Waar westerse correspondenten in Xinjiang worden tegengewerkt, rollen de autoriteiten voor sommige vloggers de rode loper uit. ‘Je begint e-mails te krijgen of berichten op WeChat waarin ze je uitnodigen voor betaalde reizen. Ik heb ze nog,’ legt Sterzel uit. ‘Ze bieden je bijvoorbeeld een trip aan naar Sanya op Hainan, het zogenaamde Hawaii van China. Ze betalen voor je hotel en de reis en je krijgt wat zakgeld mee. In ruil daarvoor hoef je alleen filmpjes te maken van je tijd daar.’
In de westelijke Chinese provincie Xinjiang zou de Chinese overheid honderdduizenden Oeigoeren dwingen om op de katoenvelden te werken. Het nieuws wordt wereldwijd groot opgepakt. ‘Toen er gepraat werd over het katoen en de dwangarbeid, wist ik dat dat de volgende hotspot voor buitenlanders zou zijn. Want dat is het volgende probleem, daar gaat alle negatieve energie heen. En inderdaad, twee weken later doken ze allemaal op in Xinjiang. Ze spraken over katoen en bezochten katoenplantages. Wat een verrassing. Als de rest van de wereld zegt: “Er gebeuren vreselijke dingen in Xinjiang”, dan weet je dat je buitenlanders gaat zien die zeggen hoe fijn het is in Xinjiang. Ze gaan naar de toeristische hotspots in Xinjiang en zeggen: “Kijk, iedereen is blij, er is geen dwangarbeid of genocide. Kijk, een dansende Oeigoer. Natuurlijk zijn ze blij.”’
De vraag is waarom de vloggers zo duidelijk de kant kiezen van de Chinese overheid. De vloggers die wij benaderen geven geen reactie. Maar in andere publicaties ontkennen zij te worden betaald. De Israëlische vlogger Raz Galor beweerde onlangs nog dat hij zijn reis naar de katoenboeren in Xinjiang zelf heeft geproduceerd, en uit eigen zak heeft betaald.