een goed plan is, kun je eigenlijk niet weten. Dat moet nog blijken. Ik wilde niet dat er een duidelijk oordeel over zijn plan in de film zou zitten, want dat heb ik zelf ook niet.’

Had je niet de neiging hem af en toe een paar lastige vragen te stellen?
‘Ik heb er voor gekozen hem niet zelf kritisch te interviewen, maar de kritiek over te laten aan de mensen die hij tegenkomt. Dat waren er trouwens niet zo veel. Je ziet dat hij kritiek snel wegwuift of er grapjes over maakt. Ik zou zelf geen schoolmodel in elkaar durven zetten als ik geen pedagoog was, maar hij durft dat wel. Dat vond ik fascinerend aan hem, hij is zo overtuigd van zijn gelijk.’

Waarom dacht je dat dit een goed onderwerp zou zijn voor een documentaire?
‘Ik las een klein artikeltje in de krant en toevallig was ik zelf net bezig met de schoolkeuze voor mijn zoontje, dus ik vond het interessant dat hij dit voor zijn eigen dochter wilde doen. Ik wist dat het heel controversieel zou zijn. Iedereen met wie ik het erover had, had er een oordeel over. Zelfs mensen zonder kinderen reageerden er heel heftig op. Iedereen vindt er wat van, zonder er veel vanaf te weten.’

Je wist van tevoren natuurlijk niet of er iets van zijn plannen terecht zou komen.
‘Nee, maar ik dacht: als het lukt is het een mooi verhaal, en als het niet lukt is het ook een goed verhaal. Of het nu goed of slecht afloopt, er zit in elk geval een spanningsboog in. De kans bestaat dat kijkers zich aan hem ergeren, want hij is zeer bekend maar niet per se heel geliefd. Al geloof ik dat mensen hem na de film eerder sympathieker zullen gaan vinden.’