Ondertussen op het platteland

‘Op het land werk je veel en verdien je weinig’, zegt een graanboer wiens familie al generaties lang dezelfde grond bewerkt. De graanprijs is zo laag dat de oorspronkelijke boerenbevolking steeds meer grond nodig heeft om het hoofd überhaupt boven water te houden. Maar de meesten zitten al tot hun nek in de schulden. Grote bedrijven hebben daarentegen geen enkele moeite met de investeringen. 

Zo kocht oliemaatschappij Elf in Chinon enorme lappen grond en zette er wijngaarden en arbeiders op. Het heeft veel weg van hoe de grootgrondgrondbezitters van weleer hun landgoederen beheerden.

De boeren van de streek zien het met lede ogen aan: ‘De toekomst? Wij worden arbeiders op onze eigen grond’. Geen wonder dat de boerenkinderen massaal wegtrekken naar de grote stad.

Boerenzoon Clement werkt in Parijs bij de televisiezender France 24. Maar zijn hart ligt nog steeds op het land dat hij van zijn ouders kreeg. Samen met zijn broer heeft hij er truffeleiken geplant in de hoop daar in de toekomst van te kunnen leven. Want ook al heb je alleen een snoeischaar en een hond nodig, het duurt minstens tien jaar voor de kostbare truffels zich laten zien.

Boerenbedrijven worden mega-ondernemingen, trotse boeren worden de werknemers van grote investeerders en de mooie boerderijtjes raken in verval. Dat is de prijs die tegen wil en dank voor grootschaligheid wordt betaald. En dat beperkt zich niet tot het land, ook in de dorpen laat de grootschaligheid zijn sporen na. Daar heeft de middenstand de deuren van zijn lokale winkeltjes moeten sluiten; niet bestand tegen de concurrentie van de gigantische supermarkten die buiten de bebouwde kom zijn opgetrokken.

Misschien dat de grootaandeelhouders de vervallen boerderijen kunnen opkopen? Dan kunnen zij er hun vakantieverblijf van maken en genieten van het goede leven op het platteland.