Hoge leeftijd geen bezwaar
De gemiddelde leeftijd bedraagt 73 jaar en een vaste pensioenleeftijd kent het bedrijf niet. In de fabriek werken zo’n 35 mannen en vrouwen en volgens directeur Fred Hartman “ kunnen ze hier werken zolang ze de trap op kunnen.” De meeste medewerkers staan voor 20 tot 25 uur op de loonlijst en mogen zelf hun werkweek indelen. Er is nog nooit iemand ontslagen en Vita Needle keert jaarlijks een winstdeling uit. Hartman, zelf 49 jaar: “ Oudere mensen zijn flexibel, willen graag part time werken en zijn heel gemotiveerd.” Rosa, 89 jaar, slijpt naalden, bevestigt ze op houders en verpakt ze. Rosa doet het niet voor het geld, maar om bezig te blijven. Na de dood van haar man voelde ze zich wegzakken. Het werk biedt haar afleiding en is bovendien goed voor haar reumatische vingers. Joe, in de zeventig, probeerde na zijn pensioen een consultancy bedrijf op te richten, maar liep stuk op de niet aflatende concurrentie. Zijn vrouw, waarmee hij 45 jaar getrouwd is, werd gek van Joe die, nadat hij al zijn oldtimers had opgeknapt, niets meer te doen had. Dankzij Vita Needle is een huwelijkscrisis van de baan. Directie-secretaresse Mary (79 jaar) is elke dag om half vijf als eerste op kantoor en woont in bij Lena, die samen met een groepje vrouwen aan de inpaktafel werkt. Hoge leeftijd geen bezwaar biedt ontroerende verhalen. Oude mensen die vertellen over de vreugde van nieuwe dingen leren, solidariteit, maar ook over eenzaamheid en zingeving aan de laatste fase van je leven. regie: Wim Schepens camera: Edwin Verstegen geluid: Ab Grooters montage: Jan Langeveld research: Hans van Dijk productie: Nellie Kamer