De man van de junglebeat, pam padampadam pam pam, in een meeslepende ballade. Zijn ‘I’m Sorry’ is een lied uit de vroege rock-’n-rolldagen, de dagen van de onschuld, uit de tijd dat rock-’n-roll nog vooral ging over rondvliegende tienerhormonen. ‘I’m sorry for the things I said to you... Please forgive me, for I knew not what I was saying.’ Want Bo, zoveel is duidelijk, wil haar terug.
Waar gehakt wordt, vallen spaanders, en waar geliefd wordt, worden harten gebroken. En alleen de hartelozen kunnen uitsluitend vooruit kijken. Muzikale nazorg in negen liedjes.
Bo Diddley – I’m Sorry (1959)
Brenda Lee – I’m Sorry (1960)
De moeder aller sorry-liedjes. Brenda is nog maar vijftien als ze haar hartekreet aan het vinyl toevertrouwt: ‘I’m sorry, so sorry, please accept my apology’. En dan kan die ander nog zo hard roepen dat haar fouten horen bij het jong zijn, dat rechtvaardigt nog niet Brenda’s gedrag. ‘Love was blind, and I was too blind to see.’ Arm kind. Maar goed, sorry helpen is goed, en Brenda kan het. In 1963 huwde zij Ronnie Shacklett en de twee zijn nog steeds bij elkaar.
Sandy Posey – I Take It Back (1966)
Oorzaak en gevolg in één liedje van tweeënhalve minuut samengebald. In de korte aanloop hapt Sandy naar moed. Daar komt hij, ik moet het hem zeggen. Als het liedje op gang komt, komt het hoge woord er uit: ‘My love for you is dying.’ En meteen daarachteraan: ‘Please, don’t start crying.’ Het tempo vertraagt en Sandy stort in: ‘I take it back, I didn’t mean it. I take it back, I’m sorry. I must have been out of my head.’ En met de uitsmijter kunnen de tieners in de jaren zestig weer even vooruit: ‘Sometimes it’s better to be loved than it is to love.’
John Lennon – Aisumasen (I’m Sorry) (1973)
Als John Lennon in 1973 besluit bij Yoko weg te gaan, trekt hij met zijn secretaresse May Pang van New York naar Los Angeles om daar op een zelden eerder vertoonde schaal de bloemetjes buiten te zetten. Hij noemt deze periode in zijn leven later zijn ‘Lost Weekend’. In een moment van zelfreflectie schrijft hij een excuuslied aan de vrouw van wie hij dan gescheiden leeft, de Japanse Yoko Ono. De titel is bijna goed (‘Het spijt me in Japans is Aisumimasen), en ondanks de aangrijpende tekst (‘Aisumasen Yoko, all I had to do was call your name’) duurt het anderhalf jaar voordat Yoko John weer in genade aanneemt.
Elton John – Sorry Seems To be The Hardest Word (1976)
Het is natuurlijk de totale wanhoop die de sorry-liedjes zo onweerstaanbaar maakt. Elton John poetst de tieneremoties van het excuuslied en trekt het naar een wat meer volwassen relatie. Wat kun je doen, als je je relatie ziet verkruimelen. Wat kun je doen om je weer onweerstaanbaar voor de ander te maken, om weer gehoord te worden. Wat kun je doen als ‘sorry’ het moeilijkste woord lijkt...
Marshall Crenshaw – I’m sorry (But So Is Brenda Lee) (1985)
Het cynische antwoord op de zoetigheid van Brenda Lee. Marshall Crenshaw weet alles van de vroege rock-’n-roll. In de film La Bamba speelt hij de rol van zijn held Buddy Holly, maar we zijn twintig jaar verder en wat duidelijker getekend door het leven. Ik heb wat beloften gedaan waar ik me niet aan kon houden, ‘nowadays baby you won’t even admit that you once knew me. Well, I’m sorry, and so is Brenda Lee.’
Nirvana – All Apologies (1993)
Soms moet je gewoon ophouden met het analyseren van teksten. Kurt Cobain schreef in 1990 een van de meest gekwelde en ook feitelijk onbegrijpelijkste excuusliedjes ooit, maar in het gevoel en de intensie is het volstrekt duidelijk. ‘In the sun married, married, married, buried.’ Wie het begrijpt, mag het zeggen. De sfeer is somber, maar ook prachtig. ‘Everything is my fault, I’ll take all the blame. Aqua seafoam shame.’ Cobain heeft er niet veel meer over gezegd dan ooit vanaf het podium dat het voor zijn vrouw en dochter is. Dochter Francis werd twee jaar nadat hij dit schreef geboren en hij was ook nog niet bij Courtney, maar dat maakt niet uit. Uiteindelijk is een lied alles wat degene die het hoort erin ziet, al is het de maker zelf. En dat is het prachtige aan muziek. En ik hoor hier redeloze schuld, onbeholpen onder woorden gebracht en juist daarom zo aangrijpend.
The Czars – Sorry I Made You Cry (2006)
‘Sorry I Made You Cry’ is al in 1915 geschreven en werd onder andere door Frank Sinatra gezongen, maar voor John Grant en zijn band The Czars is het de titel van zijn complete album. ‘I’m sorry dear, so sorry dear, I’m sorry I made you cry. Won’t you forgive, don’t let us say goodbye.’ Soms is het gewoon lekker om je in je schuld te wentelen, zeker als die zo mooi en meeslepend wordt bezongen als door Grant. Dit hele album druipt van melancholie en schuld. De troost die het biedt, treft uiteindelijk niet degene die de ik-persoon aan het janken heeft gebracht, maar de ik-persoon zelf. Dit is zelfmedelijden tot aangename kunst verheven.
Beyoncé – Sorry (2016)
Hoeveel schrijvers haar ook hielpen, Lemonade is Beyoncés meest persoonlijke plaat, waarin ze onbeschaamd de problemen met haar man Jay-Z bezingt. Vooral in ‘Sorry’ is meneer Z duidelijk aanwezig. De regel ‘Suck on my balls, I’ve had enough’ gaat niet over kerstballen maar verwijst naar Jay’s ‘So Appalled’. Het excuus geldt hier voor de zangeres zelf. Zij is niet meer ‘Crazy In Love’, nu klinkt er: ‘Looking at my watch, he shoulda been home’. Sorry wordt uiteindelijk ‘I ain’t sorry, boy, bye.’