Eind vorig jaar, op zijn vierde verjaardag, komt Max ’s avonds thuis na een weekend met zijn vader. Bij het uitkleden ontdekt de moeder van Max flinke blauwe plekken op zijn armen en onder zijn oksels. Max wil niet vertellen hoe dat komt en wordt in bed gestopt.

De moeder van Max heeft foto’s van de bloeduitstortingen gemaakt en belt haar vriend om te overleggen. Ze besluiten de politie te bellen, die adviseert eerst een arts naar de blauwe plekken te laten kijken. Dezelfde avond kunnen ze terecht bij het spoedplein, waar de dienstdoende arts Max bekijkt en adviseert aangifte te doen.

Dat gebeurt en de politie laat de foto’s bekijken door het NFI. De moeder krijgt een week later een telefoontje van een agent die voorleest uit het ‘rapport’ van het NFI. De conclusie luidt dat de blauwe plekken hoogstwaarschijnlijk door Max zelf zijn veroorzaakt. Hij heeft zichzelf geknepen, misschien ingegeven door spanning of een autistische stoornis. De moeder van Max kan zich niet voorstellen dat haar kleuter zichzelf pijn heeft gedaan en autisme is ook niet bij hem vastgesteld. Via de eigen huisarts vraagt ze om een second-opinion bij het Landelijk Expertise Centrum Kindermishandeling (LECK), een samenwerkingsverband van kinder- en forensisch artsen. 

De uitkomst van het onderzoek van het LECK, op basis van dezelfde foto’s, is dat de blauwe plekken bijna zeker veroorzaakt zijn door iemand anders. Toegebracht letsel dus.

Twee tegenstrijdige conclusies. Hoe kan dat?
 

Het komt voor dat het NFI niet zo ver komt dat er een rapportage wordt opgemaakt. Soms vraagt de politie om een consult, en vervolgens geven wij een eerder advies op basis van gegevens die we krijgen. Soms geeft de politie ook weinig (context)informatie om ons niet te beïnvloeden. Ze delen dan bijvoorbeeld alleen foto’s en vragen dan hoe wij het letsel zouden kunnen verklaren. 
Het LECK kan ook bevraagd worden. Dat gebeurt door medisch specialisten, zoals bijvoorbeeld een vertrouwensarts.  Het komt voor dat zij meer of andere informatie hebben gekregen.   
Voor de duidelijkheid in zijn algemeenheid: 
We stellen als NFI geen diagnose van een autisme spectrum stoornis. De diagnose autisme kan alleen door specialist gesteld worden, na uitvoerig onderzoek van een kind. Dat specialisme heeft NFI niet in huis.

Na het LECK-rapport is de aangifte van de moeder van Max opnieuw opgepakt. Op het moment van de uitzending heeft het Openbaar Ministerie nog niet besloten of er wel of niet tot vervolging (van vader) wordt overgegaan. We hebben het OM naar de status van de zaak gevraagd, en naar de twee verschillende diagnostische rapporten. 
 

Het LECK is uitdrukkelijk een adviesinstantie ten behoeve van artsen en vertrouwensartsen van Veilig Thuis. Deze rapportages zijn in beginsel alleen bestemd voor de artsen om te bepalen of ze een casus melden aan Veilig Thuis of de politie. De strafketen is erbij gebaat als artsen laagdrempelig advies vragen, zonder dat ze weerhouden worden door het idee dat dit mogelijk meteen gemeld wordt aan de strafketen. 

Het LECK kijkt alleen naar het letsel dat wordt vastgesteld. Deskundigen van het NFI kijken wel mee in adviezen van het LECK. 
Het LECK-rapport kan een aanleiding vormen voor een strafrechtelijk onderzoek maar in beginsel zal het OM dit rapport niet als bewijs gebruiken in een strafzaak op zitting. 
 
De deskundigen van het NFI werken voor de strafrechtketen. Zij kunnen hetzelfde als het LECK maar hun expertise is breder. Zij relateren bijv. het letsel ook aan de verklaringen in het dossier. 
Zij zijn gerechtelijk deskundige en hebben specifieke expertise om als getuige-deskundige in strafzaken op te treden. 
 
Er is een grote wachtlijst voor rapportages van het NFI mbt letselinterpretatie en de wachtlijsten zijn toegenomen.
Daarom geeft het NFI in kindermishandelingszaken vaak ook een consult. Een eerste oordeel over het letsel dat is vastgesteld. Er is geen uitgebreide letselrapportage van het NFI in deze zaak, maar wel een consult. 
 
De officier neemt op basis van alle beschikbare informatie die er nu ligt, een beslissing. Het gaat daarbij om de volgende afwegingen: Is er voldoende bewijs voor vervolging? Is vervolging in deze zaak opportuun? (Wat is het beste voor het kind?)

Zo ja, op welke manier kunnen we dan het beste vervolgen? (een dagvaarding voor de rechtbank, een OM-strafbeschikking door de Officier van Justitie of bijvoorbeeld een voorwaardelijk sepot). 

Er wordt ook gekeken naar de gevolgen van de diverse scenario’s. Hiervoor is overleg nodig met de ketenpartners. Het maken van een zorgvuldige afweging heeft in deze casus tijd gekost. De beslissing zal eerst met de betrokkenen worden gedeeld. Het ligt in de verwachting dat dit op korte termijn kan gebeuren.