Kocár do Vidne

Tsjechoslowakije 1966. Oorlogsfilm van Karel Kachyna. Met o.a. Iva Janzurová, Jaromir Hanzlík en Ludek Munzar.

Als WO II (1939-45) ten einde loopt maken twee jonge Wehrmachtsoldaten zich uit de voeten en willen van bezet (en geannexeerd) Tsjecho-Slowakije vluchten naar Wenen wat niet al te ver is. Omdat een van hen (Munzar) zwaar gewond is, vorderen ze de wagen van een jonge vrouw (Janzurov[KA1]a) en dwingen haar hen te vervoeren. Onderweg bezwijkt de soldaat aan zijn verwondingen en zijn kameraad (Hanzl[KA1]ik) begraaft hem langs de kant van de weg. Uitgeput valt de soldaat neer en moet rusten. De vrouw stort zich op hem om te stompen, want haar echtgenoot was door Duitse soldaten gefusilleerd, maar haar aanval verandert in een liefkozing, want beiden, gefrustreerd als de onvrijwillige lustobjecten van perverse macht, hunkeren naar gewone genegenheid, die geen vijandigheid kent. De volgende morgen worden zij uit ruw hun slaap gewekt door ongeregelde partizanen, die de soldaat doodschieten en haar als moffenhoer bestempelen. Als de `verzetshelden` weg zijn, laadt de vrouw het dode lichaam op haar wagen en diep bedroefd keert huiswaarts om haar minnaar te begraven. De film werd in het premi[KA2]ere jaar bekroond op het festival van Karlovy Vary, maar toen in 1968 de Praagse Lente door de inval van de Warschaupactroepen onder aanvoering van de Sovjet-Russen definitief voorbij was, werd de film wegens zijn kritiek op het `heldhaftige` verzet verboden door de communisten die weer in het zadel geholpen waren (en nog ruim twintig jaar bleven zitten). De film ging nauwelijks in roulatie, ook niet in het buitenland, maar het is een integer gemaakt werk dat geloofwaardig en realistisch gespeeld wordt. Het uitstekende scenario is van Jan Procházka en de sombere maar passende zwart-wit beelden zijn van Josef Illík.