Bioloog en schrijver Tijs Goldschmidt schreef verschillende boeken over evolutie, antropologie en kunst. In zijn nieuwe boek Kloten van de engel onderzoekt hij de grenzen tussen natuur en cultuur, waarbij hij tot een verrassende conclusie komt: cultuur is vaak natuurlijk dan wij denken.

Goldschmidt werd bekend met zijn boek Darwins hofvijver (1994) en zijn essaybundel Oversprongen (1994). In Kloten van de engel zijn tweeëntwintig eerder gepubliceerde teksten samengevoegd. De losstaande essays behandelen uiteenlopende onderwerpen. Zo schrijft Goldschmidt onder meer over de evolutie van wateraap tot mens, over ‘nuttige’ kunst uit Papoea die toch in een museum tentoongesteld wordt, over een volk dat geen woorden heeft voor de begrippen ‘leven’ en ‘dood’ en over het moedwillig vernielen van schilderijen.

In zijn boek beschrijft Goldschmidt aan de hand van goedgekozen voorbeelden dat allerlei menselijke gedragingen goed te beschrijven zijn met behulp van de biologie. Zo schrijft hij dat de vloer van de salsaschool, waarop blanke vrouwen met donkere mannen dansen, overeenkomsten vertoont met de baltsarena van kemphanen.