Het Spoor Terug
De Rooie Reus 2
Laatste deel van een tweeluik over het leven van Dirk de Vroome (1925-1986), die in de jaren '70 landelijke bekendheid krijgt als actievoerder 'De Rooie Reus'.
In dit deel: over hoe hij de notabelen in Limburg, waar hij woont, de stuipen op het lijf jaagt.
Interviews met:
- zoon Rob de Vroome;
- echtgenote Henny de Vroome;
- vriend Lou de Moor;
- vriend Tij Kools;
Historische stemfragmenten van Dirk de Vroome.
Inleidende teksten:
Tekst 1
Dirk de Vroome, beter bekend als de Rooie Reus, verhuist in 1966 van zijn geboorteplaats Amsterdam naar Limburg. Met zijn vrouw Henny en zijn drie kinderen vestigt hij zich in het dorp Stein. Twee jaar later verliest hij zijn baan als koelmonteur doordat het bedrijf waar hij werkt failliet gaat.
Niet lang nadat hij werkloos is geworden komt hij in aanraking met de PSP en begint zijn loopbaan als actievoerder. In eerste instantie zet hij zich onder de vlag van het PSP-adviesbureau in voor mensen met problemen. Maar De Vroome is geen partijman. Als hij onrecht ziet wil hij direct in actie komen, zonder eerst eindeloos te vergaderen en overleggen. Dat gaat niet als je namens een partij actie voert en daarom besluit hij in 1970 met de PSP te breken en zelfstandig, als Rooie Reus verder te gaan. Wel blijft hij
goede contacten onderhouden met de Limburgse voorzitter ven de PSP Lou de Moor en met het Eerste Kamerlid Hein van Wijk, die zijn acties in Den Haag ondersteunt door het stellen van vragen aan de verantwoordelijke bewindslieden. Maar het PSP-adviesbureau heeft afgedaan. Voortaan is zijn eigen woonkamer de plaats waar hij mensen ontvangt en zijn vaak ludieke acties voorbereidt en zo krijgt zijn hele gezin ermee te maken.
Zijn oudste zoon Rob de Vroome:
Tekst 2
Het afsluiten van de waterleiding bij een wethouder is typerend voor de manier van actievoeren van de Rooie Reus. Gezagsdragers aan den lijve laten ondervinden wat ze anderen aandoen. De Vroome komt niet alleen op voor de belangen van individuen, hij voert ook politieke acties, met name tegen het militarisme. Ook dit soort acties bereidt hij thuis grondig voor, met de huiskamer als podium en zijn gezin als publiek. Rob de Vroome weet nog goed dat secretaris-generaal van de NAVO Luns, in 1973 naar Maastricht komt.
Tekst 3
Ook al voert hij regelmatig actie tegen het militarisme, het belangrijkste blijft voor de Rooie Reus het helpen van mensen die onrecht is aangedaan door hun baas lof door de overheid. Zigeuners waarmee gesold wordt, uitkeringstrekkers, Molukkers die gediscrimineerd worden kunnen allemaal bij hem terecht en hij staat ze tot voor de rechtbank bij. Ook voor de rechters is De Vroome een lastige man. Omdat hij geen advocaat is maar
gemachtigde mag hij niet in toga voor zijn cliënten opkomen. Om het theater dat in de rechtszaal wordt opgevoerd aan de kaak te stellen, laat hij zich vervolgens een rode toga aanmeten.
Volgens zijn oude PSP-vriend Lou de Moor roept dit grote ergernis op bij sommige rechters.
Tekst 4
Zijn reputatie heeft er inmiddels voor gezorgd dat geen werkgever hem in dienst wil hebben Toch komt de Rooie Reus weer aan de slag. Hij vestigt zich als zelfstandig koelmonteur. Door zijn acties kan hij in Limburg geen werk vinden, maar in het westen van het land wil het 's zomers nog wel lukken. In de winter biedt de bijstand uitkomst. Het is trouwens niet alleen dat Dirk moeilijk werk kan vinden in Limburg. Ook zijn oudste zoon Rob heeft last van de reputatie van pa.
Tekst 5
Dat zijn directe familieleden de dupe worden van zijn acties doet hem veel pijn, want zijn gezin gaat hem boven alles. Zijn constante bezorgdheid voor vrouw en kinderen leidt er in 1976 toe dat ze van de ene op de andere dag uit Stein vertrekken en naar Nederweert verhuizen. Henny de Vroome.
Tekst 6
Een medestander is altijd prettig, ook voor een individualist als de Rooie Reus, die door zijn eigenzinnigheid en impulsieve gedrag bij partijen en actiegroepen geen aansluiting kan vinden. Na de PSP is hij ook nog een tijdje lid van de SP, de Socialistische Partij, maar ook daar kan hij zijn draai niet vinden. In Nederweert leert hij Tij Kools kennen, ook een eenzame actievoerder die regelmatig ageert tegen plaatselijke misstanden. Ze zijn al gauw dikke vrienden. Volgens Kools had Dirk, ondanks dat hij zoveel mensen hielp, maar weinig echte medestanders.
Tekst 7
Voor de paar mensen die hem wel steunen bij zijn acties gaat hij door het vuur. En net als voor zijn gezin is hij voor zijn vrienden erg zorgzaam. Tij Kools.
Tekst 8
Terug uit Ierland pakt hij de draad direct weer op en gaat door met actievoeren. Met zijn vrouw Henny en zijn jongste zoon Frits verhuist hij van Nederweert naar Schijf. Alles gaat zoals voor de verhuizing naar Ierland, tot hij in 1983 plotseling te horen krijgt dat hij kanker heeft. Henny de Vroome is nog steeds verontwaardigd over de manier waarop Dirk destijds door de dokter is behandeld.
Tekst 9
Om dichter bij het ziekenhuis te zitten verhuis de familie de Vroome naar Weert. Dirk blijft ondanks zijn ziekte bezig. Zo zet hij zich in 1985 nog in voor een groep zigeuners en laat zich hiervoor op een brancard naar de rechtszaal vervoeren. De actie loopt enigszins uit de hand en Dirk krijgt de schuld. Hij verdedigt zich voor de microfoon van Radio Limburg.
Tekst 10
De laatste weken van zijn leven brengt hij door in het ziekenhuis. Tij Kools zoekt hem nog op.
Tekst 11
Zijn oudste zoon Rob heeft een andere verklaring voor het feit dat Dirk zich vlak voor zijn dood nog heeft laten bedienen.
Tekst 12
Op 9 mei 1986 sterft Dirk de Vroome. Volgens Lou de Moor is dat een groot verlies voor Limburg. De Moor denkt nog steeds met weemoed terug aan de tijd dat Dirk actie voerde.