De reis van Lieve Joris door Congo begon bijna twintig jaar in het uiterste westen van het land, waar haar oom missionaris was. In haar boek De hoogvlaktes schrijft ze echter niet over het westen, maar over een reis door de oostelijke hoogvlaktes van Congo. Joris trok te voet negentig kilometer door dit primitieve gebied. Tijdens deze reis ontmoette ze vele Congolezen, logeerde ze op afgelegen locaties en bezocht ze verschillende kerken, waar het geloof op een uitbundige manier beleden wordt.

Het oosten van Congo lijkt op veel andere Afrikaanse streken: een mengeling van militarisme, bijgeloof en profetieën regeert het dagelijks leven. Joris trekt samen met een door een kolonel toegewezen gids van markt naar markt. Hoe verder ze reizen, des te kleiner blijkt de invloed van de kolonel. De gids wordt steeds meer onzeker.

De bevolking van Oost-Congo probeert haar angst voor oorlog te bezweren door ’s nachts opzwepende kerkdiensten te houden. Het bijwonen van deze diensten confronteert Joris met haar eigen katholieke achtergrond in Vlaanderen. Haar boek is daarom niet alleen een beschrijving van Oost-Congo, maar ook van de herinneringen aan Joris’ jeugd die in het oude Afrikaanse landschap met grote kracht naar boven komen.