Esther Gerritsen in het schrijfhok

Wilfried aan Esther:

Beste Esther, 

Je hebt je hond meenomen naar de studio. Ik vermoed dat jij voor haar hebt besloten. De hond als brave slaaf van de baas. Een hond is te lijmen met eenvoudige aanwijzingen. Stop. Zit. Water. Bot. Mand. Vandaag kwam daar een nieuw bevel bij: TV. Je hond is op tv. In een hok, ja. Dat wel. Hok.  

Ik begreep dat je hond bang is voor onverwachte geluiden. Zelf ben ik bang voor onverwachte honden. In die zin ben ik blij met de glazen afscheiding in dit hok. De hond en ik zijn op gepaste afstand van elkaar.

Esther aan Wilfried:

Als mijn hond zou weten, wat boeken waren, dan zou ze zeggen, als ze iets zeggen kon, dat ze van boeken houdt. Mijn hond houdt van verhalen, dat weet ik. Ze houdt ervan als je tegen haar praat.  

Als ik me niet goed voel, praat ik niet, en is ze veel angstiger. Ik moet leren om ook dan tegen haar te spreken. Ook die verhalen wil ze horen. Niet alleen maar vrolijke boeken.  

Haar smaak is ruim, zoals ze ook alles wat op straat ligt opeet, zo luistert ze naar de mensen. 

Een Duitse vriend van me, die van zijn vrouw hun ongehoorzame hond vaker moest corrigeren, zei braaf wanneer de hond weer eens een slof kapot had gebeten: ‘Ach, du böse, du böse Hund.’