Stel: u krijgt een telefoontje van de nazi’s. U mag hulpgoederen naar de concentratiekampen brengen, maar de kampleiding bepaalt hoeveel daarvan naar het eigen personeel gaat, en hoeveel naar de gevangenen. Wat zou u doen? Met die confronterende vraag zet journaliste Linda Polman al aan het begin van haar boek De crisiskaravaan het dilemma van hulpverlening in conflictgebieden neer. Dit dilemma – blijven of weggaan als je hulp misbruikt wordt – is volgens Polman actueler dan ooit.

De bevolkingen van zo’n vijftig landen zijn de afgelopen jaren slachtoffer geweest van oorlog, genocide en hongersnood. De hulpindustrie is inmiddels dan ook uitgegroeid tot de vijfde economie ter wereld. Polman bekeek deze markt van vraag en aanbod zeer kritisch en nauwkeurig, en concludeerde dat de ontvangers van hulp niet altijd beter worden van ons diepgewortelde verlangen om goed te doen. Polman probeert in haar boek antwoorden te vinden op vragen als: schiet hulp zijn doel voorbij als oorlogsvoerende partijen er hun voordeel mee doen? En wat moet je doen als de concurrentie tussen NGO’s zo groot wordt dat het eigenbelang de hulpverlening in de weg staat?

Polman is werkzaam als freelance journaliste en publiceert onder meer in de Volkkrant, NRC Handelsblad, The Times en The Guardian. Haar boek baseerde ze deels op eigen ervaringen: in de loop der jaren bezocht ze een groot aantal barre oorden. Vanuit daar maakte ze radioreportages, documentaires en artikelen. Tijdens een bezoek aan een VN-missie in Rwanda was Polman onverwacht getuige van het beestachtig afslachten van enige duizenden vluchtelingen. Deze ervaring gaf haar leven en denken een beslissende wending, en dit resulteerde in onder meer De crisiscaravaan.