Coco & Igor: The Movie
Regisseur Jan Kounen kreeg voor ‘Coco Chanel & Igor Stravinsky’ (2010) hulp van Karl Lagerfield en Maison Chanel om Coco Chanel opnieuw tot leven te roepen. De modegoeroes adviseerden hem over kleding en gedrag van Chanel. Daarnaast kregen de filmmakers een kijkje in haar persoonlijke garderobe, en Karl Lagerfield ontwierp zelfs speciaal een jurk voor de film.
Anna Mouglalis vertolkt de rol van Coco Chanel. Igor Stravinsky wordt gespeeld door de Deen Mads Mikkelsen. Kort voor deze film kwam ook ‘Coco avant Chanel’ van Anne Fontaine, uit, met Audrey Tautou als de jonge Coco Chanel.
Mode en muziek
De bijnaam Coco dankt Gabrielle Bonheur Chanel (1883 – 1971) aan haar kleine succes als zangeres met het lied ‘Qui qu’à vu Coco dans le Trocadero’ van Elise Faure. Als bedenker van de ‘little black dress’ en de garçonne look, veroverde ze met haar comfortabele doch chique kledingstijl de mode-industrie. Vogue omschreef haar stijl als volgt: “[it] has everything to do with elegance, but is based on elements alien to elegance – comfort, ease, and common sense.” (citaat uit: Mary Davis, ‘Chanel, Stravinsky and Musical Chic’, 2006).
In 1913 kwam Chanel voor het eerst in aanraking met Igor Stravinsky (1882-1971) tijdens de première van ‘Le Sacre du Printemps’. Stravinsky, toen 30 jaar oud, luidde met dit muziekstuk het modernisme in. De première zorgde voor nogal wat tumult in de Parijse zaal: het zou echter kunnen dat deze onrust is opgezet door Sergej Diaghilev, de organisator. Bronnen spreken zichzelf tegen over wat er precies deze avond gebeurde.
Lees en download hier meer informatie over Stravinsky en ‘Le Sacre du Printemps’.
Passie en spanningen, terwijl Stravinsky's zieke vrouw lijdzaam toekijkt
De Affaire
Tijdens de Eerste Wereldoorlog gaat het minder goed met Stravinsky’s carrière. Dit in tegenstelling tot de florerende zaken van Chanel. Op zoek naar een huis in Parijs, belandt hij met zijn vrouw Katerina Nossenko en kinderen bij Chanel op de stoep. Daar bloeit de, in de film beschreven, affaire tussen Coco en Igor al snel op.
Chanel biechtte hun geheime relatie op aan Paul Morand: een Franse journalist en vertrouweling van Chanel. Hij publiceerde dit interview 30 jaar later, na de dood van beide artiesten. Vera de Bosset, dan weduwe van Stravinsky, weerlegt echter veel van de uitspraken die Chanel in dit interview doet. Ze bestempelt het als “the bragging of her late-in-life memory of it” (citaat uit: Mary Davis, ‘Chanel, Stravinsky and Musical Chic’, 2006). Stravinsky begon een affaire met Vera de Bosset in 1921, trouwde met haar in 1940, na de dood van Katerina.
De film waar dit fragment uit komt is gebaseerd op het boek ‘Coco and Igor’ (2002) van Chris Greenhalgh. Greenhalgh schreef ook het script voor de film. Over de hoofdpersonages zegt hij:
It turned out they lived almost exactly parallel lives. Stravinsky died at the age of 88, while Chanel died in her 87th year. This struck a chord because I knew there were 88 keys on a piano keyboard. And I liked the parallel of the senses, too – music and perfume, and the connection of black and white motifs – the black and white of the piano and the black and white of Chanel’s designs.
Villa Bel Respiro
Toen Coco Chanel in 1920 naar de art nouveau villa Bel Respiro in Garches verhuisde, maakte ze de muren roze en de raamluiken zwart, tot verbazing van de buren. Al snel kreeg het huis de bijnaam ‘Coconut’. Regisseur Jan Kounen over de reconstructie van de villa: 'Marie-Hélène Sulmoni, our set designer and her team decorated a villa entirely. We chose a larger house than the real ‘Bel Respiro’ to allow us more space to work. For me, his music is an extension of Igor Stravinsky and her house an extension of Coco Chanel.'
De geur Bel Respiro van Chanel is vernoemd naar deze villa, waar ze overigens werkte aan haar allereerste parfum: Chanel °5 (de vijfde parfum uit een reeks tests).