Het is eenvoudig om schaliegas af te serveren op basis van gevaren en risico’s. Het wordt gewonnen met behulp van giftige chemicaliën. Er worden miljarden liters water voor gebruikt en vervuild. Er komt methaan bij vrij – een broeikasgas dat nog veel sterker is dan kooldioxide. En mensen die in winningsgebieden leven, rapporteren allerlei gezondheidsklachten. De documentaire Gasland maakt dat overduidelijk, net als het recente tweeluik over schaliegas in Bureau Buitenland.
De risico's van de opsporing en winning van schaliegas zijn goed te ondervangen, denkt minister Kamp. Wat zijn eigenlijk die risico's? Bureau Buitenland maakte er eerder dit jaar een reportage over. En wanneer zijn we nu eens van die fossiele brandstoffen af? Nog lang niet, waarschijnlijk.
gevaren
kansen
Het is ook niet heel ingewikkeld om vóór schaliegas te pleiten. De VS hebben hun CO2-uitstoot de afgelopen jaren teruggebracht dankzij de winning van schaliegas, omdat ze daardoor minder van het nog vuilere steenkool gebruiken. Het zet de gasprijs onder druk, waardoor Europa een sterkere onderhandelingspositie heeft tegen het Russische Gazprom – een notoir tegenstander van schaliegas. En het maakt het westen minder afhankelijk van fossiele brandstoffen uit het Midden-Oosten, zodat we niet langer ons onwelgevallige regimes hoeven te financieren.
tot op de zeebodem
Lastiger is om een uitgebalanceerde afweging te maken tussen de voors en tegens. Toch is het maken van die afweging buitengewoon actueel, en niet alleen omdat naast Nederland allerlei Europese landen zich aan het beraden zijn op het potentieel van aanwezige schaliegasvoorraden. Ook omdat er naast schaliegas nóg een bron van aardgas is, die in omvang nog veel groter lijkt te zijn dan alle aardgas samen: methaanhydraat, ook wel bekend als brandend ijs.
Je vindt het in de sedimenten op de oceaanbodem, en het bestaat uit methaanmoleculen gevangen in waterijs. Decennialang beschouwden geologen en energiebedrijven het als onwinbaar, maar eerder dit jaar hebben Japanners met succes een proefboring afgerond. Dat maakt de kans alleen maar groter dat we voorlopig nog niet af zijn van fossiele brandstoffen.
Herman Wijffels vertelde vorig jaar in een interview gas vooral interessant te vinden als overgangsbrandstof op weg naar een duurzame toekomst, en de Amerikaanse journalist Charles C. Mann schreef vorige maand ongeveer hetzelfde in The Atlantic: ‘It could be a useful crutch. But only if we have the wit to know that we will soon have to lay it down’.
Meer weten? Dan is de discussie tussen voor- en tegenstanders op de site van The Atlantic een mooi startpunt.
Dit is een bewerking van een artikel van 5 juni 2013.