Die Ameisenstraße

Oostenrijk 1995. Drama van Michael Glawogger. Met o.a. Robert Meyer, Bibiane Zeller, Nikolaus Paryla, Monika Tajmar en Wolfgang Böck.

In de straat uit de titel, ergens in Wenen, staat het gebouw dat dateert uit ca 1880. De ouden van dagen, die er wonen zijn in de meerderheid. Er zijn ook kinderener en Oosteuropeanen, w.o. Poolse gastarbeiders en ontheemde Joegoslavi[KA3]ers. Iedereen blijkt een geheim, een eigenaardigheid of een merkwaardige gewoonte te hebben. Hoe het ook zij iedere bewoner is gehecht aan zijn stek. De eigenaar van het pand is een chique oude heer, die zijn bewoners met rust laat totdat hij komt te overlijden en zijn jonge neef het bezit erft. Er breken nieuwe tijden aan. Dat betekent dat het gebouw gerenoveerd moet worden, de huurders moeten ophoepelen en ieder appartement met een dikke winst moet worden verkocht. Hoewel de bewoners beslist niet in harmonie met elkaar leven, sluiten ze voor [KA1]e[KA1]en keer de rijen aaneen en gaan in verzet, dat in de finale zijn beslag krijgt. De gehele geschiedenis wordt met ironie verteld door Alfred Navratil (Meyer), een ambtenaar wiens job bestaat uit het bijhouden van statistieken. Hij heeft alles met grote precisie opgetekend. Een film die met oog voor detail gemaakt is en opgebouwd is uit kleine sketches, sommigen beter dan anderen, maar die aan het einde naadloos in elkaar overgaan. Met verve gespeeld, vooral door Meyer, en Zeller als Frau Gerhart een koopzieke vrouw, die van overbodige aankopen wordt afgeholpen door de arme, stelende Polen... Vaardig geregisseerd en heel plezierig om naar te kijken. Het camerawerk is van Jíri Stibr. De Weense muziek van Marcus Davy verhoogt de pret.