In het fragment uit 1964 is Gaus in gesprek met de Duits-Amerikaanse politiek filosoof, Hannah Arendt (Hannover, 1906 – New York City, 1975). Ze spreken over het werk van Arendt in de filosofie, een werkveld waarin vrouwen op dat moment nog maar nauwelijks zijn vertegenwoordigd. In het fragment legt Arendt overigens uit waarom ze zichzelf niet als filosofe ziet.
Arendt vertrok in 1961 naar Jeruzalem om daar voor het Amerikaanse tijdschrift ‘The New Yorker’ verslag te doen van het proces tegen Adolf Eichmann. Eichmann was een hoge SS-functionaris en werd gezien als één van de hoofdverantwoordelijken voor de Holocaust. Hij werd in 1962 geëxecuteerd.
Hannah Arendt deed in een serie artikelen voor The New Yorker verslag van het Eichmann proces dat in 1961 plaatsvond. Haar boek 'Eichmann in Jeruzalem - de banaliteit van het kwaad' was gebaseerd op die artikelen en verscheen in 1963.
Zij beschrijft daarin de historische achtergrond van het proces en analyseert wat volgens haar 'het kwaad' is.
Otto Adolf Eichmann was verantwoordelijk voor de organisatie van de deportatie en vernietiging van de joden. Meerdere malen tijdens dit proces verklaarde Eichmann dat hij slechts een ambtenaar was, die een bevel uitvoerde en dus niet verantwoordelijk gesteld kon worden.
Hannah Ahrendt: 'Eichmann had geen enkel motief. De ijver op zich was niet crimineel. Hij zou nooit zijn meerdere hebben vermoord om diens positie over te kunnen nemen. Hij heeft zich, om het zacht uit te drukken, eenvoudigweg nooit gerealiseerd wat hij deed.'
'Het was het gebrek aan voorstellingsvermogen waardoor hij maanden achtereen tijdens de verhoren tegenover zijn Duits-Joodse ondervrager steeds weer zijn hart uitstortte en leegliep om het feit dat hij slechts de rang van luitenant kolonel bij de SS had behaald en dat het niet aan hem te wijten was dat hij nooit promotie had gemaakt...'
'Hij was niet dom. Het was louter gedachtenloosheid en dat is absoluut niet hetzelfde als dom zijn, die hem voorbeschikte een van de grootste criminelen uit die periode te worden.'
'Dat een dergelijke verwijdering van de realiteit en een dergelijke gedachteloos meer verwoesting kunnen veroorzaken dan alle kwade instincten bij elkaar opgeteld, zit misschien in de mens besloten en eigenlijk was dat de les die te leren was van het proces in Jeruzalem' *
* Hannah Arendt: Eichmann in Jerusalem - a report on banality of evil. Revised and enlarged edition, blz 287 e.v.