Over het aantal inzenders had de jury niet te klagen. Niet alleen gevestigde schrijvers uit de veilige grachtengordel wisten ons te vinden, maar ook avontuurlijke scholieren, orthodoxe christenen en zelfs Belgen.
Vorig jaar leek het veel deelnemers nog heel spannend om een paar weken offline te gaan. Dit jaar gooiden veel mensen het over de spirituele boeg. Rust, stilte en bezinning, daar is kennelijk grote behoefte aan. Bij voorkeur als die te vinden is in een fraai gelegen klooster waar fotogenieke monniken rondlopen.
Ook het opzoeken van de vakantieliefde, de verhuisde buurjongen of geëmigreerde bloedverwanten was onverminderd populair. Een nieuwe variant daarop: naar de streek reizen waar je favoriete tv-serie is opgenomen. En dan kijken hoe het daar echt is.
Voor veel deelnemers lijkt de belangrijkste motivatie om een reis te maken dat ze iets over zichzelf willen ontdekken: wie ben ik, waar kom ik vandaan, kan ik iets over mezelf leren? Legitieme vragen, maar het kan geen kwaad om de blik iets meer naar buiten te richten.
Onze vijf kandidaten hebben allemaal een goed verhaal. Een verhaal dat uit hun hart komt maar waarin zijzelf niet de hoofdrol opeisen. Ze willen iets onderzoeken: ons koloniale verleden, onze relatie met religie en ouderdom, onze omgang met de dieren die op ons bord belanden, of met de onzichtbare medemensen die een minder bevoorrecht leven leiden dan wij.
Onze kandidaten willen niet alleen op reis om zelf iets te leren, maar ook om ons iets te leren.
Eén kandidaat imponeerde ons met een ambitieus plan. Toen we er eenmaal van overtuigd waren dat het uitvoerbaar was, was de keus snel gemaakt: Marjolein mag zich laten uitzetten. Als ze maar belooft dat ze terugkomt. Met een verhaal.
De jury
