Argos
geschorste leerlingen
Argos over geschorste leerlingen.
Inleidende teksten:
tekst 1.
Erna Bronkhorst is de moeder van Dave. Dave is 14. (***** geef beschrijving van jongen, klein, groot, mondig, brutaal). Hij is een papieren leerling van de 'open scholengemeenschap Bijlmer'. Dat betekent dat hij wel ingeschreven staat maar er niet welkom is.
Dave werd in december 1991 van school gestuurd. Hij zei 'slijmerd' tegen een leraar, hij sloeg met een hamer op tafel, hij was volgens zijn mentor een 'druktemaker'. Een onhandelbaar kind. Hij moest weg. Maandenlang zat hij thuis. Een andere school was niet zo snel te vinden.
Toen ontdekte Erna Bronkhorst dat Dave nog gewoon ingeschreven stond op open scholengemeenschap Bijlmer. Ze vond uit dat die school daarom zelfs nog subsidie voor Dave ontving. Ze concludeerde dat haar zoon daarom recht had op onderwijs.
Het ministerie van onderwijs beschikt over gegevens waar uit blijkt dat meer dan 10.000 leerplichtige scholieren thuis zitten of op straat rond zwerven. Niet omdat ze geen zin hebben, spijbelen, maar puur omdat de school ze als onhandelbaar beschouwen. Lastige leerlingen zijn niet gewenst, al helemaal niet zolang het onderwijs financieel zo wordt afgeknepen door politiek Den Haag. Leerplicht of geen leerplicht, deze meer dan 10 duizend leerplichtigen komen er niet meer in.
Het gedwongen verzuim van deze kinderen kan maanden en maanden duren.
Veel kinderen zwerven overdag maar wat rond op straat. Een klein percentage van hen wordt opgevangen in speciale spijbelprojekten, zoals het PPI in Amsterdam en Merhaba in Rotterdam. Medewerker Gerard.
tekst
Dave kwam na lange tijd terecht op het PPI (eerst letterlijke aanduiding dan afkorting) - een instelling waar zogenoemde lastige leerlingen worden opgevangen. Scholen die geen melding doen van verwijdering van zulke kinderen zijn strafbaar. In de meeste gevallen overtreden de scholen dan ook de wet omdat in meerderheid niet aan het licht komt dat kinderen weggestuurd worden. Zo ontstaat een papieren leerling.
Hoeveel van dit soort probleemgevallen komen bij het PPI terecht, dat vragen we aan .......
tekst
Dit is Wilga, ze is 16 jaar. Ze werd na een ruzie door haar mentor naar huis gestuurd. Ze moet maar stage gaan lopen vindt de mentor. Pas nadat Wilga al twee maanden geen les heeft gevolgd volgt er, op haar eigen aandringen, een gesprek met de directeur van de school. Wij gingen mee en verbazen ons met Wilga over het feit dat de directeur van niets blijkt te weten. De mentor heeft op eigen houtje besloten dat Wilga weg moet. Aan de tafel zitten behalve Wilga, de mentor en de VPRO verslaggeefster, de directeur en mevrouw Wil de Vries, van een ouderbelangenorganisatie. De mentor begint:
tekst
Voor Wilga loopt het goed af. Tijdens een tweede gesprek met de directeur vertelt hij haar dat ze op school mag blijven. Ze heeft inmiddels zoveel lesstof gemist dat het de vraag is of ze nog over kan.
Het gebeurt met grote regelmaat dat scholen leerlingen verwijderen en zich vervolgens niet meer om het kind bekommeren.
Wil de Vries weet daar alles van. In 1987 stapt ze uit de officiële ouderraad in A'dam. Ze vindt dat de ouderraad te vaak partij kiest voor de leraren en de school. Ze is het daarmee oneens. Ze richt haar eigen club op, de 'ouder belangen organisatie'.
Om aan te tonen dat scholen zich onverantwoordelijk gedragen laat ze een onderzoek doen door
Onderzoeksbureau Helloween( een verklaring, wat is dit voor bureau?). Naar aanleiding van het rapport worden in 1989 in de Tweede Kamer vragen gesteld. De toenmalige staatssecretaris voor onderwijs, Jacques Wallage, beloofde een onderzoek. Maar na twee jaar is nog niets vernomen. Ondertussen blijven de voorbeelden bij Wil de Vries binnenstromen.
