In 1978 begonnen als Patrizio Canaponi, bouwde hij aan een imposant oeuvre dat zich ook laat lezen als een literaire autobiografie. Hoofdmoot vormen de romancycli ‘De tandeloze tijd’ en ‘Homo duplex’, quasi organisch gegroeid en uitgedijd, vaak anders dan de auteur had gepland. Het ‘leven in de breedte’ (uit Vallende ouders) werd een begrip. Het lijkt een beginselverklaring, van toepassing op al het werk.

Van der Heijden schreef ook requiems voor zijn vader (Asbestemming), moeder (Uitdorsten) en enig kind Tonio. De P.C. Hooftprijs volgde in 2013. Nu werkt hij aan een roman geïnspireerd op de vliegramp met de MH17, een eerbetoon aan Tonio en zijn in Oekraïne geboren schoonvader. Onlangs verscheen zijn roman De ochtendgave, die in zeventiende-eeuws Nijmegen speelt.