Wie is wie?

Stephen Coleman is hoogleraar Politieke Communicatie aan de Universiteit van Leeds. Voorheen was hij directeur van het Hansard e-democratie-programma en docent Media & Communicatie aan de London School of Economics. Momenteel is hij wetenschappelijk directeur van het Institute for Communications Studies en co-directeur bij het centrum voor Digitaal Burgerschap. Coleman heeft veel geschreven over de relatie tussen digitale media en burgerschap, zoals The media and the public (2010) en The Internet and Democratic Citizenship  (2009). In 2003 publiceerde Stephen Coleman namens de Hansard society een rapport onder de titel ‘A Tale of Two Houses’ waarin aan de hand van o.a. het reality TV programma Big Brother een analyse werd gemaakt van politiek engagement onder Britten. Uitgangspunt daarbij was om te achterhalen waarom de kloof tussen de politiek en het publiek in Groot-Brittannië laatste jaren enorm lijkt te zijn toegenomen.

Om beter inzicht te krijgen in dit proces werd er voor dit onderzoek een vergelijking getrokken tussen het Big Brother publiek  en de ‘political junkies’, mensen die de ontwikkelingen binnen het Lagerhuis op de voet volgen. Voor Coleman staan deze ‘huizen’ symbool voor twee totaal verschillende planeten. Televisiekijkers die Big Brother volgen zijn weinig geïnteresseerd in politiek, hechten belang aan authenticiteit, transparantie en zijn betrekkelijk tolerant jegens andere levensvormen.  De ‘political junkies’ die zich in de House of Commons ‘begeven’ zijn daarentegen afstandelijk, beheerst en zeer kritisch over een fenomeen zoals Big Brother. De studie van Coleman reflecteert op de sociale kenmerken,  percepties en overtuigingen van die twee 'stammen' en concludeert dat er uit reality TV lessen kunnen worden getrokken voor de politiek. Want als ‘The Tale of two houses’ ergens over gaat, dan is het wel over onvermogen tot goede  communicatie.  Om deze kloof te dichten is het volgens Coleman belangrijk dat de politiek haar controleerbaarheid vergroot, het electoraat door middel van interactiviteit meer controle krijgt,  en dat het wederzijdse respect tussen de twee kampen zich verbetert. Alleen op deze manier zijn we volgens Coleman in staat ‘to liberate politcal democracy from its current cultural ghetto’. 

George Lakoff is een Amerikaanse cognitief linguïst aan de Universiteit van Californie, Berkeley. Tevens was hij oprichter van de inmiddels opgeheven progressieve denktank, het Rockridge instituut. Hij adviseerde o.a Democraten in Amerika, maar ook socialistische politieke partijen in Duitsland en Spanje. Hij is auteur van boeken als Don't Think of an Elephant! Know Your Values and Frame the Debate , The Political Mind en Whose Freedom?. Lakoff is voornamelijk bekend vanwege zijn ideeën over het belang van de metafoor voor het menselijk denken, politiek gedrag en de maatschappij. Centraal staat daarbij de relatie tussen hoe mensen denken en hoe zich dat vertaalt in woorden en concepten. In zijn boek Moral Politics (1996) gaat hij op zoek naar het verband tussen politieke overtuiging en de daarbij overheersende metaforen. Hierbij maakt hij een vergelijking tussen het verhaal van de Republikeinen en dat van de Democraten in Amerika.

Lakoff betoogt dat deze twee kampen fundamenteel verschillende conceptuele modellen van de moraal hanteren. Binnen deze modellen is het gezin de doorslaggevende metafoor. Conservatieven hebben daarin een zogenaamde 'strenge vader moraal' waarin zelfdiscipline en hard werken centraal staan. Liberalen hebben daarentegen een 'verzorgende ouder moraal' die ervoor staat dat mensen worden verzorgd en ondersteund. Wat blijkt is dat deze metaforen onbewust doorslaggevend zijn voor de manier waarop mensen de politiek ervaren. Hun keuzes zijn niet gebaseerd op rationele overwegingen, maar op gebaseerd op meningen, normen of waarden. De politicus die het beste in staat is deze waarden door middel van taal in het debat te laten domineren zal uiteindelijk zegevieren. Dit proces, waarin taalconstructie het debat vorm geeft, wordt ook wel ‘framing’ genoemd. Het politieke wereldbeeld is echter bij bijna niemand volledig honderd procent conservatief of liberaal. Vooral in het politieke midden bedient men zich duidelijk van zowel conservatieve (strikte) als progressieve (verzorgende) wereldbeelden en past deze verschillend toe op diverse domeinen van het leven. Lakoff noemt dit fenomeen ‘biconceptualism’ en ziet dat dit bij elke kiezer in zekere mate aanwezig is. Beide wereldbeelden liggen daarbij verankerd in het geestelijk gestel van de kiezer en de politicus die in staat is om via taal een van deze politieke wereldbeelden aan te spreken heeft grote kans de kiezer voor zich te winnen. 

Studeerde psychologie aan de Rijksuniversiteit Groningen en promoveerde aan de Universiteit Twente. In 1998 stond ze mede aan de basis van de oprichting van The Change Factory. Daarnaast deed zij onderzoek, deels uitmondend in nationale en internationale publicaties, zoals de boeken 'Het onmisbare middenkader' (2000) en 'Grip op leiderschap' (2003). Sinds 2003 is Janka Stoker bijzonder hoogleraar Leiderschap en Organisatieverandering bij de Faculteit der Bedrijfskunde van de Rijksuniversiteit Groningen.

Fabio Canino is een bekend publiek figuur in Italië. Na een carrière in de theater- en filmwereld werd hij presentator van diverse nationale radio-en televisieprogramma's. Sinds 2007 is hij jury lid van Italië’s populairste televisieshow ooit: Ballando con le stelle (Dancing with the stars).

Peter Bazalgette is een Britse media expert en staat bekend om zijn grote brijdrage aan de ontwikkeling van de onafhankelijke tv-productie sector in het Verenigd Koningrijk. Bazalgette begon zijn carrière bij de BBC, maar richtte al vrij snel zijn eigen productiebedrijf Bazal op waarmee hij o.a. voor de BBC een aantal succesvolle tv programma’s maakten. In 1990 werd zijn bedrijf overgenomen door internationale televisieproducent Endemol. Daar werd Bazalgette voorzitter van Endemol UK en creatief directeur van Endemol Group wereldwijd. In deze rol groeide hij uit tot toonaangevende ondernemer en was hij de sturende kracht achter het wereldwijde succes van Big Brother en Deal or no Deal.