Wil de Vries maakt zich dan ook boos over het feit dat er zo weinig gebeurt. Hoe kan het gebeuren dat er zoveel kinderen thuiszitten terwijl iedereen denkt dat we sluitende leerplichtwet hebben.
tekst
Is er al een rapport? En als dat zo is, waarom wil het ministerie de onderzoeksgegevens dan niet publiceren? We bellen met de heer (voorletters is basis voor journalistiek) De Jager, de Inspecteur Generaal van het ministerie van onderwijs. Hij weet niet wat er met het rapport gebeurd is. Nou ja, ze hebben enige gegevens uit het onderzoek overgenomen in het jaarverslag van de inspectie. Maar waarom het rapport zelf niet naar buiten is gebracht? Hij zal het laten onderzoeken. De telefoon blijft dood.
Twee weken later zoeken we hem op. Maar ook dan kan hij nog steeds geen antwoord geven op de vraag om hoeveel kinderen het nu eigenlijk gaat.
tekst
Inspecteur-generaal De Jager (in het kort, een vijftiger? formeel?) schuift het probleem terug naar de leerplichtambtenaren. Zij moeten erop toezien dat de scholen zich aan de regels houden als een leerling van school wordt gestuurd.
Helaas is de praktijk anders. Willie Hemrika is leerplichtambtenaar in het stadsdeel Amsterdam - Oost. (aanvulling, wat doet ze, hoe lang doet ze het, hoe doet ze het NB denk altijd aan de vijf W's: wie wat waar wanneer en waarom)
tekst
Niet de scholen, zegt Willie Hemrika, maar de leerlingen en de ouders melden zich bij de leerplichtambtenaar. Het is de omgekeerde wereld. Neem de zaak-Hassan. Hassan (leeftijd, achternaam? in elk geval waar woont hij bv op de zesde etage van de Petteflat) zat maanden thuis. Als hij zelf niet in het verweer was gekomen en initiatief had genomen, zat hij daar nog steeds.
tekst
Scholen gaan onzorgvuldig om met hun leerlingen zo blijkt niet alleen uit het verhaal van Hassan, maar ook uit het rapport Leerplicht 1992 dat is opgesteld in opdracht van de gemeente Amsterdam. Onderzoeker Rene Melse:
tekst
We nemen de proef op de som en bellen een aantal scholen in Amsterdam waar volgens Rene Melse's onderzoek geen schorsingen of verwijderingen hebben plaatsgevonden. We bellen als eerste met de directeur van de Theo Thijsse-school:
tekst (kaal)
We bellen een nog een paar andere scholen, bijvoorbeeld een school voor Kort Middelbaar beroepsonderwijs in Amsterdam.
tekst
Advocaat Joop Zegers verleent regelmatig bijstand aan geschorste en verwijderde scholieren en hun ouders. Hoe vaak gebeurt het nou dat een leerling geschorst wordt en dat dat niet gemeld wordt bij het bestuur?
tekst
Nog maar een voorbeeld. Het gaat om de broertjes Inder en Djakdies D. Ze zaten op het Augustinuscollege in Amsterdam. Na een vechtpartij met een mede-scholier werden de jongens verwijderd. De ouders ontvangen de volgende brief van de directeur.
tekst
De ouders laten het er niet bij zitten. Ze voelen zich onder druk gezet. Als ze niet akkoord gaan met de verwijdering, zal de directie niet bemiddelen bij het zoeken naar een nieuwe school. De ouders schakelen een advocaat in, die de volgende brief terugschrijft.
tekst
Wij besluiten zelf te bellen. Te bellen met directeur Van Oers van het Augustinuscollege om te achterhalen waarom de school de juiste procedure niet heeft gevolgd bij de verwijdering van de jongens D.
tekst
De advocaat Joop Zeegers is niet erg verbaast over de manier waarop de directeur zich verdedigt. Hij heeft soortgelijke verweren al tientallen keren gehoord. Er zit volgens hem een adder onder gras.
tekst
De vraag blijft of scholen niet een zorgplicht hebben. De plicht om er na verwijdering voor te zorgen dat de leerlingen op een andere school terecht komen. Luistert u naar advocaat Joop Zeegers:
PPI A'dam - Marjan Harte