Deze week start het tweede seizoen van VPRO’s Fotostudio De Jong. Voor de VPRO Gids voorzagen redactieleden van het fotografieprogramma een voor hun belangrijke foto van commentaar.

Presentator Wilfried de Jong (57)

Er zijn mensen die niet geloven dat ik al heel mijn leven pakken draag. Dit is het bewijs – voor zover een foto de waarheid vertelt. Deze is genomen in de achtertuin bij mijn ouders. Ik ben zeven of acht jaar. Ik herinner me het pak nog, vooral de stof; zacht, viltig. Mijn hoofd hangt iets te scheef, het bovenste knoopje van het colbert had ook dicht gemogen. De stropdas zit vast met een elastiekje.
Als ik het me goed herinner, was dit pak speciaal gekocht voor de viering van de Eerste Communie. Wat dat precies is, moet u aan een rechtgeaarde katholiek vragen.

Redacteur Daniël Bertina (34)

Rome is een beklemmende stad, want overal word je aangestaard door eeuwenoude opgravingen. Mijn lief en ik konden het even niet meer aan. Dus onderbraken we ons stedentripje (een jaar geleden) voor een bezoek aan het MAXXI, een hypermodern museum voor 21ste-eeuwse kunst. Daar hing allerlei conceptueels aan de muur, zoals dit schilderij. De toerist in de mallotige korte broek ben ik. De naam van de kunstenaar is me ontschoten. Deze foto, genomen door mijn lief, belichaamt op het eerste gezicht zo ongeveer alles wat ik haat aan hedendaagse kunst. De foto is vervreemdend, hilarisch en confronterend. Ziehier de kunstsnob in het wild, genietend van gebakken lucht. Tegelijkertijd herinner ik me dat dit schilderij heel spannend was om van dichtbij te bekijken. Met je neus op het doek zag je allerlei krioelende patronen. De smartphonecamera heeft slechts een nietszeggend blauw vlak bewaard. Ik heb er toen ademloos naar staan kijken. Nu, bij het terugzien van deze foto, lach ik mezelf uit.

Eindredacteur Renate Verhoofstad (41)

Deze foto is gemaakt vlak na de door Italië gewonnen finale van het WK voetbal in 2006, bij mijn Florentijnse vriend Riccardo Magherini thuis. We waren in alle staten, dansten en zongen: ITALIA! De foto staat symbool voor vriendschap en groot geluk, maar is inmiddels ook de enige tastbare herinnering aan Riccardo (links van mij, in blote bast) die 3 maart vorig jaar overleed. Een tragische samenloop van omstandigheden leidde ertoe dat Riccardo die avond een paniekaanval kreeg op straat. Hij schijnt wanhopig om hulp te hebben geschreeuwd, maar werd door de carabinieri in de boeien geslagen. Als misdadiger behandeld, voor drugsverslaafde versleten. Ze hebben hem minutenlang geschopt, over de grond gesleept, vier knieën in zijn nek geduwd. Ze persten de lucht uit zijn longen. En toen was Riccardo dood. Even was er ophef in Italië. Maar in tegenstelling tot Amerika, waar het volk voor Eric Garner in opstand kwam (#ICantBreathe), staan Riccardo’s vader Guido en zijn broer Andrea er alleen voor. Ze vechten als David tegen Goliath en nemen het op tegen een corrupte Italiaanse overheid. Met als doel: zorgen dat de zaak niet in de doofpot verdwijnt en dat Riccardo’s naam niet bezoedeld wordt.  

Webredacteur Tom Zwanenburg (24)

De wereld van de fotografie is volop in beweging. Niet alleen heeft iedereen tegenwoordig een smartphone met camera op zak, via sociale media bereiken we steeds makkelijker een groot publiek. Ik heb daarom gekozen voor een beeld uit ‘mijn’ wereld van de sociale media. Een wereld waarin persoonlijke verhalen en de actualiteit steeds meer door elkaar heen lopen. Kort na zijn herverkiezing in 2012 plaatste Barack Obama deze foto op Twitter, met de tekst: ‘Four More Years’. Het is een bijzondere gebeurtenis, maar vooral het beeld beklijft: uit de omhelzing met zijn vrouw Michelle spreekt opluchting, blijdschap, liefde. Ik bleek niet de enige die onder de indruk was van de foto: lange tijd voerde het bericht de ranglijst van succesvolste tweets aller tijden aan.

Redacteur Bram Vermeulen (43)

De vraag was of ik model wilde zijn in een campagne voor de VPRO. Wie, ik? Waarom ik? Een vreemd soort ijdelheid maakte zich van me meester. Nooit geweten dat ik dat in me had. Het thema van de champagne was ‘Op reis met de VPRO’. Ze wilden iets met een koffer. Na een nachtje slapen zei ik ja. Het was m’n eerste, echte fotoshoot. Een nieuwe carrière  diende zich wellicht aan. ‘Probeer tegelijkertijd verbaasd en verwonderd te kijken,’ zei de fotograaf. En of ik mijn bovenlichaam misschien zo recht mogelijk wilde houden. Dat bleek nog niet zo eenvoudig. Daar stond ik dan: half door de knieën gezakt achter een tafel, met de benen van een VPRO-collega in mijn nek, ondertussen verbazing veinzend. ‘Ja top, houd vast.’ Ik deed wat ik kon. Met zere knieën, een stijve nek en kramp in mijn kaken tot gevolg. Eén ding werd me duidelijk: het leven van een fotomodel is zwaarder dan je denkt.

Redacteur Maarten Slagboom (44)

1989 is een scharnierjaar voor mij. De jaren tachtig, waarin ik opgroeide, waren vaak grimmig en somber. Junkieromantiek, massawerkloosheid en Koude Oorlog. Berlijn had een enorme aantrekkingskracht, ook vanwege de muziek die er werd opgenomen. Ik bracht er de zomer voorafgaand aan de val van de Muur door met een goede vriend, maar mijn gedachten waren vooral bij het meisje dat ik net had leren kennen. Dat najaar veranderde alles. De Muur viel, we richtten een tijdschrift op en begonnen een café, en ik kreeg een relatie met het meisje – dat later mijn vrouw zou worden. Alles beloofde mooi te worden, en goed. Wat ik op de Muur schreef, weet ik niet meer, maar het tasje in mijn hand is van de toen net geopende Zwolse platenspeciaalzaak Diskid, die nog niet zo lang geleden zijn zilveren jubileum heeft gevierd.